Πόσοι άραγε θυμούνται το Opel Calibra ή το Renault Avantime; Ή, για να θέσουμε το όλο θέμα σε μία πιο ουσιαστική βάση, πόσοι πραγματικά μπορούν στην όψη ενός FΙΑΤ Multipla να εκτιμήσουν ένα εξαιρετικό MPV, πίσω από το προσωπείο του ανθρώπου-ελέφαντα; Κάθε χρόνο παρουσιάζονται ορισμένες νέες προτάσεις στη αγορά. Και όλα τα αυτοκίνητα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στα επιτυχημένα, που διαιωνίζονται σε βάθος χρόνου και στα υπόλοιπα, που για διάφορους λόγους σβήνουν και χάνονται. 

Εδώ θα θυμηθούμε ορισμένα από αυτά. Αυτοκίνητα που οδηγήσαμε στο παρελθόν. Που μας άρεσαν, που μπορεί ίσως και να γκρινιάζαμε για αυτά, αλλά που σίγουρα δεν τους έπρεπε η λήθη. Προτάσεις που είχαν κάτι να δώσουν, στην εποχή που παρουσιάστηκαν. Το οποίο όμως δεν στάθηκε αρκετό, κρίνοντας από την αμείλικτη γλώσσα του αριθμού πωλήσεων.

Audi A2
Υπήρξε μία εποχή που δεν γνωρίζαμε το Α1. Ο Βενιαμίν στη γκάμα της Audi ξεκινούσε από το νούμερο 2. Επρόκειτο για ένα αυτοκινητάκι με παράξενο, καμπύλο σχεδιασμό, λες και οι δημιουργοί του προσπαθούσαν να επανεφεύρουν το Beetle, 50 χρόνια μετά. Και όμως, αυτό που φαινόταν μία μοντέρνα αλλά άνευρη προσπάθεια των Γερμανών για να εισέλθουν στην κατηγορία των σούπερμινι, έκρυβε στα σπλάχνα του μερικά άκρως ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. 

Εδώ η μαγική λέξη είναι το Audi SpaceFrame. Ένα κράμα αλουμινίου προερχόμενο από αεροδιαστημικές εφαρμογές. Ένα σημείο υπεροχής της ναυαρχίδας, Α8, που για κάποιο λόγο οι τεχνικοί του Ingolstadt αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ως βασικό υλικό για το πλαίσιο του Α2. Και σαν κερασάκι, η έκδοση 1.2 TDI, με τις αεροδυναμικές βελτιώσεις και με τον πρώτο κινητήρα παραγωγής, που υποσχόταν κατανάλωση τριών λίτρων πετρελαίου για 100 km κίνησης. Παρά τις όποιες ιδιαιτερότητες, ένα τέτοιο niche μοντέλο θα άξιζε να έχει και σήμερα μια θέση στις εκθέσεις της Audi. 

FΙΑΤ Multipla
Το τι έχει ακούσει -και από εμάς, δεν το κρύβουμε- για την εμφάνισή του το πρώτο Multipla, δεν λέγεται. Ο τολμηρός σχεδιασμός του αποδείχτηκε υπέρ το δέον προχωρημένος για την εποχή που παρουσιάστηκε. Και όμως, πίσω από αυτή την εξωτερική εμφάνιση, η FIAT είχε δημιουργήσει ένα μικρό θαύμα. 

Ο τρόπος με τον οποίο είχε χωροταξικά μεγιστοποιήσει την άνεση στο εσωτερικό, οι έξυπνες, πρακτικές λύσεις και η πολύ καλή περιμετρική ορατότητα, το καθιστούσαν ένα μοντέλο ιδανικό για οικογένειες. Εντός υιοθετούσε μία διάταξη θέσεων 3+3, επιτρέποντας σε ένα παιδί ή ένα μικροκαμωμένο ενήλικα να καθίσει ανάμεσα στον οδηγό και στο συνοδηγό.

Και όσο για τον κινητήρα, εντυπωσίαζε με τη ζωντάνια και το νεύρο του. Αυτοί που το είχαν αποκτήσει, έπιναν νερό στο όνομά του. Η συντριπτική πλειοψηφία, ωστόσο, το έβλεπε ως το ιδανικό θύμα για καζούρα. Η FIAT, κάποια στιγμή, προσπάθησε να σώσει την κατάσταση με ένα εκτεταμένο facelift, μετατρέποντας το σε ένα υπερτροφικό Punto. Αυτό όμως αποδείχτηκε απλά ένα ημίμετρο.

