Διαχωρίζει μαθηματικά το ανακλώμενο φως για να συνθέσει μια ευκρινή εικόνα των αντικειμένων.  

Όπως φάνηκε στο πρόσφατο δυστύχημα της Uber με την ποδηλάτισσα στην Arizona, τα συστήματα που χρησιμοποιούνται σήμερα στα αυτόνομα οχήματα δεν δίνουν πάντα σωστές πληροφορίες για το περιβάλλον.

Σήμερα, τα περισσότερα συστήματα στα αυτόνομα οχήματα βασίζονται σε ραντάρ. Αυτά που βασίζονται σε κάμερα είναι προτιμότερα λόγω της μεγαλύτερης ευκρίνειας και του ότι μπορούν να διαβάσουν σήματα κυκλοφορίας και διαγραμμίσεις δρόμων, όμως δεν είναι τόσο διαδεδομένα κυρίως επειδή αχρηστεύονται στην ομίχλη.

Όμως, χάρη σε ερευνητές του πανεπιστημίου ΜΙΤ της Μασαχουσέτης, οι κάμερες μπορεί να αποκτήσουν τη δυνατότητα να βλέπουν μέσα από την ομίχλη. Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Guy Satat, διεξήγαγε ένα πείραμα και βρήκε ότι η νέα τεχνολογία μπορεί να δουλέψει.

Το πείραμα έγινε σε ελεγχόμενο περιβάλλον, με μια κάμερα, μια πηγή φωτός λέιζερ και τεχνητή ομίχλη που δημιουργήθηκε με ψεκασμό νερού από το μοτέρ ενός υγραντήρα.

Σε γενικές γραμμές, το σύστημα χρησιμοποιεί στατιστικούς αλγορίθμους για να διαχωρίσει το φως που ανακλάται από το αντικείμενο, από το φως που ανακλάται από τα σταγονίδια νερού της ομίχλης – και το οποίο είναι αυτό που μπερδεύει το μάτι και την κάμερα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ξεχωρίσουν τα αντικείμενα στην ομίχλη.

Η νέα αυτή τεχνολογία της ομάδας του ΜΙΤ κατάφερε να συνθέσει την εικόνα αντικειμένων σε απόσταση 57 cm μέσα στο κουτί του πειράματος, ενώ το ανθρώπινο μάτι δεν μπορούσε να διακρίνει πέρα από τα 36 cm. Η απόσταση των 57 cm μπορεί να ακούγεται μικρή, όμως η ομίχλη του πειράματος ήταν πολύ πιο πυκνή από εκείνη που μπορεί να συναντήσει ένας οδηγός. Σε πραγματικές συνθήκες, η ορατότητα που έχει η κάμερα με τη νέα τεχνολογία αντιστοιχεί σε μια απόσταση 30 έως 50 μέτρων. Το πιο βασικό όμως είναι ότι το νέο σύστημα είχε καλύτερη απόδοση από το ανθρώπινο μάτι, ενώ όλα τα γνωστά συστήματα έχουν χειρότερη. Ένα σύστημα πλοήγησης με την απόδοση ενός πραγματικού οδηγού θα αποτελούσε ένα μεγάλο βήμα εμπρός, όπως λένε οι ερευνητές του ΜΙΤ.

«Αποφάσισα να δεχτώ την πρόκληση να εξελίξω ένα σύστημα που να μπορεί να βλέπει μέσα από πραγματική ομίχλη», λέει ο Guy Satat. «Έχουμε να κάνουμε εδώ με ρεαλιστική ομίχλη, που είναι πυκνή, ετερογενής και δυναμική. Κινείται και μεταβάλλεται συνεχώς, έχοντας πυκνότερα και αραιότερα κομμάτια. Άλλες μέθοδοι δεν είναι σχεδιασμένες για να αντεπεξέρχονται σε τέτοιες ρεαλιστικές συνθήκες».

Η έρευνα είναι ακόμη στα πρώτα της βήματα. Η ομάδα προγραμματίζει να παρουσιάσει τις ανακαλύψεις της στο Διεθνές Συνέδριο Υπολογιστικής Φωτογραφίας, τον ερχόμενο Μάιο.

Δείτε τώρα στο video τις βασικές αρχές του συστήματος του ΜΙΤ και τη διεξαγωγή του πειράματος επαλήθευσης με τη μέθοδο του οπτικού βάθους.

[Πηγή: MIT News]