Μπορεί, στα 24 χρόνια που κάνουµε DRIVE Trophy, να έχουµε οργώσει την ορεινή Ελλάδα οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως, όµως στη Μεγαλόνησο µέχρι τώρα δεν είχαµε πάει. Ή µάλλον την είχαµε διασχίσει απ’ άκρη σ’ άκρη, τέρµα γκάζι σε Cannonball, αλλά δεν είχαµε ανέβει στα βουνά της. Κι από αυτά έχει µπόλικα. Δίκτη, Ψηλορείτης, Κέντρος, Γιούχτας, Αστερούσια, Ταλαία, Ορνό… και βέβαια Λευκά Όρη, που είναι ολόκληρη οροσειρά.

Οροσειρά µε µήκος κάπου 50 km, πλάτος 25 km και 57 (!) κορυφές πάνω από τα 2.000 m. Ιδανικά χαρακτηριστικά για τετρακίνητες εξορµήσεις. Και κάτι επίσης σηµαντικό: πολύ κοντά στην Αθήνα, αφού µπαίνεις στο πλοίο αποβραδίς και νωρίς το πρωί είσαι στη Σούδα, φρέσκος κι ορεξάτος. Έτσι, η καθεαυτού εξόρµηση µπορεί να συµπτυχθεί σε λιγότερες µέρες. Δύο στην περίπτωσή µας, που μπορεί να ακούγονται λίγες, όµως θα ήταν δύο πολύ γεµάτες µέρες, χάρη στο πλοίο, αλλά και χάρη στο ότι την ενδιάµεση διανυκτέρευση θα την κάναµε πάνω στα βουνά, στο καταφύγιο Καλλέργη του Οµαλού, που διαχειρίζεται ο συνάδελφος από το ΜΟΤΟ, Χρήστος Πατεράκης.

Ζευγάρια, ταιριαστά και παράξενα
Εξ ορισµού, το DRIVE Trophy γίνεται µε αυτοκίνητα 4x4. Και, παραδοσιακά, µε τα νέα τετρακίνητα µοντέλα της αγοράς. Το πιο σηµαντικό από αυτά, τουλάχιστον από ιστορική άποψη, είναι το εντελώς καινούργιο Land Rover Defender. Εµείς το είχαµε στην έκδοση 110 µε το µακρύ µεταξόνιο και µε τον κορυφαίο εξοπλισµό First Edition. Άµεσα ανταγωνιστικό µοντέλο του Defender –αν υπάρχει– δεν ήταν διαθέσιµο, οπότε αναγκαστήκαµε να το «ζευγαρώσουµε» αντισυµβατικά µε το Ford Ranger Wildtrack. Σύµφωνοι, το διπλοκάµπινο pickup δεν έχει σχέση µε το πολυτελές «στέισον» Defender σε χαρακτήρα και τιµή, όµως στο Trophy το κύριο ζητούµενο είναι οι εκτός δρόµου δυνατότητες, κι εδώ υπήρχε έδαφος για αντιπαράθεση.

Το επόµενο ζευγάρι µας ήταν πιο ταιριαστό και αφορούσε στη µεσαία κατηγορία των SUV. Το Honda CR-V Hybrid, µε τον ισχυρό ηλεκτροκινητήρα και το ασυνήθιστο σύστηµα µετάδοσης µιας σχέσης, αντιµετώπισε το ήπια υβριδικό Subaru Forester e-boxer, µε το συµµετρικό σύστηµα τετρακίνησης και τον βοηθητικό ηλεκτροκινητήρα/γεννήτρια των 48V για τον κλασικό επίπεδο κινητήρα του. Ήπια υβριδικό σύστηµα κίνησης 48V είχε και το Suzuki Vitara 1.4 Hybrid AllGrip της αµέσως µικρότερης κατηγορίας. Το Dacia Duster dCi 4WD που βάλαµε απέναντί του µπορεί να µην είναι (ακόµα) εξηλεκτρισµένο, όµως δεν παύει να αποτελεί το µέτρο σύγκρισης για την κατηγορία –και όχι µόνο– όσον αφορά στις ικανότητες εκτός δρόµου.

Τρία ζευγάρια τετρακίνητων, λοιπόν, µε αρκετό ενδιαφέρον στις επιμέρους αναμετρήσεις τους -τις οποίες μπορείτε να τις βρείτε όλες εδώ.

