Και ξαφνικά φούντωσε η μάχη για το ποιοι θα κυκλοφορούν στον Πράσινο (λεγόμενο) Δακτύλιο. Η αρχική εξαγγελία από το αρμόδιο υπουργείο εξαιρούσε μόνον τα αμιγώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα.

Ξεσηκώθηκε θύελλα!

Με βάση τα μέχρι πρότινος ισχύοντα, η ελεύθερη κυκλοφορία στον Δακτύλιο περιελάμβανε και κάποια αυτοκίνητα που εξέπεμπαν χαμηλούς ρύπους.

Έσπασαν τα τηλέφωνα, έγιναν συσκέψεις, παρενέβη ακόμη και το Μαξίμου, ξαναέσπασαν τα τηλέφωνα από «ενδιαφερόμενους» και μη και στο τέλος επανήλθαμε σχεδόν σε αυτά που ίσχυαν: Ηλεκτρικά, υβριδικά, φυσικού αερίου, υγραερίου και όσα έως 120 g/km CO2 θα μπαίνουν στο πολύπαθο κέντρο. 

Επί της ουσίας όμως ο Δακτύλιος δεν λύνει το πρόβλημα. 

Είναι άχρηστος!

Αν θέλουμε να λυθεί το πρόβλημα του μποτιλιαρίσματος και της ρύπανσης μέσα στην πόλη πρέπει να πείσουμε τον πολίτη πως του είναι παντελώς άχρηστο να κατεβάσει το αυτοκίνητό του στο κέντρο της πόλης. 

Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να του δώσουμε εναλλακτικές. 

Πρέπει να του δώσουμε σύγχρονα, μη ρυπογόνα και αξιόπιστα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Πρέπει να πυκνώσουμε τα δρομολόγια για να μην περιμένει με τις ώρες στις στάσεις. 

Πρέπει να δημιουργήσουμε ακόμη πιο πυκνό δίκτυο Μετρό και μέσων σταθερής τροχιάς. 

Πρέπει να δημιουργήσουμε περιφερειακά του κέντρου, στους σταθμούς του Μετρό και όπου αλλού, πολλά και φθηνά (έως και δωρεάν) πάρκινγκ. 

Πρέπει να φροντίσουμε τα ΜΜΜ να έχουν δρομολόγια όλο το 24ωρο, έστω και πιο αραιά τις «νεκρές» ώρες. 

Θα μπορούσαμε να απαριθμούμε με τις ώρες πολλά «πρέπει» ακόμη. Ωστόσο, όλα τα παραπάνω είναι αναγκαίες συνθήκες που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις να μην κατεβαίνουμε στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητό μας. 

Ο Δακτύλιος δεν είναι λύση διότι όλοι, ή σχεδόν όλοι, έχουν στην οικογένεια ένα δεύτερο (συνήθως παλιό) αυτοκίνητο που ρυπαίνει και τις μισές μέρες του μήνα θα μπορεί να μπαίνει στο κέντρο της πόλης. 

Δεν είναι λύση διότι απλώς διαιωνίζει μια στρεβλή κατάσταση σε ό,τι αφορά στις επιλογές κίνησης. 

Δεν είναι λύση διότι απλούστατα, η οποιαδήποτε απαγόρευση θα πρέπει να συνοδεύεται και με κίνητρα για την εφαρμογή της. 

Τέλος, δεν είναι λύση διότι επί της ουσίας δεν μπορεί να αστυνομευτεί. 

Φανταστείτε σε ώρα αιχμής ένα μπλόκο της Τροχαίας που θα αποφασίσει να ελέγξει αν τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν εκείνη την ώρα είναι αυτά που επιτρέπεται... Θα δημιουργηθεί το απόλυτο χάος. Θέλεις τουλάχιστον πέντε λεπτά να ελέγξεις τα χαρτιά του κάθε αυτοκινήτου και να δεις αν καλύπτει τις προδιαγραφές CO2. 

Ο Δακτύλιος είναι ασπιρίνη στον καρκίνο. Είναι μια «λύση» που απλώς διαιωνίζει το πρόβλημα. Και δίνει το άλλοθι στους αποφασίζοντες να λένε ότι προσπαθούν δίχως να κάνουν κάτι το ουσιαστικό