Από τότε, τα περισσότερα από αυτά τα τούβλα καλύφθηκαν από άσφαλτο, αλλά μια γιάρδα από την παλιά λιθόστρωση παραμένει στη γραμμή εκκίνησης τερματισμού ακάλυπτη.

Το… φιλί σε αυτή τη ζώνη ύστερα από ένα επιτυχημένο αγώνα παραμένει παράδοση μεταξύ των οδηγών της Indy. Αλλά πώς φτάσαμε μέχρις εδώ;

Το 1908, ο Carl Fisher, βιομήχανος των φαναριών Prest-O-Lite για αυτοκίνητα και χορηγός αγώνων, αποφάσισε να φτιάξει μια πίστα μήκους πέντε μιλίων για να παρέχει στους κατασκευαστές αυτοκινήτων ένα ασφαλές περιβάλλον για να δοκιμάζουν και να επιδεικνύουν τα μοντέλα τους. Έτσι, ήρθε σε συμφωνία με τρεις εταίρους και αγόρασε ένα αγροτεμάχιο έκτασης 1.295 στρεμμάτων (320 εκτάρια) έξω από την Indianapolis, απέναντι από το εργοστάσιό του.

Τα αρχικά σχέδια για το «πάρκο αυτοκινήτων» του Fisher περιείχαν έναν εξωτερικό βρόχο τριών μιλίων και μια χάραξη δύο μιλίων στο εσωτερικό. Αλλά στη συνέχεια η πίστα ανασχεδιάστηκε, όταν κάποιος επεσήμανε ότι ένα τόσο μεγάλο σιρκουί δεν ταιριάζει στη συγκεκριμένη έκταση, εκτός κι αν όλες οι κερκίδες κατά μήκος των ευθειών καταργηθούν. Ως συμβιβασμό, ο Fisher και ο επικεφαλής της κατασκευής αποφάσισαν να χτίσουν ένα οβάλ σιρκουί 2,5 μιλίων με κεκλιμένες στροφές και κερκίδες σε όλο το μήκος του.

Αντί για την επιφάνεια από σκυρόδεμα όπως χρησιμοποιούσαν άλλοι κατασκευαστές σιρκουί, ο Fisher κάλυψε την επιφάνεια του με ένα κολλώδες μίγμα από χαλίκι, ασβεστόλιθο, πίσσα και 220.000 γαλόνια υγρής ασφάλτου. Για μήνες, 500 εργαζόμενοι και 300 μουλάρια έβαζαν τη μια στρώση μετά την άλλη αυτού του κολλώδους μίγματος στον βρόχο της Indy και τις περνούσαν με ατμοκίνητους οδοστρωτήρες, πιέζοντας το δρόμο σε μια συμπαγή μάζα.

Τον Αύγουστο του 1909, το Indy Speedway ήταν έτοιμο να ανοίξει. Ο πρώτος αγώνας στη νέα πίστα, ήταν ένας αγώνας μοτοσικλέτας που έγινε στις 13 Αυγούστου και ήταν… καταστροφικός: Η νέα πίστα είχε τόσο τραχιά επιφάνεια, έτσι ώστε έφθειρε τα λάστιχα όλων των αγωνιζομένων και οι εργαζόμενοι χρειάστηκαν δύο μέρες για να την τρίβουν πριν ο αγώνας αρχίσει εκ νέου. Αλλά ακόμη και μετά, η πίστα ήταν ένα χάος: Καθώς οι αγωνιστικές ομάδες έφτασαν στην πίστα για να προετοιμαστούν για τον αγώνα των 300 μιλίων Wheeler-Schibler, ένας ιστορικός ανέφερε ότι, «οι οδηγοί γρήγορα καλύφθηκαν με βρωμιά, λάδι και πίσσα ... Η πίστα είχε αποσυντεθεί στις στροφές, [και] τα χαλίκια που πετάγονταν έσπαγαν τα γυαλιά των οδηγών και τους μάτωναν τα μάγουλα. Η οδήγηση στην Indy ήταν σαν να πετάς μέσα από ένα ντους μετεωριτών».

Την πρώτη ημέρα αυτού του αγώνα, ο οδηγός Wilford Bacuque και ο μηχανικός του σκοτώθηκαν όταν η Knox τους, ανατράπηκε και αναπήδησε, πέφτοντας πάνω στο φράχτη. Στη συνέχεια, τρεις ακόμα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, όταν ο οδηγός Charlie Merz κομμάτιασε ένα λάστιχό του και κυριολεκτικά προσγειώθηκε στα πιτ. Καθώς, η ΑΑΑ απειλούσε με μποϊκοτάρισμα την πίστα, ο Fisher συμφώνησε να αναστείλει όλους τους αγώνες στην Indy έως ότου μπορέσει να κατασκευάσει μια ασφαλέστερη επιφάνεια.

Αποφάσισε λοιπόν να επιλέξει τούβλα, επειδή οι δοκιμές πρόσφυσης επιβεβαίωσαν ότι ήταν λιγότερο ολισθηρά από το χαλίκι και πιο ανθεκτικά από το τσιμέντο. Όταν ολοκληρώθηκε η «Brickyard», η «αυλή με τα τούβλα», αποδείχτηκε πολύ ασφαλέστερη και μόνο επτά άνθρωποι σκοτώθηκαν στην Indy μεταξύ του 1909 και του 1919. Η πίστα διατήρησε την τούβλινη επιφάνειά της για σχεδόν 50 χρόνια.