Έµενε να καθοριστεί και η διαδροµή. Κατά κανόνα, για το Trophy κάνουµε από πριν ένα «ρεπεράζ» ώστε να ξέρουµε τι θα αντιµετωπίσουµε και να µπορούµε να προγραµµατίσουµε σωστά την εξόρµησή µας. Ο Γιώργος ο Λάσδας προσφέρθηκε να αναλάβει το τσεκάρισµα της διαδροµής και τη γενική προλείανση του εδάφους, πηγαίνοντας στην Κρήτη λίγες µέρες πριν µε το θρυλικό µηχανάκι του, το Kawasaki KLE 250 Anhelo, µε το οποίο έχει γυρίσει τη µισή υδρόγειο. Όµως οι θεοµηνίες στη Μεγαλόνησο µαταίωσαν αυτό το εγχείρηµα κι έτσι αναγκαστήκαµε να φύγουµε χωρίς αναγνώριση της διαδροµής.

Δεν θα πηγαίναµε πάντως «πρίµα βίστα», αφού γνώριζε τα µέρη ο Λάσδας κι ακόµη περισσότερο ο Πατεράκης, που µένει εκεί και τα έχει γυρίσει άπειρες φορές, σπιθαµή προς σπιθαµή. Ο οποίος Πατεράκης, είχε και κάποιες απορίες για τα αυτοκίνητα του DRIVE Trophy, τις οποίες εξέφρασε σε αυτό το video:

Από τη γη στο… φεγγάρι
Χάρη στην ΑΝΕΚ Lines, η µετάβασή µας στην Κρήτη έγινε µε περίσσια άνεση και στιλ πάνω στο σύγχρονο και πολυτελές Έλυρος. Φτάσαµε στη Σούδα χαράµατα κι από εκεί πήραµε την εθνική οδό Χανίων-Χώρας Σφακίων µέχρι το χωριό Ασκύφου. Δρόµος αρκετά φαρδύς, όλο στροφές, ιδανικός για να αξιολογήσουµε τη συµπεριφορά των τετρακινήτων µας σε άσφαλτο, καθώς ήταν ακόµη νωρίς και η κίνηση ελάχιστη. Από το Ασκύφου κάναµε την πρώτη πραγµατική γνωριµία µας µε τα Λευκά Όρη, ανεβαίνοντας το χωµατόδροµο για το οροπέδιο της Ταύρης και στη συνέχεια αυτό του Νιάτου, στα 1.200 m υψόµετρο. Κάµποση η βλάστηση εδώ και θαυµάσια η θέα προς τις γυµνές κορυφές (Μαδάρες, από το αρχαίο µαδαρός=γυµνός) των ανατολικών Λευκών Ορέων. Οι βροχές είχαν αφήσει ένα στρώµα γλιστερής λάσπης στο έδαφος του οροπεδίου και κάποιοι δεν έχασαν την ευκαιρία να κάνουν «πάντες», δοκιµάζοντας το ζύγισµα των 4x4 και τροµάζοντας για λίγο τα κοπάδια από τα «έχνη» (άλλη οµηρική λέξη), τα αιγοπρόβατα που έβοσκαν αµέριµνα κι ασυνόδευτα, όπως σε όλα τα κρητικά βουνά.

Πίσω στο Ασκύφου και στην άσφαλτο για Σφακιά, σε ρυθµό… handling test. Από εκεί κατευθείαν τον ανήφορο για Ανώπολη, µε ακόµα περισσότερο γκάζι αφού η ανάβαση από τα Σφακιά στη νότια πλαγιά των Λευκών Ορέων είναι εκπληκτική, τόσο σε θέα όσο και από οδηγική άποψη. Την έχουµε πολλές φορές χαρακτηρίσει «ελληνικό Pikes Peak» και οι παλαιότεροι αναγνώστες µας θα θυµούνται ότι έχουµε χρονοµετρήσει εκεί διάφορα γρήγορα “GTi”. Από την Ανώπολη συνεχίσαµε για το γεφύρι της Αράδαινας. Ένα στενό, σιδερένιο γεφύρι στρατιωτικού τύπου, πάνω από ένα από τα πολλά φαράγγια αυτών των βουνών. Το συγκεκριµένο φαράγγι όµως, που οι ντόπιοι αποκαλούν «ο Φάραγγας», είναι το βαθύτερο και πιο απότοµο της περιοχής. Το γεφύρι, που έφτιαξε η οικογένεια Βαρδινογιάννη, κρέµεται ανάµεσα σε δύο γκρεµούς βάθους 138 m και χρησιµοποιείται και ως βατήρας για bungee jumping! Κοιτάζεις κάτω και ζαλίζεσαι, οπότε, για τον φόβο των Ιουδαίων, περάσαµε τα τετρακίνητα ένα-ένα…

