Η Ferrari επιβεβαίωσε ότι το πρώτο SUV της, η Purosangue, θα λανσαριστεί πιθανώς το 2022. Εάν είσαι λοιπόν ferrarista, αυτή η είδηση είναι απίθανο να μην κάνει την καρδιά σου να σκιρτήσει από ρίγος συγκίνησης. Τα crossover υψηλής απόδοσης μπορεί να αποτελούν ένα πετυχημένο τρόπο για να φέρουν μπόλικο χρήμα στο ταμείο ενός κατασκευαστή σούπερκαρ, αν αναλογιστούμε τη σήμαινε και σημαίνει η Cayenne για την Porsche, αλλά ακόμη και η ιδέα μιας χοντροκομμένης Ferrari με κίνηση στους τέσσερις τροχούς πριν από το 1988 θα ήταν αρκετή για τον Enzo να ορμήσει με ένα φλογοβόλο στο λογιστήριο του.

Για του λόγου το ασφαλές ή καλύτερα προς επίρρωση της παραπάνω υπερβολής, πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ο Enzo δέχτηκε και αρνήθηκε το αίτημα να φτιάξει κάτι πάνω κάτω όπως η Purosangue. Το αίτημα ήρθε από τον μεγιστάνα των καζίνο William Fisk Harrah, ο οποίος είχε ασφαλώς τα απαραίτητα (οικονομικά) μέσα για να πληρώσει οτιδήποτε η Ferrari θα του χρέωνε.

Ο ισολογισμός των χαρτοπαικτικών λεσχών του Harrah στο Reno και στο Tahoe παρουσίαζαν κέρδη εκατομμυρίων δολαρίων. Έσοδα που με αυτά τροφοδοτούσε το πάθος του για τα αυτοκίνητα. Πάθος τα οποίο μετριόταν με μια συλλογή 1.500 αυτοκινήτων! Αλλά όταν του σφηνώθηκε η ιδέα μιας Ferrari SUV που θα αντεπεξέρχετο σε χειμερινές συνθήκες στην έρημο, τα πράγματα στράβωσαν. Ο Enzo είπε «Όχι!» και ο Harrah απάντησε: «Α, ναι; Για κοίτα με»!

Έτσι, το 1969, γεννήθηκε η πρώτη Jerrari. Ο Harrah δεν ήταν μόνο ο τυπικός πλούσιος πελάτης της Ferrari, καθώς είχε και τη δική του αντιπροσωπεία στο Reno. Το ανεπιβεβαίωτο ιστορικό στοιχείο είναι ότι ένας υπάλληλος του μαγαζιού που έπρεπε να παραδώσει μια Ferrari 365GT 2+2, μεταφέροντάς την οδικώς από το San Francisco στον Reno, έριξε το αυτοκίνητο σε ένα χαντάκι -πιθανότατα, έχασε και τη δουλειά του. Ωστόσο, ο Harrah είχε το τέλειο κομμάτι για να ντύσει με το εμπρός μέρος της ένα Jeep Grand Wagoneer του ’69.

Επειδή απασχολούσε αναρίθμητο προσωπικό για να φροντίζει την τεράστια συλλογή των αυτοκινήτων του, ο Harrah ήταν σε θέση να δρομολογήσει το σχεδιασμό της Jerrari εσωτερικά. Φτιάχτηκαν λοιπόν μεγαλύτερα και κατάλληλα διαμορφωμένα ελάσματα για να ταιριάξουν το εμπρός μέρος της Ferrari με το προφίλ του ψηλότερου Wagoneer. Το αυτοκίνητο που προέκυψε δύσκολα θα μπορούσες να το πεις αισθητικά αποδεκτό. Αλλά για να βγάλει ο Harrah τη γλώσσα στον Enzo, η Jerrari αυτή είχε πλάκα.

Κάτω από τα αμφίβολης αισθητικής ρούχα όμως, σε αυτή τη χίμαιρα Ferrari-Jeep είχε γίνει πραγματική δουλειά. Οι μηχανικοί του Harrah έπρεπε να κόψουν το κάρτερ του V12 των 4,4 λίτρων για να «καθαρίσουν» το εμπρός διαφορικό, αλλά και να μειώσουν τον όγκο κατά 20%, προσθέτοντας ένα ψυγείο για τη μετάδοση εμπρός. Ένα 4τάχυτο χειροκίνητο κιβώτιο T-10 της Borg-Warner χρησιμοποιήθηκε στη θέση των πολύ μακριού 5τάχυτου σασμάν της Ferrari, ενώ χρησιμοποιήθηκαν διαφορικά με μακρύτερη τελική σχέση μετάδοσης εμπρός και πίσω. Ο συμπλέκτης δε, ήταν ένα μείγμα από κομμάτια Ferrari και Chevrolet.

