Το πράγμα ξεκίνησε όπως πολλά στο DRIVE, στο κουζινάκι, εκεί που τρώμε τα μεσημέρια. Πάνω από ένα τραπέζι με σουβλάκια. Όλοι τριγύρω, κουβέντα για αυτοκίνητα και αγώνες, τι άλλο; «Αφού δεν μπορώ να χάσω τα κιλά του χειμώνα, μήπως αντί για καρτ να κάνω κανέναν αγώνα στο Ενιαίο;», είπα.

Το πιάνει ο Ηλίας (Βέρρας, συνεργάτης από το εμπορικό). «Λέγε, να το ψάξω;» Είναι να το ρωτάς ρε φίλε;

Τηλέφωνο στον Νίκο (Ζάχο), ξέρω ότι η ομάδα του Αποστόλη Μακρή έχει γενικά αυτοκίνητα προς ενοικίαση, αλλά δεν ξέρω τιμή και διαθεσιμότητα. «Θα το δω», μου λέει ο Νίκος. Μετά από μερικές μέρες  μου στέλνει μήνυμα. Αυτοκίνητο υπάρχει. Ο Ηλίας βάζει τα δυνατά του και μετά από μια βδομάδα έχουμε εξασφαλίσειι ένα μέρος από το κόστος, οπότε προχωράμε.

Σημαντικές εταιρείες στηρίζουν αυτή την προσπάθεια, όχι φυσικά με την προοπτική της νίκης, ούτε για το παλμαρέ μου (δεν έχω άλλωστε), αλλά γιατί εμπιστεύονται το DRIVE. Και ξέρουν πως ό,τι κάνουμε το προσπαθούμε με όλη μας την ψυχή. Τα καύσιμα-λιπαντικά Cyclon είναι μαζί μας, οι μπαταρίες Energizer, τα ελαστικά Kumho και τα αμορτισέρ Bilstein.

 Τα υπόλοιπα από τον κουμπαρά μου. Μεσολαβούν κάτι αγώνες καρτ στην Πάτρα για τον Ζάχο με την ομάδα της Praga, οι γιορτές, χρόνος για προπόνηση δεν υπάρχει. Ο πολύ καλός φίλος Παναγιώτης Ηλιόπουλος, ένας αληθινός gentleman racer μου προσφέρει το δικό του αυτοκίνητο να πάω σε ένα track day στα Μέγαρα να ξεστραβωθώ. Ούτε αδερφός δεν το κάνει αυτό. Με τη βοήθεια του Παναγιώτη Χαλάτση παίρνω την πρώτη μυρωδιά.

Το βράδυ της Πέμπτης, παραμονή του αγώνα, στο συνεργείο του Μακρή στο Γαλάτσι, είμαστε με το Θανάση και κολλάμε στο αυτοκίνητο τα αυτοκόλλητα των χορηγών, παράσημα εμπιστοσύνης, στο δικό μου μυαλό. Οι μηχανικοί φροντίζουν το «δικό μας» Fabia και τα υπόλοιπα της ομάδας. Το ένα θα το τρέξει ο Σωτήρης Παπαχρήστου, τον ξέρω τον Σωτήρη από τα καρτ και έχουμε άριστη σχέση. Good news. Το άλλο ο Σπύρος Γαλεράκης. Τον γνωρίζω εξ’ όψεως, τώρα που τον γνωρίζω και από κοντά είναι βέβαιο ότι έχουμε την ιδανική παρέα. Με τον Γιώργο Καμιτσάκη ταιριάζουν οι παραξενιές μας στον καφέ, και αυτό είναι "χημεία".

Πρώτη επαφή
Παρασκευή στην πίστα. Ο Ζάχος κάνει για πλάκα ένα γύρο που αν είχαμε αγώνα θα του έδινε pole position. Άσφαλτο-χώμα, καμία διαφορά. Το έχει, και είναι το σημείο αναφοράς οδηγικά που δείχνει τις δυνατότητες του αυτοκινήτου και των συνθηκών. Οπότε αν θέλεις να βελτιωθείς άκου καλά τι σου λέει και μελέτα τα γραφήματα του V-Box. Κάπως έτσι περνάμε τη μέρα μας, λίγο στο laptop, πολύ στην κουβέντα και ακόμη περισσότερο στο μπάκετ για γύρους ξανά και ξανά. Οι χρόνοι μου δικαιολογούν μια… συγκρατημένη αισιοδοξία. Ο στόχος είναι η αξιοπρέπεια και φαίνεται ότι είμαστε εντός στόχου.