Αναµνηστικές φωτογραφίες και στροφή 180 µοιρών, πίσω για Ανώπολη. Από εκεί ξεκινά ένας χωµατόδροµος κατευθείαν για την καρδιά των Λευκών Ορέων, µε κατεύθυνση προς την απόλυτη κορυφή Πάχνες των 2.453 m. Δεν φτάνει µέχρι εκεί, αλλά και δεν χρειάζεται. Το κύριο σηµείο ενδιαφέροντος είναι η λεγόµενη «Ορεινή Έρηµος», ένα εκτεταµένο υψίπεδο στην αλπική ζώνη. Το τοπίο εντελώς γυµνό, µε τις κωνικές κορυφές γύρω-γύρω, νοµίζεις ότι βρίσκεσαι στο φεγγάρι ή έστω στην έρηµο Ατακάµα των Άνδεων! Τα σχήµατα και τα χρώµατα, ειδικά στο φως της δύσης, είναι φαντασµαγορικά. Καθώς έχεις περάσει κάπου 20 km αρκετά σκληρό χωµατόδροµο, πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στην άκρη του κόσµου, ότι έχεις κάνει κάποιο επίτευγµα. Φανταστείτε λοιπόν πώς νιώσαµε όταν ακούσαµε τον Θανάση να λέει στον ασύρµατο από το αυτοκίνητο που προπορευόταν: «Ε, εσείς µε τα σκληροτράχηλα τζιπ, δείτε τι έρχεται!». Και διασταυρωθήκαµε µε ένα λιλιπούτειο Kia Picanto! Λίγο αργότερα είδαµε να έρχεται από µακριά κι άλλο ένα νοικιάρικο, Suzuki Baleno αυτή τη φορά, µε ένα δεύτερο ώριµο ζευγάρι τουριστών. Συµπέρασµα: το καλύτερο αυτοκίνητο για εκτός ασφάλτου διαδροµές είναι αυτό που δεν λυπάσαι…

Καθώς σουρούπωνε πια, αποφασίσαµε να σταµατήσουµε και να στήσουµε τα αυτοκίνητα για οµαδική φωτογράφιση στα Αµουτσερά, στα κάπου 2.000 m υψόµετρο – µε αέρα και κρύο που ξύριζε. Όταν τελειώσαµε είχε πλέον νυχτώσει και η επιστροφή στην Ανώπολη έγινε σε βαθύ σκοτάδι. Μέχρι να φάµε στο εκεί εστιατόριο –για να πάρουµε δυνάµεις µετά τα τσιπς, τα µπισκότα και τα κρακεράκια της ηµέρας– η ώρα πήγε 21:00. Κι έπρεπε να γυρίσουµε όλο το δρόµο πίσω στα Χανιά κι από εκεί να συνεχίσουµε προς τον Οµαλό, κυκλώνοντας τα Λευκά Όρη µέχρι τις δυτικές πλαγιές τους για να ανέβουµε στο καταφύγιο Καλλέργη. Τρεις ώρες δρόµος, όπως εκτίµησε ο Πατεράκης…

Δεν µας πήρε τόσο πολύ, αλλά ως γνωστόν η αχλάδα έχει πίσω την ουρά. Ο δρόµος από την άσφαλτο, στη Στενή Μοίρα, µέχρι το καταφύγιο, στα 1.680 m, ήταν µόνο 5 km, αλλά… δεν ήταν δρόµος. Οι βροχές τον είχαν µετατρέψει σε µια απότοµη κοίτη χειµάρρου. Στρωµένη όχι µε λειασµένες από το νερό πέτρες, αλλά µε κοφτερά γκονάρια, έτοιµα να σκίσουν λάστιχα. Άγιο είχαµε και δεν µας έτυχε κλατάρισµα, διότι πώς θα αλλάζαµε λάστιχο στη σαθρή ανηφόρα µε πίσσα σκοτάδι; Αναγκαστικά πηγαίναµε τόσο αργά, που το Vitara ήταν έτοιµο να σβήσει στο στήθωµα, παρά τη βοήθεια του µικρού ηλεκτροµοτέρ. Εδώ χρειάζεται η κοντή 1η του Duster ή ένας µεγάλος ηλεκτροκινητήρας σαν αυτόν του CR-V ή οι κοντές σχέσεις και ο µετατροπέας ροπής των Ranger και Defender. Πάλι καλά που ο συµπλέκτης του Vitara δεν «µάσησε». Κι εµείς δικαιωθήκαµε µετά το ρεζιλίκι των Picanto και Baleno, αφού, όσο κι αν οι τουρίστες δεν τα λυπόντουσαν, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν ούτε 100 µέτρα αυτής της ανάβασης.