Η ομάδα του Harrah δεν άγγιξε τα στάνταρ φρένα ή την ανάρτηση του Wagoneer. Σε μια δοκιμή στο δρόμο από το περιοδικό Road & Track τον Αύγουστο του 1971, ο τεχνικός συντάκτης Ron Wakefield ανέφερε τα δυσμενή αποτελέσματα: «Η σταθερότητα σε υψηλή ταχύτητα δεν είναι εντυπωσιακή». Η δοκιμή του Road & Track δοκίμασε το μοτέρ των 320 ίππων της Jerrari στο ¼ του μιλίου (402,3 m) στα 15”, με την επίδοση στα 0-60 mph (96,5 km/h) να κινείται στην περιοχή των 9”. Η μέγιστη ταχύτητα έφτανε περίπου τα 210 km/h, ιδιαίτερα υψηλή (αλλά κυρίως ανησυχητική) για το ανακριβές και γεμάτο τζόγους τιμόνι του Jeep και τον άκαμπτο άξονα εμπρός και πίσω.

Jerrari
Σαφώς συνεπαρμένος με το δημιούργημά του, ο Harrah το οδηγούσε συχνά στην ευρύτερη περιοχή του Reno, σε σημείο που ο φόβος για την προσωπική του ασφάλεια τον εξανάγκασε σε ένα λιγότερο κραυγαλέο όχημα -ή ίσως απλώς βαρέθηκε να οδηγεί ένα τόσο άσχημο αυτοκίνητο. Όταν η συλλογή «Harrah» πουλήθηκε το 1978, η αρχική Jerrari έκανε βόλτες σε διάφορες δημοπρασίες, με τελευταία εμφάνιση σχετικά πρόσφατα, το 2008 στο eBay. Σήμερα βρίσκεται στη Γερμανία με αλλαγμένο το μοτέρ σε V8. 

Αυτή η μετατροπή πραγματοποιήθηκε στo συνεργείο του Harrah, επειδή δεν έφτιαξε μόνο μία, αλλά δύο Jerrari.

Με το που βγήκε από το μηχανοστάσιο ο Ferrari V12, το αυτοκίνητο έγινε και πάλι Wagoneer, αυτή τη φορά σε καφέ χρώμα και με πλευρικές ξύλινες επενδύσεις από μοντέλο του ’77. Αντί να μπερδευτούν με το αμάξωμα σε αυτό το δεύτερο αυτοκίνητο, η ομάδα εργάστηκε για να διατηρήσει την 5τάχυτη μετάδοση της Ferrari ανατοποθετώνταςτα τα διπλά ψυγεία στις πλευρές του μοτέρ για να κερδίσουν λίγο χώρο κατά μήκος, ενώ τοποθέτησαν ψυγεία λαδιού από ελικόπτερο.

Η δεύτερη Jerrari ήταν πιο γρήγορη πιάνοντας στην ευθεία τα 225 km/h, αλλά φαινόταν εντελώς στοκ, καθώς φορούσε μέχρι και τις στάνταρ 15άρες ζάντες του εργοστασίου. Ο Harrah βέβαια είχε ενσωματώσει διακριτικές επισημάνσεις «Ferrari» σε ένα καθ’ όλα αδιάκριτο αριθμό, χώρια που το αυτοκίνητο φορούσε μέχρι και ανακλαστήρα αντί-ραντάρ. Υπάρχει μάλιστα και μια ανεπιβεβαίωτη ιστορία για τον Harrah πώς τάχα μου έβαλε κόντρα και στοίχημα με ένα ελικόπτερο στο Reno -και κέρδισε.

Αυτή τη δεύτερη Jerrari μπορεί να τη βρει κάποιος στη Harrah Collection στο National Auto Museum στο Reno. Ύστερα από το θάνατο του Harrah, τα περισσότερα από τα αυτοκίνητά του πουλήθηκαν σε δημοπρασία. Ωστόσο, η δημόσια κατακραυγή οδήγησε το Holiday Inn, το οποίο είχε αποκτήσει τη συλλογή, να δωρίσει περίπου 175 κομμάτια για να βοηθήσει στη δημιουργία του μουσείου.

Όπως και να έχει, η πρώτη Jerrari είναι όλα όσα δεν είναι η Purosangue. Το πρώτο είναι ένα κομμάτι που έγινε από γινάτι, αλλά από την άλλη ήταν και ένα εξαιρετικά φιλόδοξο πρότζεκτ. Είναι το είδος του επιτεύγματος που απαιτούσε όχι μόνο χρήμα, αλλά και οδήγηση για εξέλιξη, αποφασιστικότητα, τελειομανία και κάποια αίσθηση χιούμορ. 

Η δεύτερη Jerrari είναι επίσης μια εκπληκτικά καλή εκδοχή της ίδιας ιδέας και ίσως ένας πρόδρομος για την επιτυχία του Jeep Cherokee Trackhawk. Σαφώς χρειαζόταν πολύ περισσότερη γενναιότητα για να την «πιλοτάρεις» στα 225 km/h απ’ ό,τι για να μην γδάρεις της ζάντες της Purosangue έξω από το Café de Paris.

Μπορεί λοιπόν η Ferrari να ετοιμάζεται να κατασκευάσει ΤΟ σούπερ SUV. Ένα «τζιπ» που θα είναι κολασμένα γρήγορο, ικανό σε κάθε καιρική συνθήκη και πανάκριβο. Μόνο που δεν θα έχει ούτε τη μισή ψυχή από τις Jerrari του Harrah.

[Πηγή Hagerty]