Γεννημένη στο Μιλάνο πριν από 112 χρόνια, η Alfa Romeo, έχει συνδέσει το όνομα της με ορισμένα από τα καλύτερα αγωνιστικά αυτοκίνητα που κατασκευάστηκαν στην ιστορία της αυτοκίνησης, αλλά κυρίως με αυτοκίνητα δρόμου που όσο χαιρόσουν να τα βλέπεις άλλο τόσο ευχαριστιόσουν να τα οδηγείς!

Παρότι θεωρείται κατεξοχήν ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία, οι ρίζες της βρίσκονται πίσω στις αρχές του 20ού αιώνα στη Γαλλία και στον Γάλλο κατασκευαστή αυτοκινήτων Alexandre Darracq. O Darracq, θέλοντας να επεκτείνει τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του στην Ιταλία ίδρυσε ένα εργοστάσιο στα προάστια του Μιλάνου το 1906. 

Μπλακτζάκ: Ξεχωρίζουμε 21 μοντέλα που έκαναν την Alfa Romeo θρυλική φίρμα

Τα πράγματα βέβαια δεν πήγαν όπως ο ίδιος τα είχε σχεδιάσει, με αποτέλεσμα τέσσερα χρόνια αργότερα να αναλάβει τη βιομηχανική μονάδα μια ομάδα Ιταλών επενδυτών και φανατικών των αγώνων, η οποία δημιούργησε την κοινοπραξία «Alfa», ακρωνύμιο του Anonima Lambarda Fabrica Automobili.

Το πρώτο δείγμα γραφής ήταν η αγωνιστική Alfa 24 HP, η οποία σχεδιάστηκε από τον αρχιμηχανικό της εταιρείας Giuseppe Merosi το 1910 και έδειξε τις διαθέσεις της νεοσύστατης φίρμας στον αγώνα Targa Florio, το 1911.

Ο Merosi ήταν ο άνθρωπος που εξέλισσε συνεχώς το αγωνιστικό DNA της Alfa, δημιουργώντας σπορ προτάσεις για 12 συναπτά έτη. Μάλιστα εισήγαγε πολλούς νεωτερισμούς για τα δεδομένα της εποχής όπως τους δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους στους κινητήρες των αγωνιστικών προτάσεων των Ιταλών.

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ανάγκασε την Alfa όπως και τους περισσότερους κατασκευαστές εκείνη την εποχή να στραφούν στην παραγωγή στρατιωτικών εξαρτημάτων. Το 1915 όμως, ο Nicola Romeo, ένας πανέξυπνος όπως αναφέρουν οι ιστορικές μαρτυρίες επιχειρηματίας, απέκτησε τον πλήρη έλεγχο της μιλανέζικης φίρμας. Με το πέρας του πολέμου, η Alfa επέστρεψε σε αυτό που έχει μάθει να κάνει καλύτερα. Στη δημιουργία και παραγωγή αγωνιστικών αυτοκινήτων. Επίσης, το 1920 μετονομάστηκε σε Alfa Romeo.

Η 20/30 ES, ήταν το πρώτο αγωνιστικό μοντέλο με το σήμα Alfa Romeo. Οδηγοί όπως ο Giuseppe Campari, Enzo Ferrari και Uvo Sivocci εξασφάλισαν με το «καλημέρα», αγωνιστικές επιτυχίες για τη φίρμα. Μια ακόμα χρονιά ορόσημο, ήταν το 1923 όταν ο Vittorio Jano αντικατέστησε τον Giuseppe Merosi στη θέση του αρχιμηχανικού της Alfa Romeo. O πρώην αρχιμηχανικός της FIAT ήταν ο άνθρωπος που όχι απλώς θα συνέχιζε με επιτυχία το έργο του Merosi, αλλά θα δημιουργούσε μια σειρά από μοντέλα που συνέθεσαν τον θρύλο της Alfa. 

Τα 8κύλινδρα αγωνιστικά της φίρμας κέρδισαν Grand Prix, έφεραν έναν παγκόσμιο τίτλο και κυριάρχησαν τη δεκαετία του '30 σε αγώνες όπως το Le Mans και to Mille Miglia. Το μεγάλο «κραχ» στις ΗΠΑ το 1929, αναμενόμενα γονάτισε οικονομικά και την Alfa Romeo. Και ενδεχομένως εάν δεν υπήρχε η έμπρακτη συνδρομή της φασιστικής κυβέρνησης του Mussolini το 1933, μέσω της διαχειρίστρια κρατικής εταιρείας IRI (Instituto per la Ricostruzione Industriale), η Alfa Romeo ίσως να μην τα κατάφερνε. 

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος πάγωσε για μία ακόμη φορά τις αυτοκινητικές δραστηριότητες της Alfa Romeo. Για λίγο πάντως, διότι από το 1946 οι μηχανές ξαναπήραν εμπρός. Με μοναδικό μοντέλο την πολυτελή 6C 2500 Freccia d’ Oro να φιγουράρει στον μεταπολεμικό κατάλογο των Μιλανέζων και την τιμή της να ακούγεται σαν αστείο σε μια χώρα κατεστραμμένη από τον πόλεμο, είχε έρθει ο καιρός να μπει τάξη στην Casa del Biscione.

Ο Orazio Satta Puliga, αρχιμηχανικός και διευθυντής σχεδιασμού ήταν ο άνθρωπος της ανανέωσης για τη μιλανέζικη φίρμα. Με την Alfa Romeo να στρέφεται στην κατασκευή πιο προσιτών αυτοκινήτων, με μικρότερο σε μέγεθος και με οικογενειακό προσανατολισμό. Συνεχίζει ωστόσο να φυλάσσει ως κόρην οφθαλμού την αγωνιστική κληρονομία της, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τον μύθο της. 
 

Υπό αυτό το πρίσμα, νίκησε το 1950 με τον Nino Farina στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Formula 1 (με την 158) και έναν χρόνο αργότερα, το 1951, ο Juan Manuel Fangio με την 159, κατέκτησε το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα στη Formula 1, επιβεβαιώνοντας την κυριαρχία της Alfa Romeo. 

Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1960, η Alfa Romeo, βρήκε την απόλυτη συνταγή επιτυχίας στα αυτοκίνητα δρόμου της. Ένας ισχυρός κινητήρας, σε ένα σχετικά ελαφρύ αμάξωμα, το οποίο σερβιριζόταν στο κοινό σε ένα εντυπωσιακό περιτύλιγμα. 

Στο μεταξύ, η Alfa Romeo μπορεί να είχε αποσυρθεί από την F1 το 1951, από τη δεκαετία του '60 όμως συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων, με θριαμβευτική πορεία το 1975 και το 1977.

Οι Ιταλοί άντεξαν σε μεγάλο βαθμό και τους κραδασμών της οικονομικής ύφεσης τη δεκαετία του '70 κυρίως χάρη στα μοντέλα Alfasud και Alfetta, αλλά ξέμειναν από κεφάλαια στις αρχές της δεκαετίας του '80 με αποτέλεσμα το Gruppo FΙΑΤ να προχωρήσει στην εξαγορά της το 1986. 

