Το να ενσωματώσεις κινητήρα αεροπλάνου σε ένα αυτοκίνητο, είναι σίγουρα μεγάλο επίτευγμα.

Κι έχουν υπάρξει αρκετά τέτοια, προκειμένου όμως να φτιάξουμε μια έγκυρη λίστα όμως, χρειάζονται μερικές παραδοχές. Γι' αυτό και συμπεριλαμβάνονται μόνο όσο αυτοκίνητα σχεδιάστηκαν για να έχουν τέτοιο κινητήρα ή εκείνα στα οποία η «μεταμόσχευση» έγινε για συγκεκριμένο σκοπό. Κι αυτά είναι τα εξής:

Tucker 48


Πρόκειται για ένα μοντέλο παραγωγής που χρησιμοποιούσε έναν boxer 6κύλινδρο κινητήρα. Πικάντικη λεπτομέρεια αποτελεί το γεγονός ότι ο τελευταίος ήταν μια παραλλαγή του Franklin Series 6 που χρησιμοποιούταν σε αεροπλάνα κι ελικόπτερα.

Καθότι ήταν τοποθετημένος στο πίσω μέρος του αμαξώματος ήταν απαραίτητο να προσαρμοστεί και σύστημα υγρόψυξης. Όπως κι έγινε. Το αυτοκίνητο ονομαζόταν Torpedo κατά την εξέλιξή του, όμως στην παραγωγή πέρασε ως 48 (το 1948) προς αποφυγή συνδέσεων με το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρχική επιλογή κινητήρα ήταν άλλη. Ο συγκεκριμένος προέκυψε εξ ανάγκης καθότι η ομάδα εξέλιξης βγήκε εκτός χρονοδιαγράμματος. Μόνο 51 κομμάτια κατασκευάστηκαν, εκ των οποίων τα 47 υπάρχουν ακόμα και κοστολογούνται αρκετά εκατομμύρια δολάρια έκαστο.

Lotus 56


Ο κατασκευαστής προσθέτων STP ανέθεσε στη Lotus τη σχεδίαση και την κατασκευή ενός μονοθεσίου που θα κέρδιζε το Indianapolis 500. Το αποτέλεσμα ήταν το Lotus Type 56 για τον αγώνα του 1968. Την κίνηση έδινε σε όλους τους τροχούς ένας στροβιλοκινητήρας Pratt&Whitney ST6, ωστόσο το αυτοκίνητο δεν πέτυχε ποτέ το σκοπό του. Άφησε μεν μια σημαντική τεχνολογική κληρονομιά στα μετέπειτα αγωνιστικά, όμως ταλαιπωρήθηκε πολύ από προβλήματα αξιοπιστίας.

Κατά τραγική ειρωνεία, κανένα από αυτά δε σχετίζεται με τον κινητήρα ή τη μετάδοση. Ο Graham Hill τράκαρε, ενώ ο Joe Leonard ήταν επικεφαλής του αγώνα όταν έσπασε το αξονάκι της αντλίας καυσίμου λίγους γύρους πριν τον τερματισμό.

FIAT S76 «Beast of Turin»


Το συγκεκριμένο μοντέλο κατασκευάστηκε το 1911 και κατά βάση βγήκε από την αφάνεια χάρη στις εμφανίσεις του στα πρόσφατα Goodwood Festival of Speed (στο φετινό, ήμασταν κι εμείς εκεί).

Ήταν ουσιαστικά το πρώτο αυτοκίνητο στο οποίο χρησιμοποιήθηκε κινητήρας από αεροσκάφος. Στο περίπου δηλαδή, αφού στην πραγματικότητα απλώς είχε μεγάλη συγγένεια με τους κινητήρες για αεροσκάφη που εκείνη την εποχή κατασκεύαζε η FIAT. Πρόκειται για έναν 4κύλινδρο 28,5 lt που απέδιδε 290 ίππους μόλις στις 1.900 rpm.

Το πλαίσιο του S76 ήταν ατσάλινο και η ιδέα που έκρυβε πίσω του δεν ήταν άλλη από τη θέσπιση ρεκόρ ταχύτητας. Ωστόσο, οι περιορισμοί που σύντομα εφαρμόστηκαν στη χωρητικότητα των κινητήρων για τα συγκεκριμένα αγωνιστικά, δεν το άφησαν να πετύχει κάτι εντυπωσιακό.

Sunbeam 1.000 HP Mystery


Και αυτό το αυτοκίνητο φτιάχτηκε να κάνει ρεκόρ ταχύτητας όμως σε αντίθεση με το S76 κατάφερε να γίνει το πρώτο που έσπασε το φράγμα των 320 km/h. Για την ακρίβεια, με οδηγό τον Henry Segrave στη Daytona, έφτασε τα 327 km/h.

Το Sunbeam δεν είχε έναν αλλά δύο κινητήρες από αεροπλάνο, εκ των οποίων έκαστος είχε χωρητικότητα 22,4 lt. Η συνολική τους απόδοση πλησίαζε τους 900 ίππους. Συνδέονταν με τους τροχούς μέσω συμπλεκτών, εκ των οποίων ο ένας ήταν συμβατικός και ο άλλος λειτουργούσε με πεπιεσμένο αέρα.

Bluebird-Proteus CN7


Σίγουρα το πιο ιδιαίτερο από τα πέντε αυτοκίνητα, σχεδιάστηκε σε ένα και μοναδικό κομμάτι για τον Donald Campbell, με σκοπό την υπέρβαση των 800 km/h. Ο κινητήρας του ήταν Bristol-Siddeley Proteus που απέδιδε 3.320 KW, δηλαδή πάνω από 4.500 ίππους. Στις εξόδους του υπήρχαν ημιαξόνια που μέσω κιβωτίων μετέδιδαν την ισχύ στους τροχούς.

Μετά από αρκετά ατυχήματα και ατυχείς προσπάθειες, τελικά ο Campbell κατάφερε να πετύχει το πολυπόθητο ρεκόρ του πιο γρήγορου τετράτροχου. Το 1964 «χτύπησε» 648 km/h, ωστόσο δήλωσε απογοητευμένος από το αποτέλεσμα καθότι πολύ μακριά από την προσδοκία του.

Τότε ξεκίνησε να φτιάχνεται ένα ακόμα αυτοκίνητο που θα βελτίωνε την επίδοση, όμως η μοίρα είχε άλλη άποψη. Ο Campbell σκοτώθηκε το 1967 κατά τη διάρκεια προσπάθειας για νέο ρεκόρ ταχύτητας στο νερό, όταν απογειώθηκε και διαλύθηκε το ταχύπλοο Bluebird K7 στην αγγλική λίμνη Coniston.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πατέρας του, ο Malcolm Campbell, ήταν ένας από τους ελάχιστους κατόχους ρεκόρ ταχύτητας εκείνη την εποχή, του οποίου η ζωή τερματίστηκε από φυσικά αίτια και όχι από ατύχημα.

[Πηγή: www.autoevolution.com]