Ήταν περασµένες 11 όταν φτάσαµε επιτέλους στο Ορειβατικό Καταφύγιο Καλλέργη. Στο οποίο, σηµειωτέον, ο Πατεράκης είχε να πάει από τον Απρίλιο και ήταν ερµητικά κλειστό. Γεγονός που φόβισε τον Λάσδα. «Δεν θα πάω να µείνω µέσα στην υγρασία», ανακοίνωσε, «θα κοιµηθώ στο Ranger». Η θερµοκρασία ήταν ήδη στους 6 βαθµούς, φυσούσε και θα έπεφτε κι άλλο, οπότε πηγαίναµε ένας-ένας να τον παρακαλάµε να αλλάξει γνώµη. Μάταια όµως. «Μην ανησυχείτε, το έχω ξανακάνει άπειρες φορές», µας καθησύχαζε. Στο µεταξύ ο Πατεράκης –ολοµόναχος, καθώς αρνιόταν κάθε βοήθεια– είχε ανοίξει πόρτες και παράθυρα, είχε βάλει µπροστά τη γεννήτρια, είχε ανοίξει τα νερά κι άναβε τη μεγάλη σόµπα. Το καταφύγιο ήταν σε απείρως καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι περιµέναµε, σε λίγο το σαλόνι ζεστάθηκε κι εµείς πήραµε λίγη ακόµη ζέστη πίνοντας την τσικουδιά που είχαµε φέρει από την Ανώπολη, πριν ξεραθούµε µέσα στους υπνόσακους.

Trial και autocross
Ξύπνηµα πολύ νωρίς το πρωί µιας υπέροχης µέρας, µε τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από τα βουνά. Όσοι είχαµε χειµερινούς υπνόσακους, ακόμη και ο Λάσδας, ξυπνήσαµε ξεκούραστοι κι ευδιάθετοι. Οι άλλοι γκρίνιαξαν λίγο, αλλά το κέφι τους έφτιαξε αµέσως όταν είδαν τη θέα. Και µόνο γι’ αυτήν αξίζει να σπάσεις το αυτοκίνητό σου για να ανέβεις στο καταφύγιο. Ακριβώς κάτω από τον γκρεμό µπροστά σου, ξεκινά το φαράγγι της Σαµαριάς και στο βάθος του βλέπεις το Λιβυκό πέλαγος και τη Γαύδο. Από την άλλη, µακριά, βλέπεις τα Χανιά και το Μυρτώο. Γύρω σου βουνά, µε την κορυφή Μελινταού (2.133 m) να δεσπόζει στα ανατολικά. Κι αν είσαι τυχερός, όπως εμείς, θα πετούν από πάνω σου οι σπάνιοι γύπες των Μαδάρων. Σε εμάς ήρθαν δύο και πλησίασαν αρκετά. Οι φωτογράφοι, αναµενόµενα, οργίασαν. Πρώτα µε το τοπίο και στη συνέχεια µε τα αυτοκίνητα. «Όταν ξυπνήσουµε, το σκηνικό θα είναι σχεδόν στηµένο», είχε πει ο Πατεράκης –κι αυτό ήταν ένα από τα πλεονεκτήµατα της διανυκτέρευσης στο βουνό. Εικόνες, βίντεο, κλείσιµο του καταφυγίου και ήµασταν έτοιµοι για τη συνέχεια του Trophy.

