Η αντίληψη που κυριαρχεί μεταξύ των οδηγών, αλλά και της πλειονότητας των λαστιχάδων είναι ότι τα λιγότερο μεταχειρισμένα λάστιχα ή τα καινούργια σε περίπτωση αλλαγής δύο ελαστικών πρέπει  να τοποθετούνται εμπρός.

Μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε, όπως και οι εταιρείες ελαστικών αν τους θέσετε το ερώτημα, πως πρόκειται περί λάθους, ακόμη και στα προσθιοκίνητα. Η εξήγηση είναι ότι τα πίσω λάστιχα δεν συνδέονται με το τιμόνι, οπότε είναι δύσκολο να εκτιμάς ανά πάσα στιγμή το όριο της πρόσφυσής τους οδηγώντας. Έτσι διακινδυνεύεις να φτάσεις στο όριό της πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα μπορούσες να εκτιμήσεις, με τις πιθανότητες για ένα τετ-α-κέ να αυξάνοντα κατακόρυφα.

Το σοφότερο είναι να βελτιώσεις την πρόσφυση στον πίσω άξονα, καθώς αυτό εγγυάται ότι το πίσω μέρος δεν θα γλιστρήσει προς το εξωτερικό της στροφής από υπερστροφή κλίσης ή από ένα φρενάρισμα μέσα στη στροφή. Επίσης μειώνει το κίνδυνο για απώλεια του ελέγχου στο βρεγμένο, ασχέτως αν το αυτοκίνητο έχει κίνηση στους δύο ή στους τέσσερις τροχούς. Ακόμη, ένα κλατάρισμα στον πίσω άξονα είναι πιο δύσκολα ελέγξιμο στην οδήγηση, από ένα τέτοιο στον εμπρός άξονα. Και μπορείτε να καταλάβετε τι θα συμβεί από ένα τέτοιο κλατάρισμα στα 120 km/h.

Συνοψίζοντας, αν έχετε αυτοκίνητο με εμπρός κίνηση, πίσω κίνηση ή τετρακίνηση, υπάρχει ένας και μόνο κανόνας: Τα καινούργια ή λιγότερο μεταχειρισμένα λάστιχα τοποθετούνται πάντα πίσω.