Δεν κάλπασαν μάλιστα για λίγα μόνο λεπτά, αλλά για δύο ολόκληρες μέρες, πάνω στα βράχια και μέσα στα ποτάμια και στους αμμόλοφους. Στο DRIVE Trophy!

Λένε πως, αφότου έπεσε ηρωικά ο επαναστάτης Χατζηµιχάλης Νταλιάνης, υπερασπιζόµενος το Φραγκοκάστελλο των Σφακίων απέναντι σε µια τούρκικη στρατιά, το Μάη του 1828, εµφανίζονται οπτασίες στην περιοχή. Κάθε χρόνο, τέλη Μάη, σκιές σιδερόφρακτων καβαλάρηδων καλπάζουν στις πλαγιές πάνω από το κάστρο για οκτώ περίπου λεπτά πριν χαθούν στο Λιβυκό πέλαγος.

Οι ντόπιοι µιλάνε για φαντάσµατα των χαµένων, άταφων πολεµιστών. Οι επιστήµονες για οφθαλµαπάτη λόγω αντικατοπτρισµού. Αλλά ο θρύλος παραµένει. Όπως παραµένει και ο θεσµός του DRIVE Trophy, όπου κάθε χρόνο από το 1996 και συνήθως την άνοιξη, οι «καβαλάρηδες» του περιοδικού παίρνουν τα βουνά και τις εξοχές για να δοκιµάσουν τα καινούργια 4x4 στις συνθήκες για τις οποίες έχουν φτιαχτεί.

Tο προηγούµενο DRIVE Trophy ταίριαζε απόλυτα µε τον θρύλο των Δροσουλιτών Ιπποτών, αφού είχαµε περάσει ακριβώς από την περιοχή όπου εµφανίζονται οι οπτασίες. Όµως και εφέτος το εκστρατευτικό µας σώµα µε τα σιδερένια άλογα ταξίδεψε στην Κρήτη. Aυτή τη φορά πιο ανατολικά, στους νοµούς Ηρακλείου και Λασιθίου, σε περιοχές µε εξίσου πλούσια Ιστορία και Μυθολογία.

Γιατί στην Κρήτη; Αφενός διότι έχουµε σχεδόν εξαντλήσει τις διαδροµές στην ηπειρωτική Ελλάδα, και η Μεγαλόνησος διαθέτει πλήθος βουνών και ποικιλία τοπίου για δοκιµασίες 4x4. Και αφετέρου διότι η όλη διαδικασία της δοκιµής µπορεί να συµπτυχθεί σε δύο µόνο µέρες, πράγµα σηµαντικό αυτή τη δύσκολη εποχή. Μπαίνεις στο πλοίο στον Πειραιά, 9 το βράδυ, φτάνεις φρέσκος στην Κρήτη νωρίς το πρωί κι έχεις µπροστά σου 36+ καθαρές ώρες µέχρι τον απόπλου της επιστροφής.

Τα «µαιευτήρια» του Δία
Τρία είναι τα µεγάλα βουνά της Κρήτης: Tα Λευκά Όρη του νοµού Χανίων, ο Ψηλορείτης (Ίδη) του νοµού Ηρακλείου και τα Λασιθιώτικα Όρη (Δίκτη) του νοµού Λασιθίου. Στο πρώτο βουνό είχαµε πάει το 2020, οπότε έµεναν τα άλλα δύο που µάλιστα µοιράζονται κοινή Μυθολογία. Όπως έλεγε ο Ησίοδος, η Ρέα, για να µη φάει ο σύζυγός της, o Κρόνος, και τον Δία, όπως είχε κάνει µε τα προηγούµενα παιδιά του, γέννησε το µωρό σε µια σπηλιά, ψηλά στο βουνό.