Θα έλεγε κάποιος πως τα πρώτα χρόνια αυτού του γάμου δεν ήταν και τα πλέον... εποικοδομητικά. Η Alfa Romeo εάν εξαιρέσουμε κάποιες μικρές εκλάμψεις (βλ. 164 και 155) έμοιαζε να έχει χάσει την ταυτότητα της. Η επαναφορά στις αξίες της φίρμες ήρθε με το λανσάρισμα της GTV το 1996 για να ακολουθήσει το αυτοκίνητο που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του, η κλασική πλέον 156 το 1997.

Η 147 που ακολούθησε έσπασε επίσης ταμεία, ενώ η κορυφαία έκδοση με τον λογότυπο «GTA» ήταν ένα αυτοκίνητο τόσο εθιστικό στην οδήγηση που του συγχωρούσες ακόμα και το γεγονός ότι ρουφούσε αχόρταγα τη βενζίνη... Ίσως και γι' αυτό τις βλέπεις σπάνια σήμερα να ομορφαίνουν τους δρόμους μας.

Πλέον, η Alfa Romeo υπό τη σκέπη του Ομίλου Stellantis βαδίζει έχοντας εκπονήσει ένα μεγαλόπνοο σχέδιο δράσης προς τη νέα εξηλεκτρισμένη εποχή. Η Tonale είναι το πρώτο δείγμα γραφής αυτής της νέας τάξης πραγμάτων. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα προτάσεις που θα έχουν επιρροές από το ένδοξο παρελθόν της φίρμας, αλλά και θα απαντούν στις ανάγκες του αύριο. 'Οπερ σημαίνει ότι θα μπαίνουν στην πρίζα. 

Όσοι πάντως παραμένουν επιφυλακτικοί για το μέλλον και επιθυμούν μια Alfa Romeo που στις φλέβες της να κυλά το παραδοσιακό DNA της φίρμας, έχουν ακόμα μια τελευταία ευκαιρία. Να αποκτήσουν την Giulia. Την τελευταία –για πολλούς- «γνήσια» Alfa Romeo.

Alfa Romeo 20/30 ES Sport - 1921

Δεν είναι το αυτοκίνητο που ξεκίνησε την ιστορία της ιταλικής φίρμας, αλλά είναι το πρώτο μοντέλο που έφερε το πλήρες όνομα «Alfa Romeo». H 20/30 ES Sport ενσωμάτωνε πολλά στοιχεία από την 24 ΗP και εφοδιάζονταν με έναν 4κύλινδρο κινητήρα 4.250 cc, ο οποίος συνεργάζονταν με ένα 4αρι χειροκίνητο σασμάν το οποίο μετέφερε την ισχύ των 68 PS στους πίσω τροχούς.  

Το 20/30 ES ήταν τρεις φορές πιο ακριβό από το Ford Model T και το μοντέλο με το οποίο οι Giuseppe Campari, Enzo Ferrari και Uvo Sivocci εξασφάλισαν με το «καλημέρα», αγωνιστικές επιτυχίες για τη φίρμα. H 20/30 ES Sport κατασκευάστηκε σε 124 κομμάτια. 

Alfa Romeo 6C 1750 - 1929

Ένα από τα ομορφότερα μοντέλα που κατασκευάστηκαν ποτέ και ενδεχομένως το πρώτο πραγματικό μοντέλο υψηλού τουρισμού στην ιστορία της αυτοκίνησης. Το ίδιο αποδοτικό είτε οδηγιόταν στον δρόμο είτε στις πίστες, ήταν ένα κομψοτέχνημα σε τέσσερις τροχούς. Ασχολήθηκαν πολλοί με την κατασκευή του: Η βρετανική εταιρεία του James Young που εξέλισσε το σασί, έως το στούντιο Zagato που δημιούργησε αυτό το κομψοτέχνημα. 

Η 6C 1750 εφοδιάζονταν με 6κύλινδρο σε σειρά κινητήρα 1.752 cc. Οι βασικές εκδόσεις έφεραν μονό επικεφαλής εκκεντροφόρο, με τις σπορ εκδοχές να διαθέτουν διπλό εκκεντροφόρο, μπλοκ σταθερής κεφαλής, υψηλότερο λόγο συμπίεσης και υπετροφοδότη ο οποίος ανέβαζε την ισχύ, στους 103 ίππους. Εκτός από τις εκδόσεις Turismo, Saloon, Spider και Torpedo, υπήρχαν και οι Gran Turismo, Super Sport και Gran Sport (σε Spider, Cabriolet και Fixed Head). Οι νίκες στους αγώνες Mille Miglia παγίωσαν τον θρύλο της 6C 1750…

  Alfa Romeo 8C - 1931

Η Alfa Romeo υπήρξε η μόνη αγωνιστική φίρμα που κοίταζε κατάματα τους Γερμανούς τη δεκαετία του '30. Ο Benito Mussolini μέσω της διαχειρίστριας κρατικής εταιρείας IRI έριχνε χρήμα στην Alfa Romeo διατηρώντας τη ζωντανή. Ο Vittorio Jano (αρχιμηχανικός) σχεδίαζε και δημιουργούσε τα καθαρόαιμα αγωνιστικά της φίρμας, με τον Enzo Ferrari (οδηγός – επικεφαλής αγωνιστικής ομάδας) να διευθύνει την ορχήστρα και τους Tazio Nuvolari, Achille Varzi και Rudolf Caracciola να παλεύουν σκληρά πίσω από το τιμόνι των Alfa Romeo, φέρνοντας τις πολυπόθητες νίκες.

Αποκορύφωμα οι τέσσερις σερί νίκες στο Le Mans με την εντυπωσιακή 8C. O 8κύλινδρος σε σειρά κινητήρας των 2.336 cc που εφοδίαζε το μοντέλο απέδιδε 142 ίππους και έπιανε τελική ταχύτητα 217 km/h. Μάλιστα το συγκεκριμένο μοτέρ πέρασε και στην Alfa Romeo Tipo B, με το μονοθέσιο της φίρμας να νικά στην πρώτη του εμφάνιση στο ιταλικό Grand Prix, αμφισβητώντας με το «καλημέρα» την ηγεμονία των Γερμανών.  

H 8C 2300 κατασκευαζόταν με μακρύ και με κοντό μεταξόνιο (Lungo και Corto), ενώ, υπήρχαν και δύο εκδόσεις σπορ, η «κοντή» διθέσια (Corsa) και η επιμηκυμένη 4θέσια (Le Mans). H έκδοση «Monza» που ακολούθησε, ήταν ακόμα πιο «κοντή» και από την Corsa. 

O κινητήρας στη βασική του μορφή απέδιδε 142 PS στις 5.000 rpm, αλλά με αύξηση του λόγου συμπίεσης οι σπορ εκδόσεις έφθαναν τους 155 ίππους και από 165 μέχρι 180 PS μετά. H 8C διατίθεντο φυσικά σε κουπέ και κάμπριο.

 Alfa Romeo 1900 - 1950

Στη μεταπολεμική εποχή η Alfa Romeo αποφάσισε να αλλάξει φιλοσοφία. Στράφηκε στην κατασκευή πιο «γήινων» προτάσεων, μικρότερων σε μέγεθος και με οικογενειακό προσανατολισμό. Και η Alfa Romeo μετατράπηκε ουσιαστικά σε μια φίρμα μαζικής παραγωγής.

Η 1900, το πρώτο δείγμα γραφής αυτής της νέας εποχής και το πρώτο αριστεροτίμονο των Ιταλών, δεν είναι μια ιδιαίτερα όμορφη πρόταση, Tουλάχιστον η μπερλίνα. Δεν παύει όμως να είναι ένα αυτοκίνητο που προκαλεί την προσοχή όλων.