Opel Calibra
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Opel αποφάσισε να δώσει μία απάντηση σε μία σειρά σπορ προτάσεων που λάνσαραν οι Ιάπωνες κατασκευαστές. Σχεδίασε λοιπόν και παρουσίασε το Calibra. Ένα μοντέλο βασισμένο στο Vectra, με σαφώς πιο μοντέρνα εμφάνιση και με συντελεστή αεροδυναμικής οπισθέλκουσας της τάξης του Cd=0,26. Μία τιμή που του χάρισε τον τίτλο του πιο αεροδυναμικού αυτοκινήτου στον κόσμο! 

Το 1990, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, η Opel πρόσθεσε και μία τετρακίνητη έκδοση, ενώ το 1992 ένας υπετροφοδοτούμενος, δίλιτρος κινητήρας (βασισμένος στον ατμοσφαιρικό C20XE της Cosworth που ήδη έφερε) του επέτρεψε να ξεπεράσει τους 200 ίππους. Παράλληλα, υπήρξαν πλάνα και για μία ανοικτή εκδοχή, η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ.

Ο κόσμος στην Ευρώπη, γενικά, το είχε δει με καλό μάτι. Οι πωλήσεις του όμως δεν ήταν τέτοιες που να επιτρέπουν στην Opel να συζητά αντικαταστάτη. Έτσι, η παραγωγή του σταμάτησε το 1997, δύο χρόνια μετά από αυτή του αντίστοιχου Vectra. Η ίδια η εταιρία προσπάθησε να καλύψει το κενό, τρία χρόνια αργότερα, το 2000, με την έλευση του Astra Coupe. Δεν ήταν όμως το ίδιο…

Peugeot RCZ
Με την κατηγορία των Coupe να έχει παρακμάσει με τα χρόνια, αυτοί που έπαιζαν κυρίως μπάλα γύρω στο 2010 ήταν οι γερμανοί κατασκευαστές, προσφέροντας προτάσεις τύπου Audi TT. Εκεί κάπου αποφάσισε η Peugeot να ταράξει τα νερά, με ένα αρκετά προχωρημένο σχεδιαστικά όχημα. Και το όνομα αυτού, RCZ.

Το εν λόγω μοντέλο παρουσιάστηκε ως πρωτότυπο το 2007, στο σαλόνι αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης. Οι Γάλλοι δεν είχαν αρχικά σκοπό να το περάσουν στην παραγωγή. Μετά όμως από το ντόρο που συγκέντρωσε γύρω του, το ξανασκέφτηκαν. Έτσι, δύο χρόνια αργότερα το έβγαλαν στις εκθέσεις, χρησιμοποιώντας υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες 1,6 λίτρων, με ισχύ από 156 έως 270 ίππους.

Γενικά επρόκειτο για ένα αξιόλογο αυτοκίνητο. Το σχετικά τσιμπημένο κόστος του, ωστόσο, σε συνδυασμό με το ολοένα και μειούμενο ενδιαφέρον του αγοραστικού κοινού για σπορ υλοποιήσεις, δεν βοήθησαν στην εμπορική του πορεία.  

Renault Avantime
Το σχεδιαστικό δημιούργημα του Patrick Le Quement, αν μη τι άλλο, μπορεί να χαρακτηριστεί επαναστατικό για την εποχή του. Ίσως λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε, αφού όλο αυτό το design, σε συνδυασμό με το αυξημένο κόστος και το μικρό εμπορικό ενδιαφέρον των MPV, δεν του έκανε τελικά καλό. 

Όπως υποδηλώνει και η ονομασία Avantime, επρόκειτο για ένα όχημα μπροστά από την εποχή του. Ένα μεγάλο, monovolume μοντέλο, χωρίς κεντρικές κολώνες, που συνδύαζε στοιχεία από διαφορετικές κατηγορίες. Οι δύο μόνο πόρτες του ήταν αρκετά μεγάλες ώστε να διευκολύνουν την είσοδο/ έξοδο και των πίσω επιβατών, οι οποίοι κάθονταν σε δύο ξεχωριστά καθίσματα.

Εάν ξεπερνούσες το αρχικό σχεδιαστικό σοκ και έβαζες το χέρι στην τσέπη, τότε είχες μόνο να λαμβάνεις από το συγκεκριμένο. Μόνο που, τελικά, δεν το τόλμησαν πολλοί. Το 2003, δύο μόλις έτη από την έναρξη της κυκλοφορίας, η Renault διέκοψε την παραγωγή του. Συνολικά κατάφερε να πουλήσει μόλις 8.557 μονάδες.