Σε ποιο βουνό όµως; Οι Ηρακλειώτες λένε στον Ψηλορείτη, στο Ιδαίο Άντρο. Οι Λασιθιώτες στη Δίκτη, στο Δικταίο Άντρο. Εµείς θέλαµε να δώσουµε ένα µυθολογικό αέρα στο DRIVE Trophy, αλλά χωρίς να ταχθούµε µε καµία πλευρά. Oπότε είπαµε να πάµε και στα δύο βουνά.

Μόνο που µας τα χάλασε ο καιρός. Φέτος χιόνισε στην Κρήτη όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια. «Ούτε να το σκέφτεστε. Οι ορεινοί δρόµοι είναι αδιάβατοι και θα παραµείνουν µέχρι και τον Μάη», είπαν οι απανταχού στη Μεγαλόνησο φίλοι και συγγενείς του scout µας, του Γιώργου του Λάσδα. Από τη Δίκτη, προσβάσιµο παρέµενε το πιο χαρακτηριστικό µέρος της, το Οροπέδιο του Λασιθίου (µέσο υψόµετρο 866 m), ενώ στον Ψηλορείτη θα πηγαίναµε βλέποντας και κάνοντας. Αν δεν είχαµε τη δυνατότητα ή τον χρόνο για να δοκιµάσουµε στα χιόνια, υπήρχε εκεί κοντά η τεράστια παραλία του Τυµπακιού µε τους αµµόλοφούς της, για να ξεχωρίσουν τα «έχνη», δηλαδή τα τετρακίνητα πρόβατα από τα ερίφια.

Επτά επί Κρήτην
Τα καινούργια 4x4 που καταφέραµε να εξασφαλίσουµε για το εφετινό DRIVE Trophy –εν µέσω έλλειψης ηµιαγωγών, ενεργειακής κρίσης και ουκρανικού πολέµου– ήταν επτά τον αριθµό. Και δεν µπορούσαν να χωριστούν σε ζευγάρια ώστε να γίνουν απευθείας συγκρίσεις. Κανένα πρόβληµα, θα τα αξιολογούσαµε το καθένα ξεχωριστά, απέναντι στα υπόλοιπα. Το έχουµε ξανακάνει, άλλωστε.

Πρώτο από πλευράς µεγέθους, θεωρητικών δυνατοτήτων και τιµής, το νέο Jeep Wrangler 4xe Plug-in Hybrid των 360 PS. Επαναφορτιζόµενο υβριδικό είναι και το Land Rover Discovery Sport P300e µε τους 309 PS και τον ηλεκτρoκίνητο πίσω άξονα. Αντίθετα, το Subaru Outback έχει πιο παραδοσιακή συνταγή κίνησης, µε ατµοσφαιρικό 4κύλινδρο µπόξερ 2.5 των 169 PS και την κλασική, «συµµετρική» τετρακίνηση.

Μια κλάση πιο κάτω σε µέγεθος και τιµή, το νέο Hyundai Tucson 1.6 T-GDi 4WD έχει κινητήρα τούρµπο µε ήπια υβριδικό (mHEV) σύστηµα 48V και 180 PS, µαζί µε 7άρι κιβώτιο διπλού συµπλέκτη. Ήπια υβριδικό 48V είναι και το νέο Suzuki S-Cross 1.4 AllGrip των 129 PS, ενώ το ανανεωµένο Dacia Duster 1.5 Blue dCi 4WD φιλοδοξεί να παραµείνει σηµείο αναφοράς των προσιτών 4x4, παρότι πάει κόντρα στη σύγχρονη τάση του εξηλεκτρισµού και έχει και τον –δαιµονοποιηµένο– κινητήρα ντίζελ (115 PS). Σε αντιδιαστολή, ο Βενιαµίν της παρέας, το Toyota Yaris Cross Hybrid AWD-i, ακολουθεί το ρεύµα της εποχής. Πλήρως υβριδικό σύστηµα κίνησης µε 116 PS, σε συνδυασµό µάλιστα µε ηλεκτροκίνητο πίσω άξονα –αλλά µόνο σε βοηθητικό ρόλο, για τα δύσκολα σε χιόνι ή λάσπη.