Ο κινητήρας έπαψε να είναι 6κύλινδρος σε σειρά και τη θέση του πήρε ένα οικονομικό στην κατασκευή 4κύλινδρο μοτέρ, με ημισφαιρικούς θαλάμους καύσης, απόδοσης 82 ίππων με 150 km/h τελική. Οι εξαιρετικές επιδόσεις, τα δυνατά φρένα, το ακριβές τιμόνι και το υποδειγματικό κράτημα για αυτοκίνητο με κίνηση στους πίσω τροχούς ήταν αξιοσημείωτα ως χαρακτηριστικά για ένα οικογενειακό της εποχής.

Η Alfa Romeo μάλιστα, το διαφήμιζε ως «το οικογενειακό αυτοκίνητο που κερδίζει αγώνες», χάρη στις επιτυχίες της στο Targa Florio/Stella Alpina.

Το 1953 λανσαρίστηκε η έκδοση TI (με 100 PS) και ακολούθησε τo 1954 η TI Super με τους 115 PS. Η κουπέ 1900 με την υπέροχη σιλουέτα, διατίθεντο με 100 PS στην έκδοση Sprint και 115 PS για την Super Sprint του 1955.

Alfa Romeo Giulietta – 1955

Όταν η 4πορτη Alfa Romeo Giuletta παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην έκθεση αυτοκινήτου στο Τορίνο το 1955 ίσως και οι ίδιοι οι Ιταλοί να μην περίμεναν ότι αυτό το μοντέλο θα έγραφε το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της φίρμας. 

H Giulietta ήταν ουσιαστικά η πρώτη προσπάθεια της Alfa Romeo στην κατηγορία των 1.300 cc.  Μικρότερη από την 1900, είχε στόχο της να διευρύνει το πελατολόγιο της εταιρείας. H προσπάθεια βέβαια ξεκίνησε κάπως ανάποδα, αφού η σπορ έκδοση του αυτοκινήτου, η δίπορτη Giulietta Sprint είχε παρουσιαστεί έναν χρόνο νωρίτερα από το 4πορτο μοντέλο, το 1954. 

To 4κύλινδρο σύνολο των 1.290 cc με τους δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής σε πρώτη φάση απέδιδε 53 ίππους και αργότερα 61 PS. H ισχύς βέβαια αυξανόταν σταδιακά, ταυτόχρονα με την εξέλιξη του μοντέλου. Την ίδια χρονιά με την μπερλίνα, στο Σαλόνι του Παρισιού το '55, έκανε το ντεμπούτο της και η Giulietta Spider με τον αλουμινένιο bialbero των 1.290 cc σε δύο βερσιόν ισχύος: Μία «ειρηνική» με 65 άλογα (80 από το 1959) και μια πιο δυναμική με 90, βαφτισμένη «Veloce». Το 1962, η Spider φόρεσε έναν 1.600άρη κινητήρα, μόλις πιο ισχυρό (92 άλογα), αλλά σαφώς πιο ροπάτo και ελαστικό. Εδώ να σημειώσουμε ότι η Giulietta Spider σχεδιάστηκε υπό την πίεση του Max Hoffman για μια ανοιχτή Αlfa Romeo για την αμερικανική αγορά. 

H Giulietta ήταν ελάχιστα πιο ακριβή από τον μέσο όρο των ανταγωνιστικών μοντέλων της εποχής, αλλά ήταν σαφώς και το ταχύτερο αυτοκίνητο στην κατηγορία της. Aυτός ήταν και ο λόγος που έγινε γρήγορα τόσο δημοφιλής, προκαλώντας το ενδιαφέρον διάφορων σχεδιαστών και κατασκευαστών αμαξωμάτων, οι οποίοι άρχισαν να παρουσιάζουν μια σειρά από παραλλαγές στο ίδιο θέμα.

H Sprint είχε τελική ταχύτητα 165 km/h, γεγονός που την έκανε ασυναγώνιστη στην κλάση της. Kατασκευάστηκε συνολικά σε 24.084 μονάδες και η παραγωγή της σταμάτησε το 1962. H ζήτηση, όμως, ήταν τέτοια, που οι Iταλοί αναγκάστηκαν να βάλουν ξανά μπρος τη γραμμή παραγωγής το 1964.

Σε περίπτωση ωστόσο που κάποιος αναζητούσε ακόμα πιο extreme για την εποχή προδιαγραφές, οι Ιταλοί προσέφεραν και την έκδοση Sprint Veloce, με σαφώς πιο σπαρτιατική φιλοσοφία από τη Sprint, 100 κιλά ελαφρύτερη (780 kg) και κατά 14 ίππους ισχυρότερη (79 PS). Τα 170 km/h, που επιτύγχανε ήταν τιμή μάλλον έξω από τα καθιερωμένα της εποχής, ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς ότι το αυτοκίνητο έκρυβε κάτω από το καπό του έναν 1.300άρη κινητήρα... 

Alfa Romeo 2600 - 1962

Η Alfa Romeo στις αρχές των 60’s χρειαζόταν μια ναυαρχίδα, ένα μοντέλο που θα έστρεφε επάνω της τα βλέμματα ενός ευρύτερου ακροατηρίου. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε η 2600. Ο αλουμινένιος 6κύλινδρος σε σειρά κινητήρας των 2,6 lt (έκδοση Sprint), της χάριζε ισχυρότερη προσωπικότητα και εντυπωσιακές επιδόσεις. Μάλιστα, αυτή ήταν και η τελευταία φορά που η θρυλική αυτή διαμόρφωση σε μηχανικό σύνολο των Ιταλών θα εμφανιζόταν σε οποιαδήποτε Alfa Romeo. 

Η 2600 διατίθετο σε Berlina, σε καμπριολέ 2+2 που έντυνε η Carrozzeria Touring (2600 Spider) και σε κουπέ που έντυνε ο Bertone (2600 Sprint). Το μοτέρ απέδιδε 132 άλογα στη βασική Berlina (δύο διπλά καρμπιρατέρ) και ανέβαινε στα 147 στις Spider και Sprint (τρία διπλά καρμπιρατέρ). Οι 105 2600 SZ (Sprint Zagato) που σχεδίασε ο Ercole Spada απέδιδαν 165 άλογα, ενώ ακόμη 54 αυτοκίνητα έντυσε η OSI (Officine Stampaggi Industriali) υπό την ονομασία Berlina 2600 De Luxe με set-up δύο ή τριών καρμπιρατέρ. 

Η υψηλή τιμή αγοράς της όμως, ήταν από τους λόγους που η 2600 δεν γνώρισε την εμπορική επιτυχία που περίμεναν οι Ιταλοί και ενδεχομένως να άξιζαν για ένα τόσο προηγμένο τεχνολογικά μοντέλο. 

Προετοίμασε ωστόσο με τον καλύτερο τρόπο το έδαφος για τις επιτυχίες της Αlfa Romeo στη συνέχεια εκείνης της δεκαετίας, ενώ η μάσκα με τις χαρακτηριστικές γρίλιες και το έμβλημα της εταιρείας, έδωσε το παρών στις 4θυρες Αlfetta που σταδιοδρόμησαν τη δεκαετία του '70.

