Ο Νεοζηλανδός είχε εκκινήσει 96 GP, είχε 5 pole positions και 11 παρουσίες στο βάθρο. Αλλά καμία νίκη. Ή μάλλον έχει μία, στο LeMans, το 1966. Όταν μοιράστηκε ένα Ford GT με έναν συμπατριώτη του, κάποιον... Bruce McLaren.

Παρόλα αυτά θεωρείται από τους ειδικούς μάλλον ο καλύτερος οδηγός της εποχής του. Ο οποίος απλώς δεν ευτύχησε να βρεθεί στην κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Μια σειρά από ατυχείς αποφάσεις τον οδηγούσαν σε ομάδες που βρίσκονταν σε κακή στιγμή της ιστορίας τους και προβληματικά μονοθέσια. Συγκεκριμένα έχει οδηγήσει για την Ferrari, την March και την Matra.

Καταγόμενος από οικογένεια κτηνοτρόφων, ο Amon έκανε το αγωνιστικό του ντεμπούτο με ένα Austin A40 και δοκίμασε την σπουδαία Maserati 250F σε ηλικία 17 ετών. Απίστευτα νέος για τα δεδομένα εκείνης της εποχής.

Το Tasman Series ήταν ουσιαστικά ένα μίνι πρωτάθλημα F1 που διεξάγονταν στην Αυσταλία και στη Ν. Ζηλαδία στην διάρκεια του ευρωπαϊκού χειμώνα. Οδηγώντας την Cooper-Climax Τ51 με την οποία ο Bruce McLaren είχε κερδίσει στο αμερικανικό GP του ’59, τράβηξε την προσοχή των ομάδων την περίοδο 1962 – ’63.

Ο πρώτος αγώνας του Amon στην Ευρώπη ήταν την Δευτέρα του Πάσχα στο Goodwood Meeting το ’63. Και τερμάτισε πέμπτος, οδηγώντας μία Lola-Climax Τ4 της ομάδας Parnell. Μόνο δέκα αυτοκίνητα συμμετείχαν, αλλά το grid ήταν υψηλού επιπέδου, με την συμμετοχή και του Jack Brabham μεταξύ άλλων.

Επρόκειτο να κάνει το ντεμπούτο του στην F1 στο GP του Monaco εκείνης της χρονιάς, αλλά ο team mate του Maurice Trintignant πήρε το μονοθέσιο που προορίζονταν για τον Amon λίγο πριν την εκκίνηση (προφανώς γιατί το δικό του είχε πρόβλημα, συνηθίζονταν αυτά τότε. Όχι για να μην λέτε για την σημερινή κατάσταση με τους Νο1 οδηγούς και τι τραβούν οι δεύτεροι με τα team orders). Τελικά εμφανίστηκε πρώτη φορά σε GP του παγκοσμίου πρωταθλήματος στο βελγικό, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Και εγκατέλειψε νωρίς, με πυρκαγιά λόγω διαρροής λαδιών.

Το ’63 και το ’64 συνέχισε να εντυπωσιάζει με την ομάδα της Parnell, με καλύτερο αποτέλεσμα μία 5^η θέση στο ολλανδικό GP του ’64. Τα επόμενα δύο χρόνια οι εμφανίσεις του στην F1 ήταν περιστασιακές. Αλλά αξιοποίησε τον χρόνο του πετυχαίνοντας το σπουδαιότερο πράγμα στην καριέρα του, τη νίκη στις 24 Ώρες LeMans.


Το σπουδαιότερο επίτευγμα στην καριέρα του, η νίκη στο LeMans το '66

Ήταν εκείνος ο επεισοδιακός τερματισμός με τα δύο Ford GT σε σχηματισμό να περνούν μαζί την γραμμή τερματισμού. Αρχικά η νίκη είχε δοθεί στους Ken Miles και Denny Hulme αλλά αργότερα, υπολογίζοντας την συνολική διανυθείσα απόσταση η νίκη κατέληξε στον Amon και στον McLaren.