Κυνηγώντας ανεµόµυλους
Ξεκούραστοι από τη φιλοξενία της ΑΝΕΚ στις καµπίνες του «Κρήτη 1», βγήκαµε στο Ηράκλειο πριν αρχίσει η κίνηση και βάλαµε πλώρη νότια-νοτιοανατολικά για το Καστέλλι. Τα τελευταία χιλιόµετρα του δρόµου, πολύ στενά και στριφτερά, µας είχαν στην τσίτα και προσµέναµε να µπούµε στο χώµα για να νιώσουµε ασφάλεια. 

Με τις οδηγίες ενός ακόµα γνωστού του Λάσδα, του τοπικού Νικηφόρου, συνεχίσαµε για λίγο την άσφαλτο από το Καστέλλι µέχρι την Κασταµονίτσα, όπου πήραµε ένα χωµατόδροµο που δεν είχε καν ο χάρτης. Πετρώδης αλλά όχι ιδιαίτερα δύσβατος, σκαρφάλωνε απότοµα το βουνό µε συνεχείς φουρκέτες για να πέσει από την άλλη πλευρά, προς Κάτω Μετόχι. Απαιτούσε λίγη προσοχή για να µην έχουµε κανένα κλατάρισµα στις πέτρες. Τα αυτοκίνητα βλέπετε, φορούσαν λάστιχα λίγο-πολύ δρόµου. Αλλά αυτό δεν µας εµπόδιζε να απολαµβάνουµε την «αεροπλανική» θέα 210 µοιρών, από το υπό κατασκευήν αεροδρόµιο Καστελλίου µέχρι την τεχνητή λίµνη του Αποσελέµη και το πέλαγος στη Χερσόνησο και τα Μάλια. Μόνο που ούτε εδώ µας έκανε ο καιρός τη χάρη. Η σκόνη που έφερνε ο νοτιάς από την κοντινή Αφρική, θόλωνε την ατµόσφαιρα πολύ.

Το τοπίο µάλλον γυµνό και ακατοίκητο, µε εξαίρεση κάποιες ιδιαίτερα καλοσυντηρηµένες αγροτικές καλύβες που έδειχναν να χρησιµοποιούνται και ως εξοχικές κατοικίες. Η διαδροµή εντελώς έρηµη, µέχρι που διασταυρωθήκαµε µε ένα 9θέσιο κλασικό Land Rover γεµάτο τουρίστες, µε τα διακριτικά Safari Club στις πόρτες. Στη συνέχεια της ηµέρας είδαµε κι άλλα, από διάφορες εταιρείες, και συνειδητοποιήσαµε πως δεν είµαστε οι µόνοι τρελοί που παίρνουµε τα βουνά, αφού οι τύπου «adventure» εξορµήσεις φαίνεται πως ανθούν στην περιοχή –και όχι µόνο. 

Καβαλώντας σε λίγο το διάσελο, αντικρίσαµε χαµηλά το Οροπέδιο Λασιθίου. Μέχρι να πιάσουµε την άσφαλτο κοντά στην ιστορική Μονή Βίνιανης, περάσαµε από το µνήµα του µισητού γενίτσαρου Τσούλη. Όπου και ακολουθήσαµε την παράδοση ρίχνοντας µια πέτρα και αναφωνώντας «ετσά να πάνε ούλοι οι Τούρκοι».

Το οροπέδιο πανέµορφο, πλαισιωµένο από χιονισµένα βουνά. «Στήστε τα αυτοκίνητα εδώ στο λιβάδι, να βγάλουµε µια οµαδική», είπε ο Θανάσης. Τους αντέτεινα ότι το πράσινο γρασίδι ήταν σιτάρι, αλλά µειοψήφησα. Μέχρι που ήρθε τρέχοντας µια γυναίκα από το µοναστήρι µε την παραγγελία από τον χωρικό να φύγουµε και να µην πατάµε τα σπαρτά.