Alfa Romeo Giulia Coupé 1750 GT Veloce - 1963

Η επιτομή της κομψότητας και των κλασικών σπορ γραμμών μιας Alfa Romeo υπήρξε η πανέμορφη 1750GT Veloce Tipo 105 που παρουσιάστηκε στη δεκαετία του '60 και έμεινε στην αγορά μέχρι το 1977 πουλώντας περισσότερες από 100.000 μονάδες.

Βασίστηκε στην Giulia, αλλά ερχόταν σε κουπέ συσκευασία -διά χειρός Bertone- ενώ κάτω από το καπό της έκρυβε έναν κινητήρα ο οποίος ήταν ουσιαστικά μια εξέλιξη του αριστουργηματικού 4κύλινδρου των 1,3 lt. 

H χωρητικότητά του έφθανε τα 1.779 cc, με τους 114 ίππους να προσφέρουν και με το παραπάνω τον απαραίτητο σπορ χαρακτήρα που έπρεπε να έχει κάθε Αlfa Romeo. Με αλουμινένιο μπλοκ και πολλά ελαφρωμένα μηχανικά μέρη, διακρινόταν από τον ιδιαίτερο ήχο του, ενώ πρόσθετη αγριάδα έδιναν τα δύο διπλά 40άρια καρμπιρατέρ της Weber.

Alfa Romeo Spider 1600 Duetto - 1966

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η γέννηση της Duetto (η γνωστή σε όλους Spider, αλλά μόνο η πρώτη της γενιά δικαιούται αυτό το ανεπίσημο όνομα), οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον επιχειρηματία Max Edwin Hoffman, έναν πρώην οδηγό αγώνων που αναγκάστηκε λόγω των Ναζί να εγκαταλείψει την Αυστρία και να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος άλλωστε ευθύνεται και για τη δημιουργία της BMW 507. Μάλιστα, λίγα χρόνια αργότερα έγινε ο σημαντικότερος εισαγωγέας ευρωπαϊκών αυτοκινήτων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Κλείνοντας τη μικρή αυτή παρένθεση το πανέμορφο αμάξωμα ήταν το συμπύκνωμα τριών σχεδιαστικών ασκήσεων του Pininfarina. Το σχέδιο της Spider παρότι ήταν ουσιαστικά έτοιμο από το 1961, μπήκε στην παραγωγής μόλις το 1965, καθώς η εμπορική επιτυχία των υφιστάμενων μοντέλων (Giulietta Spider III, Giulia 1600 Spider και Giulia Cabriolet 1600 GTC) δεν πίεζαν τη μιλανέζικη φίρμα να επισπεύσει την παραγωγή της.

140.000 «νονοί» απάντησαν στο διαγωνισμό της Alfa Romeo για το όνομα της νέας Spider. Το όνομα «Duetto» προκρίθηκε επειδή χαρακτήριζε δύο ερωτευμένους και έδενε τέλεια με τη ρομαντική παράδοση της μιλανέζικης φίρμας. Tο όνομα «Duetto» βέβαια ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε επίσημα, μιας και ήταν ήδη κατοχυρωμένο από τη Volvo (με τα στέισον Duett) αλλά και από μια ιταλική εταιρεία ζαχαροπλαστικής που παρήγαγε μπισκότα.

Με επίσημη πρεμιέρα στο Σαλόνι της Γενεύης τον Μάρτιο του 1966, η Duetto ή Osso di Seppia ή Spider εν τέλει, φορούσε τον ξακουστό bi-albero κινητήρα με τα δύο διπλά καρμπιρατέρ Weber και απόδοση 109 PS. Οι δυνατές επιδόσεις, το εύηχο μοτέρ και τα δυνατά φρένα (τέσσερις δίσκοι) έκαναν την οδήγηση απολαυστική.

Μόνο οι σκληρές αναρτήσεις με τον άκαμπτο άξονα πίσω –που η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ καλά στηριγμένος- τάραζαν τα πράγματα όταν ο δρόμος γινόταν ανώμαλος.

Το 1968, η Alfa άλλαξε το μοτέρ με ένα 1.750 cc. Έτσι η Spider κέρδισε μερικά άλογα, αλλά έχασε την ανεπίσημη προσωνυμία Duetto για το επίσημο «Spider Veloce».

Λατρεύτηκε από το κοινό αλλά και από τους σταρ του Χόλιγουντ. Ο Fellini της έδωσε ρόλο στο «La Dolce Vita» και ο Antonioni τη διάλεξε για αυτοκίνητο του Alain Delon στο «The Eclipse». Το αυτοκίνητο όμως πήρε παγκόσμια διάσταση το 1967 με την ταινία «Ο Πρωτάρης», με ορίτζιναλ τίτλο «The Graduate», όταν έκανε πρεμιέρα στο Coronet στη Third Avenue και στο Lincoln Art Theater στο Broadway στη Νέα Υόρκη. Ακολούθησαν τρεις ακόμα γενιές, με πολλές παραλλαγές σε μηχανικά μέρη έως και το 1994.

 Alfa Romeo 33 Stradale - 1967

Μόλις 18 μονάδες δημιουργήθηκαν, ενώ αποτελεί ένα από τα λίγα παραδείγματα όπου η έκδοση δρόμου ακολούθησε την αγωνιστική εκδοχή. Μέχρι και σήμερα, 55 χρόνια αργότερα, οι μηχανολογικές επιλογές των μηχανικών της Alfa Romeo προκαλούν ένα μικρό δέος.

Tη σιλουέτα της Tipo 33 Stradale που υπέγραφε ο Franco Scaglione (πρώην αρχισχεδιαστής του οίκου Bertone) δεν μπορείς να τη χαρακτηρίσεις απλώς όμορφη άλλα ένα από τα αριστουργήματα της αυτοκίνησης. Για πολλούς το ομορφότερο που δημιουργήθηκε ποτέ. 

Παράλληλα για πρώτη φορά σε ένα αυτοκίνητο δρόμου εμφανίστηκαν οι πόρτες που ανοίγουν προς τα πάνω, επιτρέποντας την ευκολότερη πρόσβαση σε ένα αυτοκίνητο που το ύψος του δεν ξεπερνούσε το ένα μέτρο.

Ζύγιζε μόλις 700 kg, είχε χτιστεί γύρω από ένα ατσάλινο σωληνωτό πλαίσιο με τον 8κύλινδρο σε διάταξη V και κεντρικά τοποθετημένο κινητήρα 2,0 lt (από αλουμίνιο και μαγνήσιο) και απέδιδε 230 ίππους με 206 Nm ροπής. Χρειαζόταν μόλις 5,5’’ για τα πρώτα 0-100 km/h από στάση, ενώ έφθανε τα 260 km/h τελικής ταχύτητας.  

Από τα 18 συνολικά μοντέλα που κατασκευάστηκαν, μόνο οκτώ είναι επιβεβαιωμένα με την καροσερί του Scaglione. Σήμερα, στην αγορά του κλασικού αυτοκινήτου μια Tipo 33 Stradale στοιχίζει κατά μέσο όρο 14,5 εκατ. ευρώ.

Alfa Romeo Montreal - 1970

Με τον δίλιτρο αγωνιστικό κινητήρα της «33» που προετοίμαζε η Αutodelta και τον κυβισμό του αναβαθμισμένο στα 2,6 lt, πλην όμως τοποθετημένο πλέον στο εμπρός μέρος, το νέο coupe 2+2 θέσεων της Αlfa Romeo, παρουσιάστηκε επίσημα στη Γενεύη την άνοιξη του 1970. 

