Πρόκειται για ένα αμφιλεγόμενης αισθητικής αυτοκίνητο, καθώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που κατέκριναν το προϊόν της συνεργασίας των Μιλανέζων με τον οίκο Zagato. Ο χαρακτηρισμός τους ήταν «άσχημο».

Εμείς από τη μεριά μας θα λέγαμε πως πρόκειται σαφώς για έναν άδικο χαρακτηρισμό, καθώς φαίνεται να περνούν δίπλα από την ουσία. Σύμφωνοι, δεν πρόκειται για το απόσταγμα της αυτοκινητικής γλυπτικής, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια διαφορετική, εντυπωσιακή περίπτωση. Και σαφώς όχι ξένο για τη σχεδιαστική γλώσσα του Iταλού καροσερίστα που όλα τα δημιουργήματά του είχαν να επιδείξουν κάτι το ακραίο.

Αυτό λοιπόν που βλέπετε είναι το κομμάτι #946 από τα 998 που κατασκευάστηκαν στο σύνολο. Το Bring a Trailer που τη δημοπράτησε αναφέρθηκε σε σύνολο 1.036 αυτοκινήτων, αλλά τα επίσημα αρχεία της Alfa Romeo αναφέρουν 998. Το αυτοκίνητο της δημοπρασίας εισήχθη πρόσφατα από την Ιαπωνία (ένα από τα 100 που πήγαν στη χώρα αυτή) και αφού ελέγχθηκε και σερβιρίστηκε στην Dino Motors στο San Mateo της California, πουλήθηκε στην ίδια πολιτεία με πινακίδες του Vermont. Σημειωτέον ότι δεν υπήρχε πλήρες ιστορικό συντήρησης, παρά για τα έτη από το 2002 έως το 2015, και ότι το οδόμετρο του αυτοκινήτου έγραφε 64.685 km.

Αλλά μιας και φτάσαμε ως εδώ, ας πούμε δύο τρία λόγια για το αυτοκίνητο, για να το καταχωρίσουμε στο αρχείο των κλασικών μας. Πρόκειται λοιπόν για τη μοντέρνα εκδοχή της Giulietta Sprint Zagato του 1960, γνωστής και με την εσωτερική κωδική ονομασία ES-30 ή Experimental Sports τριών λίτρων. Ο στόχος ήταν ένα υψηλών επιδόσεων σπορ αυτοκίνητο και προς τούτο συνεργάστηκαν από το 1989 έως το 1991 το Centro Stile Zagato με το Centro Stile Alfa Romeo και το Centro Stile FIAT.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ DRIVE Legends: Alfa Romeo Giulia Coupé 1300 GT Junior Z 1969-1972

To σχεδιασμό του αυτοκινήτου ανέλαβαν ο Robert Opron (ο άνθρωπος πίσω από τις Citroën DS και SM) και ο Antonio Castellana (φινίρισμα και καμπίνα), βασιζόμενοι στο πάτωμα της Alfa 75 Group A/IMSA, με το ρυθμιζόμενο ύψος. Η αρχιτεκτονική εμπρός μοτέρ/πίσω κίνηση δανειζόταν επίσης του 5άρι χειροκίνητο σασμάν στον πίσω άξονα και την ανάρτηση: Ψαλίδια βάσης με ελατήρια, εγκάρσιοι βραχίονες και αντιστρεπτική εμπρός, ενώ πίσω υπήρχε άξονας de Dion με ελατήρια, λοξούς βραχίονες, σύνδεσμος Watt και αντιστρεπτική. Όσο για τα φρένα, το σύστημα των τεσσάρων δίσκων ήταν με τους πίσω τοποθετημένους εσωτερικά, δίπλα στο κιβώτιο.



Το set-up της ανάρτησης ήταν προσεχτικά ανασχεδιασμένο από τον Giorgio Pianta, ταλαντούχο δοκιμαστή-εξελικτή και team-manager των εργοστασιακών πρότζεκτ για τα ράλι των FIAT-Lancia. Άνθρωπο, να σημειώσουμε, στον οποίο πιστώνονται η εξέλιξη του FIAT 124 Abarth Rally, του 131 Abarth Rally και της Lancia 037 Rally, καθώς και αρωγού στο να γίνει πρωταθλήτρια το 1985 η Lancia Delta S4. Για τα αμορτισέρ της SZ, η Koni κατασκεύασε ειδικού σχεδιασμού αμορτισέρ coilover, η υδραυλική ρύθμιση του ύψους έφερνε το αυτοκίνητο στους έξι πόντους από το δρόμο, ενώ για λάστιχα επιλέχθηκαν τα υψηλών επιδόσεων Pirelli P Zero - εμπρός 205/55 ZR 16, πίσω 225/50 ZR 16. Με αυτά και με αυτά, η SZ μπορούσε να πετύχει πλευρική επιτάχυνση πάνω από 1g σε skid pad, νούμερο εντυπωσιακό για εκείνη την εποχή.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ DRIVE Legends: Lancia Fulvia Sport Zagato 1965-1972