Πάλι καλά, διότι αν κρίνουµε κι από τον… Σασµό, στα µέρη αυτά πρώτα πυροβολούν και ύστερα ρωτάνε. Πάντως τη φωτογραφία τη βγάλαµε.

Συνεχίσαµε την άσφαλτο, περιφερειακά του Οροπεδίου, µε κατεύθυνση το κεφαλοχώρι Τζερµιάδο. Η άνοιξη πολύ πρώιµη εδώ στο υψόµετρο, παντού ολάνθιστες αµυγδαλιές και αχλαδιές. Μικρά χωριουδάκια στη σειρά, Αγ. Χαράλαµπος, Πλάτη, Ψυχρό, Μαγουλάς, Καµινάκι… χαριτωµένα αν και όχι τόσο παραδοσιακά. Και οι τυπικοί ανεµόµυλοι του Οροπεδίου, όλοι χωρίς πανιά, έπρεπε να προσέξεις για να τους δεις…

Δυο ακόµα οροπέδια
Δεν είχαµε όµως έρθει στο Λασίθι για τουρισµό στην άσφαλτο. Έτσι, από το Τζερµιάδο γυρίσαµε πίσω στο Αβρακόντε και πήραµε το χωµατόδροµο προς τον κύριο όγκο της Δίκτης. Λίγο πριν αρχίσουν τα γκρέµια προς την κορυφή Σπαθί (2.148 m), φτάσαµε στο οροπέδιο Λιµνάκαρο, στα 1.300 m. Ο δρόµος, που όσο πήγαινε χειροτέρευε, τελικά έγινε σάρα, όλο χοντρή κροκάλα. Μόνο το Wrangler και το Discovery συνέχισαν, αλλά µόνο για λίγο, για φωτογραφίες. Έτσι κι αλλιώς, από εδώ όποιος θέλει συνεχίζει µε τα πόδια, αφού ξεκινούν όλες οι πεζοπορικές διαδροµές προς τις κορυφές, απ’ όπου µπορείς να δεις και τα φηµισµένα αρπακτικά πουλιά της περιοχής. Τον γυπαετό (κοκκαλά) πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να τον πετύχεις αφού υπάρχουν µόλις 6-7 ζευγάρια σε ολόκληρη την Κρήτη… Αλλά όρνεα (1.000 ζευγάρια) είναι πιθανό να δεις, όπως είδαµε εµείς το 2020 στα Λευκά Όρη, ενώ µπορεί να απαντήσεις και χρυσαετούς (22-26 ζευγάρια).

Από το Λιµνάκαρο γυρίσαµε πίσω στον Αγ. Κωνσταντίνο κι από εκεί προχωρήσαµε µε χώµα προς το δεύτερο µεγάλο οροπέδιο, αυτό του Καθαρού (1.140 m). To διασχίζει το ρέµα Χαυγά που γίνεται στη συνέχεια ο ποταµός Αποσελέµης και καταλήγει, µέσω τεχνητής σήραγγας, χαµηλά στη λίµνη που βλέπαµε από µακριά το πρωί. Το ποτάµι είχε αρκετό νερό και, όπως όλοι οι «τζιπάδες» που σέβονται τον εαυτό τους, το µετατρέψαµε σε παιχνιδότοπο, κάνοντας αλλεπάλληλες βουτιές και περάσµατα, προς τέρψιν των φωτογράφων. 

Η ώρα περνούσε, πλησίαζε το σούρουπο κι ο Λάσδας ανυποµονούσε. Ήθελε να περάσουµε µέρα το κυπαρισσόδασος στον δρόµο από Καθαρό προς Κριτσά. Τελικά κάτι προλάβαµε και είδαµε πριν νυχτώσει. Παρότι, όπως και το πρωί, αναγκαζόµασταν να σταµατάµε κάθε τόσο για να καθαρίζουµε τον δρόµο από τα πεσµένα βράχια.