DRIVE Trophy δεν σηµαίνει µόνο εξερεύνηση και φυσιολατρία, αλλά κυρίως δοκιµή 4x4. Και το κατάλληλο πεδίο δοκιµών ήταν ακριβώς κάτω από το καταφύγιο. Ένα µικρό οροπέδιο µε βαθιά νεροφαγώµατα και κάποια ίχνη παλιών δρόµων που ανέβαιναν κάθετα την πλαγιά, µέσα σε θάµνους και βράχια. Ακόµη και τα µικρά τετρακίνητα πέρασαν άνετα από τα νεροφαγώµατα-φαράγγια, υπό την καθοδήγηση του Λάσδα, προσέχοντας παράλληλα να µην πατάνε τα λιγοστά χόρτα από τα οποία εξαρτώνται τα πανταχού παρόντα κοπάδια των ελεύθερων αιγοπροβάτων. Το Ranger και το Defender ανέλαβαν το εγχείρηµα της κάθετης ανάβασης στην πλαγιά. Και θα τα κατάφερναν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία αν δεν τα σταµατούσαµε στο τέλος για να µη βρουν στα πιο µεγάλα βράχια και πάθουν καµιά ζηµιά. Δεν το διακινδυνεύεις µε ολοκαίνουργια αυτοκίνητα των €100.000, ούτε των €40.000, που δεν είναι και δικά σου…

Η µία επιλογή για το γυρισµό ήταν από τον ίδιο δρόµο που είχαµε έρθει και ήταν ο συντοµότερος. Όµως είχαµε χρόνο, οπότε προτιµήσαµε να πάρουµε το χωµατόδροµο προς τα Ποριά, όπου και η παλιά είσοδος του φαραγγιού της Σαµαριάς. Ένας δρόµος σκληρός, όλο κοφτερή πέτρα, όπως όλοι στα κρητικά βουνά. Και µε συνεχείς κατολισθήσεις από τις πρόσφατες βροχές. Κάθε τόσο σταµατούσαµε για να βγάζουµε τα βράχια που είχαν πέσει ώστε να µπορούµε να περάσουµε. Ευτυχώς δεν µας έτυχε κανένας πολύ µεγάλος που να µην καταφέρουµε να τον σπρώξουµε µε τα χέρια και να χρειαστεί τράβηγµα από το Ranger ή το Defender µε ιµάντες.

Κάτι άλλο που συναντούσαµε κάθε τόσο και σταµατούσαµε, ήταν κοπάδια µέσα στο δρόµο. Ένας τράγος µάλιστα ήταν ιδιαίτερα απαιτητικός, θέλοντας να µπει µέσα στα αυτοκίνητα για να βρει τροφή. Ο Λάσδας του έδωσε τους µισούς από τους πολύτιµους ξηρούς καρπούς που µας είχαν αποµείνει, κι ο τράγος δέχτηκε να τον σηκώσουν µαζί µε τον Πατεράκη και να τον φορτώσουν στη καρότσα του Ranger! Εικονική αναπαράσταση ζωοκλοπής, που αποτελεί σχεδόν έθιµο στην Κρήτη από τα οµηρικά χρόνια. Στα Ποριά συναντήσαµε τον Δηµήτρη το «Μπίκο». Γνωστό του Πατεράκη, όπως ήταν και όποιος άλλος συναντήσαµε σ’ αυτά τα µέρη. Είχε έρθει για να ελέγξει το κοπάδι του –από τα τυπικά, µικρόσωµα ορεινά πρόβατα– χωρίς σκυλιά, µε ένα παµπάλαιο Toyota Hilux, που δεν το αλλάζει µε τίποτε. Τον είχαµε δει πάντως την προηγουµένη κοντά στα Σφακιά, να περνά γκαζωµένος µε το καινούργιο του, διπλοκάµπινο Hilux, µαύρο, επίσηµο και full extra. Τώρα ερχόταν από τα περιβόλια του και µας κέρασε φρεσκοκοµµένα µήλα, τα πιο νόστιµα που έχω δοκιµάσει στη µακρά ζωή µου.

