Το εκπληκτικό «βαν»… Ferrari γεννήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 με βάση την 250GTO. Και ήταν τελικά το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διαμάχης μεταξύ του Enzo Ferrari, της συζύγου του και μιας ομάδας μηχανικών (Carlo Chiti, Giotto Bizzarini και άλλων) που αποφάσισαν να αποκτήσουν την ελευθερία τους, αντιτιθέμενοι στο αυταρχικό, σχεδόν φεουδαλικό κλίμα που επικρατούσε στο Maranello.

Στην υπόθεση αυτή ενεπλάκη ο κόμης Giovanni Volpi di Misurata. Όπως πολλοί νεαροί Ιταλοί εκείνη την εποχή, ο Volpi είχε πάθος για τα αυτοκίνητα, οπότε δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι χρησιμοποίησε την οικογενειακή περιουσία του για να σχηματίσει μια αγωνιστική ομάδα. Ο Volpi ήταν επίσης παθιασμένος με την πόλη και την περιοχή που γεννήθηκε, τη Βενετία. 

Αυτό το πάθος εκφράστηκε με την ονομασία των αγωνιστικών ομάδων του, Scuderia Serenissima και Scuderia SSS Republica di Venezia, που ίδρυσε για να βάλει τα αυτοκίνητά του σε αγώνες και στη Formula 1, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. 

Το Serenissimo/a (γαλήνιoς/α) ήταν ένας όρος που απονεμήθηκε στον Δόγη και στη Signoria (Συμβούλιο των Δέκα ή Συμβούλιο των Δουκών) της Βενετίας κατά τη Βυζαντινή περίοδο και αργότερα χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την Πόλη και τη Δημοκρατία της Βενετίας γενικότερα, ως ένα είδος προσωνυμίου.

Η Serenissima λοιπόν, έγινε ένας από τους καλύτερους πελάτες της Ferrari. Αλλά καθώς ο Vopli χρηματοδότησε την ATS, η οποία είχε σχηματιστεί από τους πρώην μηχανικούς της Ferrari που είπαμε στην αρχή, προκάλεσε τη μήνιν του Enzo Ferrari που ακύρωσε την παραγγελία της Serenissima για δύο Ferrari 250GTO (SWB). 

Έτσι, το 1962, ο Volpi έπρεπε να αρχίσει να ψάχνει αλλού για τα αυτοκίνητα της ομάδας του. Η νέα εταιρεία ATS (Automobili Turismo e Sport) κλήθηκε για να καλύψει το κενό, αλλά οι επιφανείς μηχανικοί διαπίστωσαν με έκπληξη ότι δεν μπορούσαν να επαναλάβουν τα «μαγικά» που έκαναν στη Ferrari. Και ύστερα από την παραγωγή ενός και μοναδικού -και αποτυχημένου- μονοθεσίου F1, το 1963, η εταιρεία διαλύθηκε. 

Ο κόμης Giovanni Volpi λοιπόν κλήθηκε εκ νέου να ξεπεράσει το εμπάργκο της Ferrari. Έτσι, αποφάσισε να αναθέσει σε έναν από τους αποστάτες της Ferrari, τον Giotto Bizzarini, να σχεδιάσει ένα αυτοκίνητο. Ο Volpi είχε ήδη στην ιδιοκτησία του μια 250GTO SWB Competizione. Ένα αυτοκίνητο που είχε πάρει τη δεύτερη θέση στο 1961 στο «Tour de France Automobile». 

Ο Bizzarrini εφάρμοσε όλες τις ιδέες που είχε εξελίξει δουλεύοντας στην GTO και μαζί με τον Piero Drogo, πρώην οδηγό αγώνων και καροσερίστα, εξέλιξε ένα αεροδυναμικά προηγμένο καβούκι, ακόμη πιο χαμηλό από αυτό των GTO.

Η γραμμή οροφής επεκτάθηκε μέχρι το πίσω μέρος του αυτοκινήτου με απότομο κάθετο κόψιμο, ακολουθώντας έτσι την αεροδυναμική θεωρία του Kamm.

Η περίεργη εμφάνιση αυτοκινήτου οδήγησε τον γαλλικό Τύπο να το αποκαλεί «La Camionnette», ενώ οι Βρετανοί δημοσιογράφοι το ονόμασαν «Breadvan». Το τελευταίο ήταν και αυτό που επικράτησε. Και όταν λες «Breadvan», όλοι οι λάτρεις του αυτοκινήτου γνωρίζουν σε ποιο αυτοκίνητο αναφέρεσαι.

Εκείνη την εποχή και φυσικά ακόμη και σήμερα, η ίδια η Ferrari αλλά και οι περισσότεροι ferraristi σε όλον τον κόσμο αρνούνται να δεχτούν ότι πρόκειται για μια Ferrari. Για όλους αυτούς πρόκειται για ένα «μπάσταρδο» με όλη τη σημασία της λέξης. 

Σχεδόν 60 χρόνια αργότερα λοιπόν, το «Breadvan» επιστρέφει στο αυτοκινητικό προσκήνιο, χάρη στον Ολλανδό Niels van Roij. Αν δεν τον γνωρίζετε, είναι ο τύπος που έφτιαξε το Tesla Model S Shooting Brake. Και εδώ έχουμε άλλη μια δημιουργία του: Μια Ferrari 550 Maranello που μετατράπηκε σε «βαν».

Πολλοί ειδικοί έχουν εργαστεί για να φτιαχτεί αυτό το μοναδικό αυτοκίνητο που διατηρεί τον ατμοσφαιρικό V12 των 5,5 lt. Όλα τα άλλα έχουν ανασχεδιαστεί: Εσωτερικό, αμάξωμα, ρυθμιζόμενες αναρτήσεις Kοni, ειδικές ζάντες 20 ιντσών... Το αυτοκίνητο δεν είναι προς πώληση και απλώς χρησιμεύει ως βιτρίνα για αυτόν τον «τρελό», ταλαντούχο Ολλανδό.