Το όνομα Montreal βέβαια προέκυψε από την έκθεση Montreal Expo του 1967 που είχε λάβει μέρος ως πρωτότυπο μοντέλο, όντας αβάπτιστο τότε... 

Το εκπληκτικό αυτό κουπέ 2+2 θέσεων ήταν εφάμιλλο των άλλων σπουδαίων ιταλικών σπόρτσκαρ της εποχής (βλ. Lamborghini Miura), και ένα «απόσταγμα» των κορυφαίων στιγμών της Alfa Romeo με αισθητική (δια χειρός Bertone) έτη «μπροστά» από την εποχή του.

Η Montreal, εφοδιάζονταν με V8 2.593 cc από την 33 Stradale, είχε κάρτερ ξηρού τύπου και σύστημα ψεκασμού SPICA, με την απόδοση να ανέρχεται στους 200 ίππους και τη ροπή στα 24,8 kgm. 

Ο κινητήρας συνδυαζόταν με 5άρι κιβώτιο ZF, η κίνηση προφανώς περνούσε στους πίσω τροχούς, οι δίσκοι των φρένων ήταν αεριζόμενοι, η εμπρός ανάρτηση έφερε διπλά ψαλίδια, ενώ το βάρος δεν ξεπερνούσε τα 1.330 kg.

Tο αυτοκίνητο παρέμεινε στην γκάμα της Αlfa Romeo μέχρι το 1977, αριθμώντας συνολικά 3.925 μονάδες παραγωγής. Aπό εμπορικής πλευράς δεν κατόρθωσε να δικαιώσει τις προσδοκίες των ανθρώπων της Alfa Romeo. Βασικότερη αιτία το υψηλό κόστος αγοράς, όταν την εποχή εκείνη είχε απέναντί της μοντέλα ήδη καταξιωμένα, όπως η 6κύλινδρη Dino 246 και η Porsche 911.

Alfa Romeo Alfasud - 1971

H Alfasud ήταν το πρώτο μοντέλο της Alfa Romeo με μετάδοση της κίνησης στους εμπρός τροχούς και ένα από τα πλέον εμπορικά στην ιστορία της μιλανέζικης φίρμας. Κατασκευαζόταν στον ιταλικό Νότο σε ένα εργοστάσιο χτισμένο ειδικά για την παραγωγή της και υπεύθυνος για τη σχεδίαση της ήταν ο Giorgetto Giugiaro, που λίγο καιρό πριν είχε ιδρύσει την εταιρεία του με την ονομασία «Ιtal Design».

Εκτός από το πρώτο προσθιοκίνητο μοντέλο της Alfa Romeo, η Alfasud χρησιμοποιούσε και έναν επίπεδο 4κύλινδρο κινητήρα, ενώ ήταν και ένα εκπληκτικά φιλικό προς τον χρήστη του όχημα, με δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς και ακριβέστατο για την εποχή του τιμόνι που προσέδιδαν στην Αlfasud εξαιρετικά οδικά χαρακτηριστικά για τα δεδομένα της δεκαετίας του ’70.

Το αυτοκίνητο σταδιοδρόμησε με επιτυχία στην παγκόσμια αγορά, παραμένοντας στην παραγωγή ως το 1984, φορώντας κινητήρες 1.2, 1.3 και 1.5 λίτρων. Η γκάμα εμπλουτίστηκε το 1973 με την έκδοση «ti», ενώ η Coupé Sprint ακολούθησε το 1976, με τη Sprint Veloce να ολοκληρώνει την παλέτα των εκδόσεων το 1979. 

Προς το τέλος της καριέρας της (1982), οι κινητήρες των 1.5 lt έφθασαν σε απόδοση τους 105 ίππους. Συνολικά πωλήθηκαν περισσότερες από 900.000 μονάδες, αριθμός που ξεπέρασε ακόμα και τις προσδοκίες των ανθρώπων της Alfa Romeo.

 Alfa Romeo Alfetta - 1972

H Alfetta ήταν η τελευταία μεσαία μπερλίνα της Alfa Romeo προτού εξαγοραστεί από τη FIAT το 1986. Ήταν Μάιος του 1972 όταν οι Μιλανέζοι αποκάλυψαν αυτήν την εξαιρετικά εξελιγμένη και τεχνικά άρτια μπερλίνα τους, με στόχο να αντικαταστήσουν σταδιακά την 2000, τοποθετώντας την στην γκάμα ανάμεσα στη 2000 και την Giulia Nuova Super.

O κινητήρας των 1.779 cc της 1750, με μόνες αλλαγές το μικρότερο κάρτερ, την διαφορετική πολλαπλή εξαγωγής και το θερμοστατικά ελεγχόμενο βαντιλατέρ βρήκε εφαρμοφή και στην Alfetta. Το μοτέρ ανέβηκε για την περίσταση από τα 114 άλογα της 1750 στα 122 στην Alfa Romeo Alfetta 1.8.

H αρχιτεκτονική με τον κινητήρα εμπρός και το σύνολο κιβωτίου, συμπλέκτη και διαφορικού στον πίσω άξονα, κατένειμε τέλεια τις μάζες μεταξύ των αξόνων. Εμπρός, η ανάρτηση με διπλά ψαλίδια και διαμήκεις ράβδους στρέψης στη θέση των ελατηρίων ήταν επίσης μια πρεμιέρα για την Alfa Romeo.

Ακολούθησαν ποικίλες εκδόσεις, ενώ το 1979  τη γκάμα εμπλούτισε και ένας δίλιτρος τουρμποντίζελ με 82 PS. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και η Αlfetta 2.0 L, πιο πολυτελής ως έκδοση, με πλούσιο εξοπλισμό, αυτόματο σασμάν και 130 ίππους. 

Η αναβάθμιση του ’83 (είχαν προηγηθεί και έκδοση για την αμερικανική αγορά), σκαρφάλωσε από τους 125 στους 130 ίππους, αλλάζοντας από μηχανικό ψεκασμό της Spica στο πακέτο ηλεκτρονικής ανάφλεξης/ηλεκτρονικού ψεκασμού Bosch Motronic.

Η παραγωγή της Alfa Romeo Alfetta ολοκληρώθηκε το 1984 ύστερα από 448.417 μονάδες. Αλλά το αυτοκίνητο δεν εξαφανίστηκε στην ουσία του. Τεχνικά ήταν αυτό που γέννησε την Giulietta το 1977, την Alfa 6 το 1979 και στη συνέχεια χρησίμευσε ως βάση για την αντικαταστάτριά της, την 90 και αργότερα την Alfa 75 το 1985.

Μάλιστα, οι Ιταλοί όντας υπό πίεση στα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν από το 1985, κράτησε την Alfetta ζωντανή σε διάφορες μορφές μέχρι το 1992!

Alfa Romeo Alfetta GTV6 - 1980

Οι χαρακτηριστικοί διπλοί στρογγυλοί προβολείς εµπρός και τα µεγάλα πίσω φώτα συνδυάζονταν με μια κλασική κουπέ φόρµα που ασκούσε έντονη γοητεία µε ξεκάθαρα σπορ φινέτσα. Πήρε µορφή στις αρχές της δεκαετίας του ’70, για να αποκαλυφθεί στο κοινό το ’74.

