Το Grand Prix του Monaco είναι πολύ ιδιαίτερο, για διάφορους λόγους. Οι απαιτήσεις στο οδηγικό κομμάτι, η glamorous ατμόσφαιρα, ο εφιάλτης στα logistics, όλα είναι κομμάτια του ίδιου σύνθετου παζλ, λόγοι που αυτός ο αγώνας είναι τόσο ξεχωριστός.

Αν το δει κανείς με την ψυχρή λογική, o αγώνας του Monaco θα έπρεπε να είχε σταματήσει να διεξάγεται εδώ και δεκαετίες. Τα προσπεράσματα είναι δύσκολα, οπότε στο αγωνιστικό κομμάτι τις περισσότερες φορές βλέπουμε βαρετούς αγώνες χωρίς ανακατατάξεις. Έτσι λένε τουλάχιστον όσοι δεν ανατριχιάζουν στη θέση ή στη σκέψη και μόνο ενός αγωνιστικού να περνά ξυστά από τις μπαριέρες, αφήνοντας μαύρα ίχνη από τα λάστιχά του και καμιά φορά ολόκληρο τον τροχό. Πακέτο με την ανάρτηση.

Οργανωτικά επίσης είναι εφιάλτης. Το Monaco είναι πολύ μικρό σε εμβαδό. Και ενώ οι για να στεγαστούν οι πλούσιοι αυτού του κόσμου εξοικονομείται χώρος προς τα πάνω, χτίζοντας τεράστιους ουρανοξύστες, το πρόβλημα παραμένει στη διοργάνωση ενός μεγάλου αθλητικού event όπως ένας αγώνας F1. Από την δεκαετία του ’90 δεν υπήρχε αρκετός χώρος πίσω από τα pits για τις νταλίκες, και έτσι οι ομάδες τις πάρκαραν χιλιόμετρα μακριά, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους έξω από την πόλη. Και αυτό δυσκόλευε τη δουλειά των μηχανικών και τους καθυστερούσε σημαντικά καθώς συχνά χρειάζονταν κάτι από τον εξοπλισμό και κάποιος θα έπρεπε να τρέχει στο φορτηγό, με όλη την κίνηση που επικρατεί το τριήμερο του αγώνα, για να το φέρει.



Τα ίδια τα box στα pits ήταν ανέκαθεν στενά και άβολα, ένας ακόμη λόγος που δεν μπορούσαν να έχουν πολύ από τον εξοπλισμό τους άμεσα προσβάσιμο. Και το pitlane στενό. Χρειάστηκε να χτιστεί μέρος της προβλήτας, ένα έργο που ολοκληρώθηκε το 2002, για να διαμορφωθεί μια πλατφόρμα αρκετά μεγάλη για τα pits. Είναι όμως η μόνη πίστα στον κόσμο που το άνοιγμα των γκαράζ και το pitlane είναι από την εσωτερική πλευρά, ανάποδα δηλαδή σε σχέση με την ευθεία της εκκίνησης τερματισμού. Η οποία είναι επίσης στενή, πάντα ήταν. Σε βαθμό που η FIA είχε αναγκαστεί να περιορίσει τον αριθμό των αυτοκινήτων που επιτρέπονταν να εκκινήσουν σε 20, ενώ στους άλλους αγώνες δέχονταν 26.

Ενώ η λάμψη του Πριγκιπάτου κάνει τον αγώνα αυτόν τον πιο δημοφιλή για celebrities από όλο τον κόσμο αλλά και τους απλούς επισκέπτες οπαδούς της F1, ο χώρος για τις υποδομές φιλοξενίας των ομάδων είναι ο λιγότερος. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει τέτοιος. Τουλάχιστον όχι στη στεριά. Για αυτό οι ομάδες τον βρίσκουν στη θάλασσα. Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται τα τεράστια πολυτελή yacht των ιδιοκτητών. Άλλες φορές δημιουργούνται ειδικές κατασκευές, όπως το Red Bull Energy Station.



Συναρμολογείται στην Ιταλία, 40 μίλια μακριά από το Monaco. Χρειάζονται 21 μέρες για την κατασκευή του, και απασχολούνται 70 άνθρωποι. Έχει εμβαδό 2.800 τετραγωνικά μέτρα. Ζυγίζει 800 τόνους και για να μετατραπεί στο υπερσύγχρονο τεχνολογικά περιβάλλον που θέλει η Red Bull με όλες τις ανέσεις, απαιτείται εγκατάσταση καλωδίωσης 16 χιλιομέτρων. Να θυμίσουμε ότι η πίστα έχει μήκος όλο κι όλο 3,3 km. Μόλις ετοιμαστεί η βασική δομή ρυμουλκά το μεταφέρουν σε δύο κομμάτια στο Monaco, σε ένα ταξίδι έξι ωρών. Πάνω στο Red Bull Energy Station, στη διάρκεια του 4ήμερου (οι ελεύθερες δοκιμές στο Monaco γίνονται Πέμπτη) θα εργαστούν 120 άτομα και θα σερβιριστούν 5.700 γεύματα. Οι άγκυρες που το κρατούν σταθεροποιημένο ζυγίζουν 130 τόνους και οι πισίνες του γεμίζουν με 36.000 λίτρα νερό. Πάνω στο κατάστρωμά του θα παρελάσουν προσωπικότητες του διεθνούς jet set, ηθοποιοί και αθλητές superstars, θα γίνουν ξέφρενα πάρτι ενώ δεν αποκλείεται και μια επίδειξη με μοτοσικλέτες trial. Έχει ξαναγίνει άλλωστε.