Ακάλεστοι στου Χαρούλη
Όταν αρχίσαµε να κατηφορίζουµε προς Κριτσά και Αγ. Νικόλαο, είχε πια νυχτώσει για τα καλά και βλέπαµε µακριά να λάµπουν τα φώτα των παραθαλάσσιων οικισµών. Φτάσαµε στην άσφαλτο και πηγαίναµε, στρίβαµε από δω, στρίβαµε από κει… Είχαµε χαθεί; Κάπου, ο προπορευόµενος Λάσδας σταµάτησε σε ένα καφενείο να ρωτήσει. Και λίγο αργότερα το κονβόι σταµάτησε εµπρός σε ένα σπίτι του χωριού Έξω Λακκώνια.

Τι είναι εδώ; Χτυπήσαµε το κουδούνι κι εµφανίστηκε ένας ηλικιωµένος Κρητικός, καλοστεκούµενος, µε άσπρα µακριά µαλλιά και γένια. Τι µου θυµίζει, τι µου θυµίζει… Είναι ο πατέρας του Γιάννη Χαρούλη, εξηγεί ο Λάσδας. Κι αυτός φίλος του! Πραγµατικά, διότι αλλιώς δεν θα έβαζε νύχτα ώρα στο εργαστήρι του εννέα ακάλεστους «τζιπάδες». Μας ξενάγησε στα µεταλλικά του τεχνουργήµατα, είπε ιστορίες, µας έπαιξε µε µια λύρα φτιαγµένη από κονσερβοκούτι, ήρθε κι η γυναίκα του και µας κέρασε τσικουδιά από τη δική τους… Αν σας φέρει ο δρόµος από εκεί, σταµατήστε για µια επίσκεψη, αγοράστε και κάτι. Αξίζει.

Η µέρα είχε τελειώσει µε overflow εµπειριών. Ή µάλλον όχι ακόµα, αφού το ξενοδοχείο µας ήταν ακριβώς πάνω στη «Λίµνη» του Αγ. Νικολάου. Και φάγαµε στην ταβέρνα, δίπλα στο ακύµαντο νερό, στην ύπαιθρο. Μόνοι µας, χωρίς ούτε έναν τουρίστα! Ένας εντελώς διαφορετικός Αγ. Νικόλαος, καµία σχέση µε το πολύβουο καλοκαιρινό παζάρι…

Αµµοβολή
Μέρα δεύτερη και, έχοντας φάει την πέτρα µε το κουτάλι, είπαµε να δοκιµάσουµε τα τετρακίνητα και σε σαθρό έδαφος, στην άµµο. Φύγαµε λοιπόν για Ηράκλειο κι από εκεί διασχίσαµε κατά πλάτος την Κρήτη για να βγούµε στο Τυµπάκι, στο Λιβυκό Πέλαγος. Η παραλία, από τον Κόκκινο Πύργο στο Καλαµάκι, έχει µήκος πάνω από 10 km. Και στο ανατολικό της άκρο, στην Παχιά Άµµο, είναι ακριβώς αυτό: Έρηµοι αµµόλοφοι. Άλλος ένας παιχνιδότοπος για «τζιπάδες».

Δεν εννοώ µόνο εµάς. Εκεί παίζουν συνήθως οι ντόπιοι µε τα τετρακίνητα αγροτικά. Όπως ο Σπύρος, που έχει την ταβέρνα στην παραλία του Αφραθιά. Και, το µαντέψατε, είναι φίλος του Λάσδα! Πήγαµε, τον βρήκαµε και µας έδειξε τους δρόµους που έχουν ανοίξει στον µεγάλο αµµόλοφο για να κάνουν τα παιχνίδια τους. Ανάµεσά τους, τέσσερις ανηφόρες διαφορετικού βαθµού δυσκολίας. Στην πιο απότοµη, µε βαθιά άµµο και κάµποσα πέτρινα σκαλοπάτια, δοκίµασαν µόνο τρία από τα αυτοκίνητά µας. Αυτά που θα περιµένατε: Jeep, Land Rover και Dacia.