O κινητήρας V6 προερχόταν από την Alfa 6 ήταν εξολοκλήρου κατασκευασµένος από κράµα αλουµινίου, υπερτετράγωνος, µε έναν επικεφαλής εκκεντροφόρο σε κάθε πλευρά κυλίνδρων, ο οποίος «οδηγούνταν» από οδοντωτό ελαστικό ιµάντα. 

Η σχέση συµπίεσης ήταν 9,0:1 και η τροφοδοσία γίνονταν με ψεκασµό πολλαπλών σηµείων Bosch L-Jetronic. Η απόδοση έφτανε τους 158 ίππους και η ροπή τα 21,8 kgm. Το χειροκίνητο 5άρι σασμάν της Alfa ήταν σε διάταξη transaxle, στον πίσω άξονα µαζί µε το διαφορικό. Για καλύτερη κατανοµή βάρους. Σύμφωνα με το εργοστάσιο η Alfetta έκανε το 0-100 km/h σε 8,8” και 23,4” για τα 160 km/h.

Από τα μοντέλα που έχτισαν τον θρύλο της Alfa Romeo. Aναμφίβολα!

Alfa Romeo 75 - 1985

Αρχές της δεκαετίας του 1980 και τα μαύρα σύννεφα έχουν αρχίσει να πυκνώνουν πάνω από τη μιλανέζικη φίρμα. Λεφτά... δεν υπήρχαν, περικοπές γίνονταν από παντού, με την Alfa Romeo να μην έχει άλλη επιλογή παρά να διατηρήσει τη γερασμένη βάση της Giulietta II για την αντικαταστάτριά της, την 75. 

Ήταν Μάιος του 1985 όταν παρουσιάστηκε το πρότζεκτ 162B, το ντιζάιν του οποίου επιμελήθηκε το Centro Stile Alfa Romeo υπό την διεύθυνση του Ermanno Cressoni. Η έκδοση 75 1.8i turbo ακολούθησε εννέα μήνες αργότερα. 

Ο κινητήρας στην 75 ήταν τοποθετημένος εμπρός, το κιβώτιο πίσω, ενώ η κίνηση μεταφερόταν αποκλειστικά στους πίσω τροχούς, επιλογή που η Alfa Romeo θα εγκατέλειπε στα σεντάν της μετά την 75 και θα επέστρεφε εμφατικά με την υπάρχουσα Giulia. 

Υπήρξαν πολυάριθμες εκδόσεις (Europa, America, Potenziata ή Quadrifoglio Verde, Evoluzione κ.ά.), αρκετά εργονομικά προβλήματα, ενώ και η οδήγηση της, δεν ήταν αυτό που σήμερα θα χαρακτηρίζε κάποιος ως... προβλέψιμη. Η έκδοση ωστόσο που τράβηξε πάνω της το ενδιαφέρον δεν ήταν άλλη από την 1.8i Turbo.

Το αλουμινένιο 4κύλινδρο μοτέρ (τύπος 06.134, 1.779 cc,155 PS) με τους δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής και τοποθετημένο κατά το διάμηκες, φόρεσε ένα τούρμπο Garrett T3 με ιντερκούλερ, υπετροφοδότηση της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό ήταν ο χρόνος απόκρισης. 

Μεταξύ 2.500 με 3.000 rpm φούσκωνε για τα καλά και έστελνε μπόλικη δύναμη στον πίσω άξονα (με μπλοκέ 25% της ZF). Turbo lag που έκανε τον κινητήρα πολύ πιο απότομο στην οδήγηση από τον γραμμικό V6, αλλά σαφώς πιο ισχυρό.  

Η 75 1.8i turbo δεν χωρά αμφιβολία ότι συγκαταλέγεται στα τιμώμενα μοντέλα της Alfa Romeo. Φλογερή, αδάμαστη, ωμή, απαιτούσε «χέρια» για να την τιθασεύσεις, αλλά άπαξ και το κατάφερνες η χαρά της οδήγησης σε αποζημίωνε στο 100%. 

Alfa Romeo 164 - 1987

Η δεκαετία του '80 σημαδεύτηκε από τα πολλά οικονομικά προβλήματα στην Alfa Romeo, αλλά η εταιρεία το πάλεψε ρίχνοντας στην αγορά νέα μοντέλα, όπως την 164. Μια μεγάλη πολυτελής μπερλίνα με κίνηση στους εμπρός τροχούς και γεμάτo τεχνολογία. 

Προϊόν συνεργασίας του Gruppo FIAT και της SAAB (πλατφόρμα Type Four - Alfa Romeo 164, FIAT Croma, Lancia Thema και SAAB 9000), η164 ήταν ανταγωνιστής των BMW και Mercedes-Benz και η τελευταία Alfa Romeo που πωλήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την επιστροφή της τρέχουσας Giulia. 

Παρότι η πολυτελής μπερλίνα είχε το ίδιο τεχνολογικό υπόβαθρο με των υπόλοιπων εταίρων αυτής της συνεργασίας, η σχεδίαση ήταν εντελώς διαφορετική και ιδιαιτέρως αεροδυναμική (cd:0,30). 

Κυκλοφόρησε αρχικά με τον κλασικό δίλιτρο κινητήρα της Alfa Romeo, φιλοξένησε τον επίσης 2,0 lt τούρμπο της Lancia αλλά το κορυφαίο ανέκαθεν μοτέρ αυτής της οικογένειας ήταν το φημισμένο Busso, με τον V6 των 3.0 lt,, να συνεργάζεται και με σύστημα τετρακίνησης. Στην παλέτα των μηχανικών συνόλων συναντούσες και ντίζελ έκδοση στα 2.499 cc. 

Πούλησε περισσότερα από 250.000 αντίτυπα και ήταν η τελευταία πολυτελής μπερλίνα των Μιλανέζων πριν από την υπάρχουσα Giulia.

 Alfa Romeo SZ - 1989

Τέλη της δεκαετίας του 1980 και η Alfa Romeo είχε αρχίσει να ψάχνεται, αναζητώντας την κατάλληλη φόρμουλα συνεργασίας με τη FΙΑΤ και τον τρόπο να επανέλθει... στο ένδοξο παρελθόν της. Ζήτησε λοιπόν από τον οίκο Zagato, το Centro Stile αλλά και από το σχεδιαστικό τμήμα της Fiat να προτείνουν τα σχέδιά τους για ένα εξωτικό μοντέλο περιορισμένης παραγωγής.

Η πρόταση του Robert Opron ήταν τελικά όμως αυτή που πέρασε και τον Μάρτιο του ’88, η SZ, πραγματοποίησε την παρθενική της εμφάνιση στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης. Αρχικά έφερε την κωδική ονομασία ES-30, έως ότου βαφτιστεί και επίσημα «SZ» ως φόρος τιμής στην Giulietta Sprint Zagato του 1960.

Πάταγε πάνω στο πάτωμα της 75 3.0 V6 Quadrifoglio Verde, έχοντας βέβαια αρκετές τροποποιήσεις (πιο κοντό) αλλά και νέα υλικά (θερμοπλαστική ρητίνη) για μείωση του βάρους της. Η Alfa Romeo φρόντισε επίσης λόγω του χαμηλού αμαξώματος, να εφοδιάσει την SZ με αμορτισέρ που προσέφεραν ως επιλογή την αύξηση κατά 5 cm της απόστασης του οχήματος από το έδαφος για να είναι πιο εύκολη και ασφαλής για το αυτοκίνητο η κίνηση σε αστικό περιβάλλον. 