To ’65 και το ’66 συμμετείχε επίσης στο Can Am, κερδίζοντας αγώνες για την McLaren. Αλλά αμέσως μετά τη νίκη στο LeMans τον πλησίασε ο Enzo Ferrari προτείνοντάς του συνεργασία για το ’67, οπότε οι δρόμοι των δύο Νεοζηλανδών έπρεπε να χωρίσουν. Ήταν γρήγορος με την 330 P4 από την αρχή, κερδίζοντας τις 24 Ώρες της Daytona και τα 1000 km της Monza, και έτσι καθιερώθηκε δίπλα στον Lorenzo Bandini στα sportscars αλλά και στην F1.

Ο Bandini σκοτώθηκε στον πρώτο αγώνα του Amon, στο Monaco. Και ξαφνικά ο 24 χρονος Chris έγινε ο πρώτος οδηγός της Ferrari. Τερμάτισε πέμπτος εκείνη τη σεζόν στο πρωτάθλημα. Και το ’68 είχε σίγουρα την ταχύτητα να διεκδικήσει τον τίτλο από τους Hill και Stewart αλλά η αξιοπιστία της Ferrari 312 τον πρόδωσε. Τα προβλήματα όχι μόνο δεν του επέτρεψαν να παλέψει για το πρωτάθλημα, αλλά τον έριξαν πολλούς βαθμούς πίσω από τον Jacky Ickx, τον καινούριο του team mate.


Πετούσε με την Ferrari 312 αλλά τα προβλήματα αξιοπιστίας του στέρησαν τα αποτελέσματα

Τα προβλήματα αξιοπιστίας που συνεχίστηκαν και το ’69 τον οδήγησαν στην March για το ’70. Μόνο που το timing αποδείχτηκε κακό, αφού από εκείνη τη χρονιά και μετά οι δύο ομάδες ακολούθησαν αντίθετη πορεία, με την Ferrari να μπαίνει σε μια χρυσή εποχή. Παρόλα αυτά ο Amon κέρδισε έναν αγώνα, το International Trophy στο Silverstone. Η χρονιά όμως ήταν κακή. Το ’71 πήγε στην Matra, η οποία επίσης ήταν αδύναμη. Αλλά και πάλι ο Amon έλαμψε και η ταχύτητά του άξιζε νίκες που δεν ήρθαν λόγω μηχανικών προβλημάτων.

Χαρακτηριστικό για τον Amon υπήρξε το ιταλικό GP του 1971, όταν αντί για μία ζελατίνα έβγαλε όλο πλεξιγκλας του κράνους του και τερμάτισε έκτος ενώ εκκινούσε από την pole position. Ως την καλύτερη οδηγικά στιγμή του ο Amon θεωρούσε το γαλλικό GP του ’72, όταν οδηγούσε τον αγώνα και άνοιγε διαφορά αλλά έπαθε λάστιχο. Γυρίζοντας 2” ταχύτερα από το νικητή Jacky Stewart κατάφερε να επιστρέψει στην 3^η θέση.

Φεύγοντας στο τέλος του ’72 από την Matra, η καριέρα του στην F1 ουσιαστικά τελείωσε, αν και έτρεχε σε Grand Prix για άλλα τρία χρόνια.

Το ’73 είχε μια σημαντική επιτυχία, όταν μοιράστηκαν μία εργοστασιακή BMW με τον Hans-Joachim Stuck και νίκησαν στις 6 Ώρες του Nurburgring.

Το ’77 έκανε κάποιους αγώνες Can Am με την Wolf, αλλά αποφάσισε να βγει στην σύνταξη μετά από τον πρώτο αγώνα. Την θέση του πήρε ο μετέπειτα θρύλος Gilles Villeneuve, η γνωριμία του οποίου με τον Enzo Ferrari πιστώνεται στον Amon.

Μετά την σύνταξη αφιερώθηκε στην οικογένειά του στη Ν. Ζηλαδία, αλλά είχε επαφές με τον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού.



Πηγή Autosport