Η SZ, που αποκαλείτο χαϊδευτικά «Il Mostro» για τα χυτοπρεσαριστά συνθετικά μέρη του αμαξώματός της με τις έντονες ακμές (θερμοπηκτικές ρητίνες και πολυεστέρας), προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στο κοινό, με το που ντεμπουτάρισε στο Salon de l’ Auto 1989, στη Γενεύη, στο σταντ του Zagato. H εντυπωσιακή μάσκα με την παραδοσιακή τριγωνική γρίλια, συμπιεσμένη για την περίπτωση, πλαισιωνόταν από τρεις μικρούς προβολείς εκατέρωθέν της, τοποθετημένους κλιμακωτά, ενώ τα πίσω φώτα βρίσκονταν μέσα σε ένα πάνελ που έτρεχε σε όλο το πλάτος του αυτοκινήτου. Το σύνολο συμπλήρωναν μια πλήρους μεγέθους πτέρυγα στη βάση του πίσω κρύσταλλου και διάτρητες ζάντες ελαφρού κράματος.

Η Alfa Romeo αρχικά συμφώνησε με τον Zagato να κατασκευάσει 1.000 κομμάτια ακριβώς, αλλά κάποιοι ιστορικοί σε πείσμα των 998 κομματιών που δίνει η εταιρεία, υποστηρίζουν ότι κατασκευάστηκαν 1.036 λόγω της ζήτησης. Παραγωγή που ξεκίνησε το 1989 και ολοκληρώθηκε το 1991. Όλες οι κουπέ Sprint Zagato παραδόθηκαν σε κόκκινο χρώμα με μαύρη οροφή, εκτός από μια που φινιρίστηκε φουλ μαύρη για τον Andrea Zagato.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Τα καλύτερα του οίκου Zagato

Στο εσωτερικό υπήρχαν ένα ζεύγος από ενισχυμένα αγωνιστικά καθίσματα σε ανοιχτό δέρμα, μαύρος ουρανός και μαύρο ταμπλό και κονσόλα, καθώς και τράκτινο δερμάτινο τιμόνι. Ο χώρος για τις αποσκευές ουσιαστικά βρισκόταν πίσω από τα καθίσματα, καθώς αυτόν του μικρού πορτμπαγκάζ καταλάμβανε σχεδόν εξ ολοκλήρου η ρεζέρβα. Η Sprint Zagato διέθετε κλιματισμό και το καντράν ήταν ένα πλήρες σύστημα της Veglia. Κάθε μια SZ δε ήταν σεσημασμένη μια ένα σπέσιαλ πλακίδιο στην κονσόλα δαπέδου όπου αναφερόταν το serial number του αυτοκινήτου, όπως αυτό του Bring a Trailer με το Νο 946.



Κάτω από καπό του SZ ζει ένας 3λιτρος V6 με 210 άλογα (207 κατά EEC) και 25 kgm, σχεδιασμένος από έναν από τους καλύτερους μοτορίστες του κόσμου, τον Giuseppe Busso. Από τη στάνταρ απόδοσή του, το μοτέρ είχε κερδίσει περίπου 25 άλογα, χάρη στις τροποποιημένες πολλαπλές εισαγωγής και εξαγωγής , τους νέους εκκεντροφόρους και ένα εξ ολοκλήρου ηλεκτρονικό σύστημα ψεκασμού και ανάφλεξης. Συνδυαζόταν δε με 5άρι χειροκίνητο κιβώτιο.



Οι επιδόσεις του αυτοκινήτου ήταν πολύ δυνατές για την εποχή με το 0-100 km/h να έρχεται σε επτά δευτερόλεπτα, τα 0-1.000 m σε 27,4" και την τελική να φτάνει τα 245 km/h. Στο τέλος του 1992, η SZ απέκτησε και την ανοιχτή έκδοσή της, γνωστή ως RZ (για το Roadster Zagato), από τις οποίες κατασκευάστηκαν 284 κομμάτια από τις 350 που είχε προγραμματίσει ο οίκος Zagato πριν από την εξαγορά του.

Δείτε και το  επίσημο προωθητικό video της εποχής...