Η ζωή της Helene Rother Ackerknecht θα μπορούσε να είναι μυθοπλασία ή η βάση για ένα καλογυρισμένο δράμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε σκηνοθεσία του Lewis Milestone. Ηρωίδα, μια γυναίκα που μέσα στη δίνη ενός επικείμενου πολέμου δραπετεύει από τη χώρα της στη Γαλλία με τον αντιναζιστή ακτιβιστή σύζυγό της. Για να φύγει κι από εκεί, καθώς οι ορδές των Ναζί ξεκινούν την εισβολή τους.

Η Rother θα βρεθεί στη Βόρεια Αφρική, σε στρατόπεδο προσφύγων στην Casablanca, μαζί με την 7χρονη κόρη της, όπου εγκλωβίζεται ελλείψει βίζας. Τελικά, σαν από θαύμα, καταλήγει να ζει το αμερικανικό όνειρο ως μία, αν όχι η πρώτη γυναίκα σχεδιάστρια αυτοκινήτου. Αρχικά με το φημισμένο προσωπικό σχεδιασμού της General Motors το 1943 και στη συνέχεια, το 1947, μέσα από το δικό της στούντιο σχεδιασμού και οργανώνοντας μια πολύ επιτυχημένη συνεργασία με τη Nash Motors. Η ξεχωριστή ιστορία της Helene Rother είναι πέρα για πέρα αληθινή παρότι κινείται στο όριο της φαντασίας.

Γεννημένη στη Λειψία, στη Γερμανία, το 1908, η Helene Rother ήταν ταυτόχρονα και γεννημένη καλλιτέχνις. Ενώ οι πηγές διαφέρουν ως προς το αν σπούδασε στο διάσημο Bauhaus ή στο Kunstgewerbeschule στο Αμβούργο, ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο: Το ταλέντο και η ζέση της για τον κομψό σχεδιασμό. Δουλεύοντας με τα πάντα, από έπιπλα έως κοσμήματα, από μόδα έως βιτρό, δημιούργησε ντόρο γύρω από το όνομά της όταν, αφού μετακόμισε στο Παρίσι, ξεκίνησε την καριέρα στην αγορά μόδας της γαλλικής πρωτεύουσας. 

Δυστυχώς, το μομέντουμ δεν θα μπορούσε να γίνει χειρότερο. Εκεί, στο τέλος της δεκαετίας του ’30, είχε καταστεί πια σαφές ότι η Γαλλία δεν ήταν πλέον αυτό που ήταν κάποτε και το Παρίσι η πρωτεύουσα της μόδας. Με το φάντασμα του ναζισμού να ρίχνει τη βαριά τη σκιά του σε ολόκληρη την Ευρώπη, η Rother βρέθηκε καταδιωκόμενη με ένα παιδί στην αγκαλιά.
Η σκληρή πραγματικότητα την έφερε για ακόμη μια φορά εμιγκρέ στις ΗΠΑ και στη Νέα Υόρκη. 

Στην Αμερική, η Rother χρησιμοποίησε και πάλι τις καλλιτεχνικές δεξιότητές της, εργαζόμενη ως εικονογράφος για τις Timely Publications (αργότερα, και σαφώς πιο γνωστή, ως Marvel). Εντούτοις, μέσα σε ένα χρόνο, βρέθηκε να ψάχνει για τη δική της «Άγρια Δύση», φτάνοντας μέχρι την έδρα της αυτοκινητοβιομηχανίας, το Detroit. Εκεί βρήκε γρήγορα τον δρόμο της, στο ατελιέ εσωτερικού σχεδιασμού της General Motors, όπου ήταν υπεύθυνη για κάθε είδους ταπετσαρία, ύφασμα, φωτισμό και υλικό, ό,τι σχεδόν ήταν το γνωστικό και καλλιτεχνικό αντικείμενό της. 

