Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Δεν είμαι κατά της αποκαλούμενης μικροκινητικότητας. Τουναντίον.  

Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους κάθε ηλικίας να κυκλοφορούν με ποδήλατα (ηλεκτρικά ή μη) ή πατίνια. 

Ήταν μια τάση που προϋπήρχε σε μικρό βαθμό στην Ελλάδα, μεγάλωσε την εποχή της covid-19 και γιγαντώθηκε με τα προγράμματα επιδότησης αγοράς ηλεκτρικών οχημάτων. 

Δεν είμαστε κατά της χρήσης ποδηλάτων ή πατινιών, αλλά εναντίον της νοοτροπίας μιας μεγάλης πλειοψηφίας των χρηστών τους.

Ωστόσο, όπως όλα τα πράγματα στη χώρα μας (ή σχεδόν όλα) αναπτύχθηκε στρεβλά. 

Δίχως να έχουμε ποδηλατόδρομους -εδώ δεν έχουμε καν πεζοδρόμια- ξαφνικά γεμίσαμε ποδήλατα και πατίνια. Με αναβάτες που δεν σέβονται στην πλειονότητά τους τον ΚΟΚ αλλά ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Κυκλοφορούν δίχως κράνος, δίχως φώτα, χώνονται ανάμεσα στα αυτοκίνητα στη λ. Κηφισιάς νύχτα και μέρα. Κινούνται με ταχύτητα πάνω σε πεζοδρόμια, παραβιάζουν σηματοδότες και έχουν την απαίτηση να τους προσέχεις, να τους προφυλάσσεις την ώρα που αυτοί οι ίδιοι αδιαφορούν για τη σωματική τους ακεραιότητα. 

Όλοι μας θα έχουμε δει κάποιον με ηλεκτρικό πατίνι να περνά σαν σφαίρα ανάμεσα σε αυτοκίνητα σε κάποιον κεντρικό δρόμο. 

Και όλοι λέμε από μέσα μας «μπράβο» στη δημάρχο του Παρισιού που πήρε την απόφαση να βγάλει τους πατινέρ στην παρανομία ή σε αυτούς που άναψαν κόκκινο στα πατίνια στο Μιλάνο. 

Το ξαναλέω: Δεν είμαι κατά της χρήσης ποδηλάτων ή πατινιών. Είμαι εναντίον της νοοτροπίας των χρηστών τους. 

Αυτής της στρεβλής αντίληψης που λέει πως «είμαι πιο ευάλωτος και πρέπει εσύ να με προσέχεις αλλά εγώ μπορώ να κάνω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι». 

Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά δυστυχώς είναι οι περισσότεροι. 

Από την άλλη, ακόμη και οι σύννομοι υποφέρουν εξαιτίας της έλλειψης υποδομών και αναγκάζονται να κινούνται σε δημόσιους δρόμους. Κάτι ελάχιστοι ποδηλατόδρομοι που υπάρχουν δεν λύνουν το πρόβλημα. Έχουν κατασκευαστεί χωρίς σχέδιο, δίχως μεταξύ τους διασύνδεση, με κάκιστες προδιαγραφές απλώς και μόνο για να πουν οι δήμοι πως τους έκαναν και να καταναλωθούν τα αντίστοιχα κονδύλια. Και φυσικά και αυτοί οι λίγοι που υπάρχουν δεν αστυνομεύονται και καταλήγουν κατά περίπτωση… πάρκινγκ. 

Η λογική του «πάμε και όπου βγει» της οποίας τις τραγικές επιπτώσεις της είδαμε στο δυστύχημα των Τεμπών ισχύει κι εδώ. Μόνο που όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές αυτή η λογική «δεν παίζει».

*Πατινέρ το σωστό, πατινατζής επί το... σκωπτικότερον.