Το Σάββατο ξυπνάω σε έναν βαρύ ουρανό, στη Ν. Φιλαδέλφεια. Στα Μέγαρα βρέχει. Λες και δεν είχαμε ήδη αρκετή ένταση, πρώτο επίσημο σκέλος σε βρεγμένη πίστα χωρίς βρόχινα λάστιχα. Με τα ίδια semi slicks που τρέχουμε στη στεγνή. Τα οποία τελικά κρατάνε περισσότερο από όσο φαντάζεσαι. Θυμάμαι αυτά τα λίγα που ξέρω από το καρτ, προσπαθώ να οδηγώ εκεί που καταλαβαίνω την πρόσφυση και όχι απαραίτητα στη γραμμή. Και αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον. Στα δεύτερα Ελεύθερα Δοκιμαστικά η βροχή έχει σταματήσει, η πίστα έχει μισοστεγνώσει και… χάνομαι. Το μεσημέρι, στις Κατατακτήριες Δοκιμές με λιακάδα και καινούρια λάστιχα, οι χρόνοι πέφτουν πολύ. Βελτιώνω και εγώ αλλά η διαφορά από τον πρώτο παραμένει στο 1”. Παρόλα αυτά δεν είμαι τελευταίος. Θα ξεκινήσω τον πρώτο αγώνα την Κυριακή από τη 10η θέση, μεταξύ 13 συμμετοχών.

Τρέμει το γόνατο
Fast forward στο απόγευμα της Κυριακής. Tο δεύτερο σκέλος έχει μόλις τελειώσει. Άνθρωποι άγνωστοι (εντάξει, και γνωστοί μου), θεατές, μου σφίγγουν το χέρι. Η ομάδα, ο Νίκος (Ζάχος), ο Γιώργος και ο Στέφανος (Καμιτσάκης) και ο κ. Αποστόλης Μακρής. «Μπράβο ρε φίλε…». Ωραία κουβέντα.

Έχω δώσει μια μεγάλη (για τα μέτρα μου) μάχη και είμαι καταχαρούμενος (ως και συγκινημένος).

Έχω γυρίσει 1'14"9, όταν οι πρώτοι γύριζαν 14"7 και ο αγώνας γενικά είχε ανέβει στο 15"3+. Παρότι το αυτοκίνητο και τα λάστιχα ήταν πλέον ταλαιπωρημένα όσο ποτέ μέσα στο τριήμερο, έκανα τον καλύτερο μου χρόνο. Βρήκα θάρρος και φαντασία που δεν φανταζόμουν ότι είχα και έκανα μερικές ωραίες προσπεράσεις.

Ένα άδικο χτύπημα στον δεύτερο γύρο του 2ου αγώνα με είχε ρίξει στην τελευταία θέση, 15" πίσω από τον τελευταίο. Αγανάκτησα, στεναχωρήθηκα, σκέφτηκα μια στιγμή να τα παρατήσω. Μόνο μία. Την επόμενη έβαλα το κεφάλι κάτω, κάλυψα την απόσταση, πέρασα και τρία αυτοκίνητα και στον τελευταίο γύρο έφτασα πίσω από τον οδηγό που με είχε "γυρίσει" διεκδικώντας ξανά την 9η θέση από την οποία εκκίνησα.

Δοκίμασα να περάσω με μία κίνηση "όλα ή τίποτα" (καθότι τελευταίος γύρος). Ακουμπήσαμε, σβούριξε, πήραμε και οι δύο 30" ποινή την οποία δέχτηκα αδιαμαρτύρητα και χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αν και οι ίδιοι οι αγωνοδίκες αναγνώρισαν ότι οι δύο περιπτώσεις δεν ήταν ίδιες. Εγώ είχα ανοίξει την "πόρτα", είχα αφήσει πολύ χώρο για να αποφευχθεί η σύγκρουση. Και δέχτηκα το χτύπημα στην έξοδο της στροφής, στην ευθεία σχεδόν.

Με τα αν δεν προκύπτουν αποτελέσματα, αλλά σε αυτό το σκέλος είχα την ταχύτητα να ακολουθήσω το γκρουπ των θέσεων 5-8 και να διεκδικήσω εκεί κάτι. Anyway...

Νωρίτερα, στον πρώτο αγώνα, εκκίνησα από τη 10η θέση, και έχασα άλλη μία στον πρώτο γύρο. Μπήκα στη μάχη, βρήκα το πέρασμα στα φρένα, στο τέλος της ευθείας, και δύο γύρους πριν το τέλος ήμουν 8ος και διεκδικούσα την 7η θέση. Στη άψη της στιγμής, έχασα δύο φορές αλλαγή ταχύτητας όμως, και έπεσα τελικά 9ος, στον τελευταίο γύρο.

Ήταν χαρά και τιμή μου η συμμετοχή με την ομάδα Skoda Makris. Οι άνθρωποι έχουν τεχνογνωσία και επαγγελματισμό ακόμη και στην τελευταία βίδα που σφίγγουν. Ο Νίκος Ζάχος είναι ήρεμη δύναμη σε ρόλο team manager.

Συνολικά ήταν ένα υπέροχο αγωνιστικό Σαββατοκύριακο. Με πολλή οδήγηση και ωραίους ανθρώπους, φίλους παλιούς και νέους, στην ομάδα μας και στα pits γενικότερα. Δευτέρα βράδυ. Και ακόμη το μυαλό δεν έχει φύγει από τα Μέγαρα. Από τη στιγμή εκείνη που, στημένος στο grid, νιώθεις το πόδι να τρέμει στο γόνατο, ενώ κρατάς ψηλά τις στροφές του μοτέρ και περιμένεις τα κόκκινα φανάρια να σβήσουν.