Αυτά συνέβαιναν το 1942, ωστόσο το νευραλγικό πόστο της Rother, ότι ήταν γυναίκα και η αλματώδης επιτυχία της κάπου σκορτσάριζαν μέσα στην ανδροκρατούμενη αμερικανική βιομηχανία/κοινωνία. Ένα πεδίο όπου τον πρώτο (και τον τελευταίο) λόγο τον είχαν οι άντρες. Εκείνη την εποχή, η εφημερίδα «The Detroit News» ανέφερε σε άρθρο της ότι η Rother δεν ήταν μόνον «η πρώτη γυναίκα σχεδιαστής αυτοκινήτου του Detroit», αλλά και αμειβόταν με τον ανήκουστο μισθό των $600 το μήνα, σαν να λέμε περίπου 8.000 ευρώ σημερινά. Δεδομένης της εποχής, η GM έσπευσε να υποβαθμίσει το άρθρο που αποτελούσε κοινωνό της προοδευτικής ιδέας όχι μόνο να βρίσκεται μια γυναίκα σε πόστο-κλειδί, αλλά αυτή να αμείβεται περισσότερα απ’ ό,τι ο μέσος άνδρας.

Ύστερα από τέσσερα χρόνια θητείας στην General Motors, η Rother είχε πια συγκεντρώσει αρκετά κεφάλαια και αναγνώριση για να δημιουργήσει το δικό της στούντιο σχεδιασμού. Κι αν η θέση της στην GM θεωρήθηκε ριζοσπαστική, μόνο να φανταστεί μπορεί κάποιος πώς έγινε αντιληπτή αυτή η συνέχεια.Διατηρώντας την επαγγελματική πορεία της ως στιλίστρια για τα εσωτερικά των αυτοκινήτων, ο πρώτος ανεξάρτητος λογαριασμός της Rother ήταν αυτός της Nash-Kelvinator. 

Εδώ συνέχισε να τελειοποιεί τη δουλειά της σε εσωτερικά χρώματα, υφάσματα και διάφορα είδη υλικών, εμπειρία που είχε αποκτήσει ως επί παραγγελία σχεδιάστρια κοσμημάτων στο Παρίσι και στην GM. Δεδομένης της καταγωγής και της μανταλιτέ της, κατάφερε να εισφέρει ευρωπαϊκό στιλ στη Nash, βοηθώντας την αμερικανική φίρμα να δώσει έναν αέρα φρέσκου, μοντέρνου στιλ στα μοντέλα της. 

Το 1951, η Rother έγινε η πρώτη γυναίκα που μίλησε εμπρός στο ακροατήριο της Society of Automotive Engineers, ενώ το 1953 κέρδισε για λογαριασμό της Nash το Μετάλλιο Jackson για τις σχεδιαστικές καινοτομίες της.

«Ο μοντέρνος σχεδιασμός είναι το τελευταίο οχυρό του άνδρα. Είναι πολύ αρρενωπό, πολύ ψυχρό, χωρίς τις μικρές γυναικείες πινελιές»

Η προσήλωση της Rother στα χαρακτηριστικά σχεδίασης και ποιότητας συνετέλεσε δε, στη δημιουργία μιας νέας κατηγορίας στην αγορά αυτοκινήτου, καθώς το Nash-Rambler αναγνωρίζεται ευρέως ως το πρώτο επιτυχημένο σύγχρονο αμερικανικό κόμπακτ μοντέλο.Ύστερα από τη συγχώνευση των Nash και Hudson που είχε αποτέλεσμα τη δημιουργία της American Motors, συνέχισε να εργάζεται για διάφορες εταιρείες που σχετίζονταν με την αυτοκινητοβιομηχανία, περιλαμβανομένων των Goodyear, B.F. Goodrich και Miller-Meteor, η τελευταία εταιρεία γνωστή για τα ασθενοφόρα και τις… νεκροφόρες της.

Η Helene Rother πέθανε το 1999 πλήρης ημερών, σε ηλικία 91 ετών, με τα τελευταία χρόνια της ζωής της να τα περνά σχεδιάζοντας παράθυρα-βιτρό για εκκλησίες, δίνοντας χρώμα και στιλ για έναν εντελώς νέο τύπο εσωτερικού στους ναούς.

Στην εποχή της, η Rother κατήγαγε σπουδαία επιτυχία και απέλαβε μεγάλης αναγνώρισης. Και, όπως πολλές γυναίκες πρωτοπόροι, εισέφερε τα μέγιστα στο να ανοίξει την πόρτα στις γυναίκες σε μια βιομηχανία όπου προηγουμένως ήταν ερμητικά κλειστές. Έστω και αργοπορημένα, η Helene Rother αποτελεί από τον Ιούλιο του 2020 μέλος του Automotive Hall of Fame.