Κάτω από το καπό έδινε βροντερό παρών ο 3.0 lt V6 της Alfa 75. Ένα από τα καλύτερα μοτέρ που έχουν παραχθεί αυτού του είδους. Είχε ωστόσο για την περίσταση υψηλότερη συμπίεση, ανασχεδιασμένη εξαγωγή και βελτιωμένα όλα σχεδόν τα κινούμενα μέρη του. Απέδιδε 210 ίππους στους πίσω τροχούς με πολλούς πάντως να υποστηρίζουν ότι στο δυναμόμετρο ο κινητήρας ήταν σαφώς πιο ισχυρός. Η δε τελική ταχύτητα της SZ είχε «μετρηθεί» στα 275 km/h. 

Η SZ, το «Τέρας» (Il Monstro) όπως την αποκαλούσαν, παρήχθη σε κάτι περισσότερο από 1.000 αντίτυπα. Ακόμα και σήμερα το αυτοκίνητο σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς γίνεται κάτι τόσο άσχημο να είναι συγχρόνως και τόσο όμορφο!

Alfa Romeo 155 - 1992

H 155 ήταν από τα πρώτα αυτοκίνητα που εξέλιξε η Alfa Romeo σε συνεργασία με τη «μαμά» πλέον FIAT. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κάποιος ότι το κλίμα ήταν ευθύς εξαρχής «βαρύ» για τους φανατικούς θαυμαστές της μιλανέζικης φίρμας.

Ο προβληματισμός αυτός εξελίχθηκε τρόπο τινά σε αγανάκτηση όταν η ορθόδοξη για τους Alfisti επιλογή του κινητήρα εμπρός – μετάδοση πίσω, έδινε τη θέση του σε μια πιο συμβατική –και εμπορική για τις ανάγκες της εποχής- επιλογή με τον κινητήρα και την κίνηση εμπρός! 

Ακόμα και η τετρακίνητη έκδοση, στην αρχή, αντιμετωπίστηκε με μεγάλη δυσπιστία. Η δε παραπλήσια κατασκευή με των «αδελφών» μοντέλων Tempra και Dedra των FIAT και Lancia, ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι της αγανάκτησης.  

Σιγά σιγά όμως, το κλίμα αντιστράφηκε. Ακόμα και οι φανατικοί Alfisti διαπίστωσαν ότι υπήρχαν αλλαγές σημαντικές ώστε να διαφοροποιήσουν το μοντέλο τους από τα έτερα του ομίλου. Φαρδύτερο εμπρός μετατρόχιο, πιο κοντή και άμεση κρεμαγέρα, διαφορετική ρύθμιση της ανάρτησης, κοντύτερες σχέσεις του κιβωτίου, καθώς και η επιλογή των κινητήρων έδιναν το στίγμα της διαφορετικότητας που τόσο πολύ αναζητούσε το παραδοσιακό κοινό της φίρμας. Επιπλέον, η 155 ήταν πολύ καλά κατασκευασμένη, πρακτική, ευρύχωρη, αλλά και εύκολη στην οδήγηση

Για την κίνηση του μοντέλου φρόντιζαν οι ατμοσφαιρικοί κινητήρες των 1.8 (129 PS) και 2.0 lt (143 PS) οι οποίοι εκτός από την τεχνολογία Twin Spark αξιοποιούσαν και το σύστημα μεταβλητού χρονισμού, επίσης μια καινοτομία της Alfa Romeo. 

Διαθέσιμος ήταν και ο V6 των 2.5 lt, αλλά και ο δίλιτρος Turbo (166 PS) της έκδοσης 155 2.0 ΤΒ 4x4 ή 155 Q4  που συνδυαζόταν με σύστημα μόνιμης τετρακίνησης, με το συγκεκριμένο μηχανικό σύνολο ουσιαστικά να προέρχεται από τη Lancia Delta HF Integrale.

Η 155 πέρασε στην Ιστορία και έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη των οπαδών της φίρμας με την έκδοση GTA, καθώς κατέκτησε το Ιταλικό Πρωτάθλημα Superturismo το 1992 και φέρνει τα πάνω κάτω στην έδρα των Γερμανών! 

Τη δεκαετία του '90, το Γερμανικό Πρωτάθλημα Τουρισμού (DTM) ήταν ένας εξαιρετικά δημοφιλής θεσμός στην Ευρώπη με ιδιαίτερο ανταγωνισμό, αλλά και αυτοκίνητα που έμοιαζαν με τα αντίστοιχα παραγωγής. Η Alfa Corse, το αγωνιστικό παρακλάδι της φίρμας, σχεδίασε ένα εντυπωσιακό αγωνιστικό μοντέλο, γύρω από τον «μονομπλόκ» 2.5 (2.498 cc) του κινητήρα V6 της 155 παραγωγής και έτσι γεννήθηκε η 155 2.5 V6 TΙ. 

Από το ντεμπούτο της, στον πρώτο αγώνα του DTM του 1993, κατέκτησε τη νίκη απέναντι σε αντιπάλους όπως η Mercedes-Benz, η BMW και η Opel. Συνέχισε δε σε αυτό το τέμπο, κατακτώντας σχεδόν τις μισές νίκες της σεζόν και φυσικά τον τίτλο του γερμανικού θεσμού. 

Το 1998, η 155 αποσύρθηκε από το προσκήνιο έπειτα από πάμπολλες διακρίσεις και σχεδόν 200.000 πωλήσεις. Παρέδωσε δε τη σκυτάλη στην 156, ένα μοντέλο που έγραψε και αυτό με χρυσά γράμματα το όνομά του στο πάνθεον της Alfa Romeo, καθιερώνοντας συγχρόνως τη μιλανέζικη φίρμα στη σύγχρονη εποχή του αυτοκινήτου. 

Alfa Romeo 156 - 1997

Σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της και δικαίως. H Alfa Romeo μπορεί να υπερηφανεύεται ότι δημιούργησε μια από τις καλύτερες προσθοκίνητες μπερλίνες στην ιστορία της αυτοκίνησης. Η 156 είχε κύρος, είχε φινέτσα, είχε τεχνολογία και κορυφαία οδική συμπεριφορά.

Η αισθητική της ήταν μοναδική. Ένα μίγμα κομψότητας και δυναμισμού που θύμιζε περισσότερο κουπέ παρά μπερλίνα (έγιναν μόδα από την 156 και μετά οι κρυμμένες πίσω χειρολαβές). Ήταν όμως εξίσου εντυπωσιακή και από τεχνικής σκοπιάς. Χαμηλό βάρος, εξαιρετικός έλεγχος του αμαξώματος, σοφιστικέ αρχιτεκτονική και ρύθμιση της ανάρτησης, ακριβέστατο τιμόνι. Δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο από μια απλή βόλτα μαζί της για να πειστείς ότι αυτή ήταν η καλύτερη και πιο οδηγοκεντρική μπερλίνα της εποχής.   

