Ακόμη και αν η μείωση της οδικής θνησιμότητας στην Ευρώπη είναι συνεχής τα τελευταία χρόνια, είναι λογικό ότι όσο πλησιέστερα έρχονται οι «μηδενικοί θάνατοι», τόσο μικρότερος είναι ο συντελεστής μείωσης και τόσο περισσότερο πολύπλοκο γίνεται το περιθώριο «οφέλους». 

Προφανώς, η εντυπωσιακή εξέλιξη των αυτοκινήτων είναι ο βασικός παράγοντας αυτής της πτώσης της θνησιμότητας στις βιομηχανικές χώρες αν δεχτούμε ότι το οδικό δίκτυό τους επιδέχεται μικρής βελτίωσης. Αλλά πόσο μακριά μπορούμε πραγματικά να φτάσουμε;

Σύμφωνα με τον ασφαλιστικό κολοσσό Allianz, «ο αριθμός των θανάτων στις βιομηχανικές χώρες θα μπορούσε να πέσει δραστικά -σχεδόν στο μηδέν». Προφανώς, αυτό δεν θα συμβεί χωρίς ομοίως δραστικές συστημικές αλλαγές: Η Allianz διευκρινίζει ότι θα μπορούσαμε να μην έχουμε πλέον θανάτους στον δρόμο, «με την προϋπόθεση ότι κυριαρχούν τα αυτόνομα οχήματα και ότι έξυπνοι δρόμοι και αυτοκινητόδρομοι θα εξασφαλίζουν θεμελιώδη αλλαγή στη υποδομή του κυκλοφοριακού δικτύου».

Έχουν όμως οι κυβερνήσεις τα οικονομικά μέσα για να αντιμετωπίσουν μια τέτοια αλλαγή, τη στιγμή που βλέπουμε τη δυσκολία με την οποία προχωρά ακόμα κι ένα «απλό» δίκτυο σταθμών φόρτισης; Και δεν αναφερόμαστε στην Ελλάδα, αλλά πρωτίστως στις ιδιαίτερα αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ. 

Προφανώς, το όραμα του Ray Hammond, του ειδικού για τις τεχνολογίες του μέλλοντος στην Allianz, είναι πολύ ιδεαλιστική, δεδομένου ότι βασίζεται σε μεγάλο αριθμό παραμέτρων. Ωστόσο, ορισμένοι κατασκευαστές δεν περιμένουν την εγκατάσταση υποδομών για το αυτόνομο αυτοκίνητο: Η Volvo έχει ήδη ανακοινώσει «μηδέν θανάτους» στα νέα μοντέλα της από το 2020.