Η οδήγηση με την όπισθεν με χαμηλή ταχύτητα είναι σχετικά απλή υπόθεση. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, με τις κάμερες οπισθοπορείας να αποτελούν στοιχείο εξοπλισμού ακόμη και μικρών αυτοκινήτων. Ακόμη και στη βροχή, με τους αυτόματους υαλοκαθαριστήρες, ο πίσω ενεργοποιείται μόλις κουμπώσει η όπισθεν.

Αλλά τι γίνεται όταν δοκιμάσεις να πας γρήγορα; Χαμός… Για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτα από όλα η ορατότητα, εκτός αν έχεις μάτια στην πλάτη. Διαφορετικά, κοιτάζοντας πάνω από τον ώμο ή μέσα από τους καθρέφτες δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Πόσω μάλλον αν πρέπει να το κάνεις με μεγάλη ταχύτητα και για πολύ ώρα.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι η κατευθυντικότητα. Πολύ απλά γιατί οδηγώντας με την όπισθεν, οι εμπρός τροχοί γίνονται… πίσω. Πρέπει να έχεις οδηγήσει κλαρκ για να καταλάβεις πόσο ευαίσθητο είναι ένα όχημα με πίσω κατευθυντήριους τροχούς. Στο αυτοκίνητο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα καθώς όλες οι γωνίες της ανάρτησης (σύγκλιση, κάστερ κ.λπ) γίνονται με γνώμονα την κατευθυντικότητα προς τα εμπρός. Οπότε στην ανάποδη κίνηση η ρύθμιση δεν είναι η βέλτιστη.

Η τρελή ιδέα ενός αγώνα με την όπισθεν υλοποιήθηκε στην δεκαετία του ’80 στην Ολλανδία, στην πίστα του Zandvoort. Το θέαμα δεν έχει, προφανώς, τις συγκινήσεις ενός κανονικού αγώνα. Αλλά βγάζει γέλιο μέχρι δακρύων, με όλες αυτές τις απρόσμενες γκάφες, τα τρακαρίσματα και τις τούμπες.

Πηγή R&T