Η 156 λανσαρίστηκε με μια ευρεία γκάμα έξι κινητήριων συνόλων. O V6 Busso συνοδευόταν από τρεις Twin Spark που για πρώτη φορά συνδύαζαν τα δύο μπουζί ανά κύλινδρο (μια τεχνολογία που είχε χρησιμοποιήσει ο Giuseppe Merosi το 1914) με τις τέσσερις βαλβίδες ανά κύλινδρο.  Η 156 ήταν επίσης το πρώτο αυτοκίνητο στην κλάση του που εφοδιαζόταν με το σύστημα common rail. Στις εκδόσεις 1,9 και 2,4 JTD.

Η κυριαρχία της 156 ήταν το ίδιο «ολοκληρωτική» και στην αγωνιστική της έκδοση. Κατέκτησε σε 10 χρόνια συνολικά 13 τίτλους. Από το 1997 έως το 2005 πούλησε περισσότερες από 680.000 μονάδες! Μάλιστα, οι φήμες κάνουν λόγο ότι μονάχα το πρώτο Σαββατοκύριακο ύστερα το λανσάρισμα του μοντέλου επισκέφθηκαν τις εκθέσεις της Alfa Romeo περισσότεροι από ένα εκατομμύριο ενδιαφερόμενοι!

 Alfa Romeo 147 – 2000

H Alfa Romeo ήταν σε φόρμα και το απέδειξε εμπράκτως τρία χρόνια μετά το λανσάρισμα της 156, ρίχνοντας στην αγορά ένα ακόμη best-seller, την 147. Μικρότερη σε διαστάσεις και κατηγορία κυκλοφόρησε πρωτίστως ως 3θυρη και κατόπιν ως 5θυρη, αντικαθιστώντας ουσιαστικά στη γκάμα της Alfa Romeo τις 145 και 146.

Κέρδισε και αυτή (όπως και η 156) τον τίτλο του «Αυτοκινήτου της Χρονιάς», έκλεψε καρδιές με το πανέμορφο ντιζάιν της και κατέκτησε άπαντες με την εξαιρετική οδική συμπεριφορά της. Το 2002, παρουσιάστηκε η κορυφαία έκδοση GTA. Φορούσε έναν ατμοσφαιρικό V6 3,2 lt βενζινοκινητήρα με 250 PS και μέγιστη τελική ταχύτητα 246 km/h. 

Το αμάξωμα της 147 GTA ήταν πιο φαρδύ πιο χαμηλό, στημένο με ξεκάθαρα σπορ φιλοσοφία και μπλοκέ διαφορικό στους εμπρός τροχούς. Μια μηχανή οδηγικής απόλαυσης, που σε μάγευε με τον ήχο της, συγχωρώντας της μέχρι και το γεγονός ότι δεν κατανάλωνε απλώς μεγάλες ποσότητες καυσίμου αλλά τις ρουφούσε μανιωδώς και αχόρταγα...  

Συνολικά κατασκευάστηκαν μόλις 5.029 αντίτυπα της έκδοσης GTA από τον Φεβρουάριο του 2003 έως τον Σεπτέμβριο του 2006. 

Alfa Romeo 8C Competizione - 2007

Με την 8C Competizione η Alfa Romeo επέστρεφε στις ρίζες της. Το 8C αναφέρονταν στα 8κύλινδρα αυτοκίνητα που είχε σχεδιάσει ο Vittorio Jano και κέρδισαν αγώνες σε όλο τον κόσμο (τέσσερις νίκες στη σειρά στο Le Mans και τρεις νίκες στη σειρά στο Mille Miglia), με την Competizione να υπενθυμίζει την 6C 2500, την οποία οδήγησε ο Juan Manuel Fangio στο Mille Miglia του 1950.

Η 8C ήταν ένα πανέμορφο κουπέ που συνδύαζε στην αισθητική της ταυτότητα στοιχεία από τα ιστορικά κομψοτεχνήματα της ιταλικής φίρμας, ενώ συγχρόνως έδειχνε τον δρόμο που θα ακολουθούσε η Alfa Romeo στα μελλοντικά μοντέλα της.

Για την κίνηση της φρόντιζε ένας V8 χωρητικότητας 4,7 lt (από τη Ferrari) απόδοσης 450 PS, αλλά το πιο σημαντικό ήταν η επιστροφή του κιβωτίου στον πίσω άξονα, επιλογή που είχε χαθεί από την γκάμα της Alfa Romeo στις αρχές της δεκαετίας του '90. 

Το αποτέλεσμα ήταν ένα αυτοκίνητο με ιδανική ισορροπία μεταξύ βάρους και δύναμης, το οποίο είχε την ικανότητα να επιταχύνει από στάση στα 100 km/h σε μόλις 4,2’’. 

H Alfa Romeo παρήγαγε την 8C Competizione σε μόλις 500 αριθμημένα αντίτυπα –τα οποία εξαντλήθηκαν σε χρόνο dt- παρότι φημολογείται ότι οι παραγγελίες μέσα σε μία μόλις εβδομάδα από το λανσάρισμα του μοντέλου είχαν ξεπεράσει τις 1.400.

 Alfa Romeo Giulia – 2015

Και κάπως έτσι φθάνουμε στο σήμερα. Με την τελευταία για πολλούς «γνήσια» Alfa Romeo. Την Giulia. Μια μπερλίνα που πάτησε πάνω στις παραδοσιακές αξίες της φίρμας και κατάφερε να τα βάλει επί ίσοις όροις με το γερμανικό ανταγωνισμό. 

Υπέροχη αισθητικά, προηγμένη τεχνολογικά, απολαυστική σε επίπεδο οδικής συμπεριφοράς. Το τέλειο πακέτο. Η κατανομή του βάρους της ιδανική (50-50%). Το τιμόνι της το πιο γρήγορο και ακριβές στην κατηγορία και η κίνηση στους πίσω ή στους τέσσερις τροχούς.

Η ανάρτηση φοράει διπλά ψαλίδια εμπρός και πολλαπλούς συνδέσμους Alfalink πίσω, ενώ εκτεταμένη είναι και η χρήση αλουμινίου αλλά και ανθρακονήματος στο πλαίσιο και λοιπά μέρη του αμαξώματος.

Το κερασάκι στην τούρτα αυτού του εξαιρετικού αυτοκινήτου δεν είναι άλλο από τις εκδόσεις περιορισμένης παραγωγής GTA και GTAm. Κάτω από το καπό αυτών εκδόσεων το παρών δίνει ο Bi-Turbo V6 των 2,9 λίτρων της Quadrifoglio, με απόδοση όμως 540 PS. 

Με τη βοήθεια του Launch Control, η Giulia GTA επιταχύνει από τα 0-100 km/h σε μόλις 3,6", ενώ το πιο επιθετικό στήσιμο της ανάρτησης προσφέρει ακόμα καλύτερο κράτημα. Χάρη στην εκτενή χρήση ελαφριών υλικών (ανθρακονήματα σε αμάξωμα, αλουμίνιο σε κινητήρα και σύνθετα υλικά σε άλλα εξαρτήματα), η Giulia GTAm ζυγίζει 1.520 kg, είναι δηλαδή 100 kg ελαφρύτερη από την Giulia Quadrifoglio. Η ανάρτηση επίσης φορά νέα ελατήρια, αμορτισέρ και σινεμπλόκ, τα οποία έχουν ρυθμιστεί για ακόμα καλύτερο κράτημα σε συνδυασμό με τα φαρδύτερα μετατρόχια.