Πριν αποφασίσει την αναβίωση της Bugatti το 1987, o Romano Artioli έβγαζε τα προς το ζην διευθύνωντας μία αντιπροσωπεία της Ferrari με πελάτες ευκατάστατους Ιταλούς και Γερμανούς. Εκτός όμως από τις Testarossa, πουλούσε και... Suzuki. Ήταν μάλιστα ο πρώτος αντιπρόσωπος της ιαπωνικής φίρμας στην Ιταλία.

Ο Artioli ξόδεψε κάμποσα από τα χρήματά του αγοράζοντας κλασικές Bugatti πριν τελικά πάει το πράγμα ένα βήμα πιο πέρα, συστήνοντας την εταιρεία Bugatti International η οποία αγόρασε τα δικαιώματα του εμπορικού σήματος Bugatti το 1987. Το επόμενο πράγμα που γνωρίζουμε για αυτή την ιστορία, είναι άρχισαν ξαφνικά να εμφανίζονται στην Modena διάφορα πρωτότυπα, αυτού που αργότερα θα γίνονταν η EB110.



Πριν εξαγοραστεί από την VW η Bugatti πρόλαβε να δημιουργήσει μόλις... δυόμιση μοντέλα. Και μετά χρεοκόπησε, το 1995. Ήταν η EB110, η EB110 Super Sport και η EB112 Sedan. Το τελευταίο παρέμεινε πρωτότυπο, από το οποίο έχουν κατασκευαστεί τρία αντίτυπα. Από τότε υπάρχουν οι σκέψεις για την 4θυρη Bugatti που ακόμη και σήμερα κάθε τόσο επιστρέφουν στο προσκήνιο αλλά ποτέ δεν προχωρούν.

Σήμερα ο Romano Artioli ισχυρίζεται ότι ο ίδιος  και το σχέδιό του να χτίσει το απόλυτο υπεραυτοκίνητο και ένα πολυτελές sedan που θα μοιράζονταν τα ίδια βασικά μηχανικά μέρη, έπεσε θύμα σαμποτάζ από σκοτεινούς κύκλους των παραδοσιακών δυνάμεων της αυτοκινητοβιομηχανίας. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι εκτός όλων των άλλων, η χρεοκοπία συμπαρέσυρε στα σκουπίδια και ένα άλλο σχέδιο. Αυτό της δημιουργίας ενός ελαφρού κεντρομήχανου Suzuki, σχεδιασμένου από την Bugatti, για την ευρωπαϊκή αγορά.

Ο Paolo Martin ήταν ένας σχεδιαστής του οίκου Pininfarina. Γνωστός για το Ferrari Modulo concept, την Lancia Monte Carlo, το Fiat 130 Coupe και την Rolls-Royce Camargue. Αλλά ήταν ικανός και ευρηματικός και σε πιο ταπεινά project όπως το Peugeot 104.

To 1990 ο Martin εμφανίστηκε στον Artioli με τα σχέδια του Bugatti 1300 Concept. Και εκείνος ενθουσιάστηκε. Τα αρχικά σκίτσα έδειχναν ένα πολύ εξεζητημένο αυτοκίνητο, με πόρτες που άνοιγαν σαν φτερά πεταλούδας, αλλά όταν τελικά κατασκεύασαν ένα μοντέλο που ονόμασαν Suzuki Espresso, το απλοποίησαν αρκετά. Ειδικά σε σχέση με το πρωτότυπο της EB110, ένα μονοθέσιο με καλύπτρα και joystick αντί για τιμόνι, το Bugatti 1300 concept έμοιαζε προσγειωμένο και έτοιμο να παραχθεί.

Αν και 25 χρόνια μετά πάντως η Aston Martin δεν ντράπηκε να βγάλει το βασισμένο το Toyota iQ ως Cygnet, τότε έμοιζε δύσκολο να σκεφτεί κανείς πως θα μπορούσε ο Artioli να προχωρήσει με αυτή την ιδέα μιας baby Bugatti. Το σίγουρο είναι ότι σκέφτηκε πως θα μπορούσε να βρει χρηματοδότηση για να φτιάξει ένα μικρό ελαφρύ σπορ αυτοκίνητο για την ευρωπαϊκή αγορά, βασισμένο στην ιδέα του λιλιπούτειου roadster Suzuki Cappuccino, το οποίο δεν πληρούσε τις ευρωπαϊκέ προδιαγραφές ασφάλειας και δεν είχε έγκριση τύπου.



Η  Bugatti είχε βέβαια τα τεχνικά μυαλά για να λύσει τέτοια προβλήματα. Θα μπορούσαν σχετικά εύκολα να δημιουργήσει ένα μικρό κουπέ με T-bar οροφή, αν δεν τους είχε προλάβει η χρεοκοπία. Η ειρωνεία είναι πως το 1992, όταν τελικά ο Artioli είχε αφοσιωθεί στην παραγωγή της EB110 ώστε ο Σουλτάνος του Brunei να μπορεί να παραγγείλει... τέσσερις, η Suzuki στην Ιαπωνία σε συνεργασία με την Suzuki Μ. Βρετανίας έβγαζε μια ευρωπαική έκδοση για το Capuccino. Η χαρά τους βέβαια κράτησε λίγο. Το ’95, η αυστηροποίηση των προδιαγραφών εκπομπών ρύπων υποχρέωσε την διακοπή της πώλησης του Cappuccino. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς ο Artioli υποχρεώνονταν να διακόψει την λειτουργία της Bugatti.



Ο Artioli μπορούσε να συνεχίσει να ονειρεύεται την δημιουργία του μικρού ελαφρού κεντρομήχανου σπορ αυτοκινήτου που είχε οραματιστεί. Με όχημα την Lotus, την οποία είχε εξαγοράσει από την General Motors το 1993 και ήταν πρόεδρός της για τρία χρόνια. Το λανσάρισμα της Lotus Elise το 1996 ήταν ένας προσωπικός του θρίαμβος, έδωσε μάλιστα στο αυτοκίνητο το όνομα της εγγονής του. Αλλά στη συνέχεια αναγκάστηκε να πουλήσει τις μετοχές του στην Μαλαισιανή Proton για να πληρώσει χρέη της Bugatti.



Στο video βλέπετε ότι έχει απομείνει από εκείνο το εργοστάσιο της Bugatti του Artioli. Αρκετό για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος του οράματός του.

Πηγή R&T