Το 1964, η Ferrari βρισκόταν στο απόγειο της δόξας της. Τα ιταλικά πρωτότυπα έπαιρναν την όγδοη νίκη τους στις 24 Ώρες του Le Mans, οι υπέροχες 250GTO κυριαρχούσαν εδώ και τρία χρόνια στους αγώνες Μεγάλου Τουρισμού και, ύστερα από μια στείρα περίοδο, η Scuderia σημάδευε τη Formula 1 με την επιστροφή της στην κορυφαία θέση, επιτέλους εμπρός από τις BRM, Lotus-Climax και Brabham-Climax.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας, ο Enzo Ferrari ευχόταν να πάρει το πάνω χέρι στην κατηγορία των σπόρτσκαρ κύρους. Και παρόλο που ο «Commendatore» δεν είχε κάποιο ακατασίγαστο πάθος για τα αυτοκίνητα παραγωγής, δεν μπορούσε να δεχτεί ως τέτοιο για το Maranello κάτι που δεν θα ήταν το πιο ισχυρό, το πιο γρήγορο, αλλά και το πιο ραφινάτο μεταξύ όλων των GT του κόσμου.

Από το 1960, η 400 Superfast είχε πιάσει τα πόστα στην πιάτσα, αλλά με την πολύ χαμηλή σιλουέτα της δεν ταίριαζε απόλυτα στα γούστα μιας πελατείας άπληστης περισσότερο για άνεση παρά για δυνατές συγκινήσεις. Για να διασφαλίσει τη διαδοχή, το Maranello εμπιστεύτηκε εκ νέου τον Pininfarina που, εδώ και κάμποσα χρόνια, είχε αναλάβει ένα προεξάρχοντα ρόλο στην παραγωγή μοντέλων δρόμου.

Αυτοκίνητο για πρίγκιπες
Με ντεμπούτο στο Σαλόνι της Γενεύης τον Μάρτιο του 1964, η καινούργια 500 Superfast ενεγράφη μονομιάς στο βιβλίο των μοναδικών αυτοκινήτων. Και ως τέτοιο ήταν διαθέσιμη μόνο κατόπιν ειδικής παραγγελίας. Βασισμένη πάνω στην πλατφόρμα της 330GT 2+2 αλλά με δύο μόνο θέσεις, η 500 έπαιζε με αποφασιστικότητα το χαρτί του στάτους και του χώρου. 

Με το εσωτερικό της υπέροχα ντυμένο με αφράτο, μυρωδάτο δέρμα και ακριβό, λουστραρισμένο ξύλο, και τιμή… σουρεαλιστική (διπλάσια από της 250GT Lusso), απευθυνόταν σε μια χούφτα πάμπλουτους ερασιτέχνες της «δυναμικής» και λουσάτης οδήγησης.

Προσωπικότητες όπως ο Σάχης της Περσίας, ο Πρίγκιπας Bernhard του Lippe-Biesterfeld στις Κάτω Χώρες ή ακόμη και ηθοποιοί όπως ο Peter Sellers… 

Όλοι τους όμως θα έπρεπε να περιμένουν κάμποσους μήνες πριν πάρουν στα χέρια το βολάν του τελευταίου καπρίτσιου τους. Βλέπετε, η καροσερί της 500 Superfast ήταν φτιαγμένη εξ ολοκλήρου στο χέρι από μάστορες καροσερίστες. Και πριν παραδοθεί στον κροίσο ιδιοκτήτης της, αποτελούσε αντικείμενο ενδελεχών δοκιμών στο δρόμο, προκειμένου να εξαλειφθεί ο παραμικρός θόρυβος ή παρασιτικός κραδασμός. 

ΔEITE AKOMH Ferrari 365 California Spider 1966-1967

Αλλά η 500 Superfast δεν ικανοποιείτο με το να είναι ένα παλάτι με ρόδες. Κάτω από το μακρύ καπό, φώλιαζε ένας 5λιτρος κινητήρας V12 με αστείρευτη δύναμη (400 PS) και γενναιόδωρη ροπή (476 Nm). Με τελική ταχύτητα 280 km/h, ανάλογα με την κλιμάκωση του σασμάν, και 0-100 km/h σχεδόν σε πέντε δευτερόλεπτα, έγινε μονομιάς ο πιο γρήγορος δρομέας μεγάλων αποστάσεων της εποχής. Και ο πιο μοναδικός… καθώς κατασκευάστηκε μόλις σε 37 κομμάτια στα δύο χρόνια που διήρκεσε η καριέρα του.

Σήμερα, στην αγορά του κλασικού αυτοκινήτου μια 500 Superfast σε κατάσταση Concours στοιχίζει 2,9 εκατ. ευρώ. Αλλά ακόμη και σε κατάσταση «Fair» να τη βρεις δεν πρόκειται να πέσει κάτω από δύο εκατομμύρια.

Η 500 Superfast με μια ματιά
Κινητήρας 12 κύλινδροι σε V
Χωρητικότητα 4.963 cc
Ισχύς 400 PS/6.500 rpm
Ροπή 476 Nm/4.750 rpm
ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ
0-100 km/h 5,1”
0-200 km/h 17,2”
0-400 m 13,2” @ 176 km/h
0-1.000 m 23,8” @ 222 km/h
Παραγωγή 37 αυτοκίνητα (1964-1966)
Τιμή σήμερα €2,9 εκατ. (κατάσταση Concours)