To πρώτο βγήκε επάνω, τα άλλα δύο πλησίασαν πολύ. Στις υπόλοιπες, το Subaru και το Suzuki πέρασαν, το Hyundai ζορίστηκε αλλά έφτασε σχετικά ψηλά, ενώ ακόµα και το Yaris Cross ανέβηκε στα µισά, παρά τα 18άρια λάστιχα δρόµου και την τετρακίνηση «ανάγκης». Συµπέρασµα: Όλα θα καλύψουν τις απαιτήσεις του αγοραστή τους, και µε το παραπάνω.

Γραφικός επίλογος
Με τα παιχνίδια στην άµµο πέρασε η ώρα και τα όνειρα κάποιων για χιόνια πήγαν περίπατο. Θα ανεβαίναµε στον Ψηλορείτη, αλλά ξώφαλτσα. Από τους Βώρους στη Φανερωµένη κι από εκεί µε χωµατόδροµο στην οµώνυµη τεχνητή λίµνη που ποτίζει την πεδιάδα της Μεσαράς. Στη συνέχεια, µέσα από ένα πανέµορφο φαράγγι µε νερό και πλατάνια, πιάσαµε την άσφαλτο για το Ζαρό, γνωστό από τα εµφιαλωµένα νερά του. Εκεί, στο τουριστικό αναψυκτήριο της γραφικής λιµνούλας, απ’ όπου ξεκινούν όµορφες πεζοπορικές διαδροµές του Ψηλορείτη, ήπιαµε έναν καφέ για να πέσει η αδρεναλίνη.

Η τελευταία ψηφίδα για να συµπληρωθεί το παζλ της συµπεριφοράς των επτά τετρακίνητων µπήκε στο ασφάλτινο στροφιλίκι Νύβριτος – Γέργερη – Πανασός… Μέχρι να πιάσουµε την εθνική για Ηράκλειο, όπου µας περίµενε το NISSOS RODOS να µας γυρίσει αρχοντικά στον Πειραιά.

Άλλο ένα DRIVE Trophy συµπληρώθηκε. Ο αύξων αριθµός του; Έχω χάσει το µέτρηµα. Το πιο σηµαντικό είναι ότι κύλισε ευτυχώς οµαλά, χωρίς απρόοπτα. Καλά να είµαστε, ο κόσµος να µη γυρίσει εντελώς ανάποδα, και συνεχίζουµε… 

Συνταξιδιώτες
Παρά τις αντίξοες συνθήκες οι οποίες επηρεάζουν αρνητικά κάθε κλάδο που έχει να κάνει µε τις µεταφορές, η ΑΝΕΚ στάθηκε και αυτή τη φορά στο πλάι µας. Μάλιστα εφέτος ορισµένοι εξωγενείς παράγοντες δηµιούργησαν και µεγάλη πίεση χρόνου για την οργάνωση του όλου εγχειρήµατος.

Ωστόσο όλα κύλισαν τάχιστα κι έτσι άνθρωποι και αυτοκίνητα ταξίδεψαν µε άνεση και ασφάλεια από όλες τις απόψεις, συµπεριλαµβανοµένου του Covid-19. Το «ευχαριστούµε» είναι λίγο. Εις το επανιδείν!

Δείτε πώς αντεπεξήλθε κάθε συμμετέχον αυτοκίνητο, ειδικά και ξεχωριστά, στο εφετινό DRIVE Trophy

Dacia Duster facelift 1.5 Blue dCi

Hyundai Tucson 1.6 T-GDi 48V Hybrid 180 PS 4WD 7DCT

Jeep Wrangler 4xe Sahara

Land Rover Discovery Sport P300e

Subaru Outback 2.5i

Suzuki S-Cross 1.4 Hybrid AllGrip

Toyota Yaris Cross 1.5 Hybrid AWD-i