Από τα Ποριά –που ήταν το µόνο µέρος όπου είδαµε χώµα, χωρίς πέτρες– πήραµε το δρόµο του Δρου, µέσα από την κοιλάδα του Μελισσίτη. Μετά από κάµποσο καιρό είδαµε ξανά πράσινο, µε τα δάση από αγριοκυπάρισσα που χαρακτηρίζουν όλα τα φαράγγια των Λευκών Ορέων. Μια πολύ όµορφη και όχι τόσο δύσκολη διαδροµή, που σε βγάζει στην άσφαλτο Οµαλού-Λάκκων, στο δρόµο της επιστροφής για τα Χανιά. Το καθεαυτού Trophy είχε ουσιαστικά τελειώσει. Σκεφτήκαµε όµως ότι, ενώ είχαµε φάει την πέτρα µε το κουτάλι, δεν είχαµε δοκιµάσει τα τετρακίνητα σε πιο µαλακό έδαφος, όπως είναι η άµµος και η λάσπη. Η λύση που πρότεινε ο οικοδεσπότης µας, Πατεράκης, ήταν κάτω από τη µύτη µας, µέσα στα Χανιά. Ήταν η αυτοσχέδια πίστα µότοκρος στην παραλία της Νέας Χώρας. Έτσι, ο επίλογος του 18ου DRIVE Trophy γράφτηκε εκεί, µε αλµατάκια και ντριφταρίσµατα ενώ έδυε ο ήλιος.

Και του χρόνου, να ’µαστε καλά και Covid-free, αφού… βουνά υπάρχουν! Μέχρι τότε έχουμε τις φωτογραφίες της gallery, αλλά και αυτό το video που μας θυμίζει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές αυτού του Trophy:

Ταξιδέψαμε υπεύθυνα, με ΑΝΕΚ

Η ANEK έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό το DRIVE Trophy, επιβεβαιώνοντας πως δεν έχει σημασία μόνο ο προορισμός αλλά και το ταξίδι το ίδιο. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα e-mail και ένα τηλεφώνημα, έτσι ώστε η χορηγία για δέκα ανθρώπους και έξι αυτοκίνητα να πάρει το πράσινο φως. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη σταθερά άψογη φιλοξενία, ωστόσο την τρέχουσα περίοδο έχει περισσότερο νόημα να σταθούμε στο ότι δεν αισθανθήκαμε ποτέ εκτεθειμένοι στον Covid-19.

Έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα γι’ αυτό, ξεκινώντας από τα πρακτορεία που διαθέτουν ειδικά προστατευτικά τζάμια σε όλα τα σημεία εξυπηρέτησης καθώς και επιδαπέδια σήμανση για την τήρηση της ελάχιστης απόστασης μεταξύ των επιβατών. Μέσα στο πλοίο υπάρχουν μηχανισμοί με αντισηπτικό gel σε όλα τα κοινόχρηστα μέρη, ενώ πραγματοποιείται αδιάκοπη απολύμανση σε ωριαία βάση σε όλους τους ξενοδοχειακούς χώρους, σύμφωνα με τις οδηγίες του ΕΟΔΥ και του WHO. Σε όλα τα πιθανά σημεία συγχρωτισμού υπάρχει επιδαπέδια σήμανση τήρησης ελάχιστης απόστασης, προστατευτικά τζάμια στα σημεία εξυπηρέτησης και ειδική σήμανση σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους για να μην υπάρχουν υπερβάσεις στην προβλεπόμενη πληρότητα.

Οι κατάλογοι των a la carte εστιατορίων έχουν αντικατασταθεί με ανέπαφους online, για τις καμπίνες και τον ιματισμό τηρούνται όλα τα πρωτόκολλα και ο κλιματισμός τροφοδοτεί με 100% φρέσκο αέρα την καμπίνα και απολυμαίνεται κάθε 20 ημέρες. Όλα τα παραπάνω έχουν λάβει την εξειδικευμένη πιστοποίηση Biosafety Trust του Ιταλικού Νηογνώμονα (RINA), ενώ έχει συσταθεί και ομάδα διαχείρισης ύποπτου κρούσματος, με επικεφαλής τον πλοίαρχο και ειδική ιατρική εκπαίδευση. Υπάρχει ασφαλώς πρόβλεψη καμπίνας απομόνωσης κάποιου μεμονωμένου περιστατικού για να αποφευχθεί η εξάπλωση του ιού και όλοι να φτάνουν στο λιμάνι τους ασφαλείς.

Δείτε και τα επί μέρους συγκριτικά του DRIVE Trophy:

Land Rover Defender 110 vs Ford Ranger Wildtrak

Honda CR-V Hybrid vs Subaru Forester e-Boxer

Dacia Duster 1.5 Blue dCi vs Suzuki Vitara 1.4 BoosterJet Hybrid

Φωτογραφίες: Θανάσης Κουτσογιάννης