Στο μέσον της δεκαετίας του ’60, με την αεροδυναμική σιλουέτα της, η Ferrari 500 Superfast αναδείχτηκε στη ναυαρχίδα του στόλου από το Maranello και στο πιο εκρηκτικό GT της εποχής του.

Με την αυτοπεποίθηση αυτής της εικόνας, η φίρμα του cavallino rampante και ο καροσερίστας Pininfarina αποφάσισαν να απλώσουν τη «μαγική ρετσέτα» στο σύνολο της γκάμας. Με επίσημη πρώτη στο Salon de l’Automobile στη Γενεύη τον Μάρτιο του 1966 και εμπορικό ντεμπούτο το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, η κουπέ 330 ονομάστηκε διάδοχος της 250 GT Lusso και ήταν η πρώτη που θα κληρονομούσε τις πιο ρευστές γραμμές και τα πλεονεκτήματα του νέου σχεδίου.

Η καροσερί της ήταν ένα μίγμα μεταξύ σπορτίβ διάθεσης και άνεσης. Έτσι, ο δυναμισμός του εμπρός μέρους και η κόμπακτ ουρά αντιζυγίστηκαν σοφά από μια ευρύχωρη καμπίνα που έγινε και ευήλια χάρη στις μεγάλες γυάλινες επιφάνειες και στην οροφή που καθόταν ψηλά. Οι μικροσκοπικοί προφυλακτήρες, χωρισμένοι σε δύο μέρη, είχαν ανάμεσά τους ο εμπρός την οβάλ γρίλια της μάσκας και ο πίσω τον αριθμό κυκλοφορίας. Μια επιλογή που ενίσχυε ακόμη περισσότερο τη σχεδιαστική αλαφράδα του συνόλου. Οι πλευρικοί αεραγωγοί του μοτέρ έδιναν στο σχέδιο του Pininfarina ένα διακριτικό άγγιγμα δυναμισμού. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια πολύ ρευστή σιλουέτα, υπογεγραμμένη από τον Pininfarina, που ανέβαζε το κασέ της ευπρέπειας σε αυτό το κουπέ που απευθυνόταν σε διακριτικούς μπίζνεσμεν.

Ευρύχωρη, αλλά και αυστηρά διθέσια, η 330GTC ξεχώριζε με το ραφινάρισμα του σαλονιού της, «επιπλωμένο» με ακριβό ξύλο και με καθίσματα ντυμένα με αφράτο, καλογυαλισμένο δέρμα. Πολυτελές, το εσωτερικό ερχόταν σε ρήξη με τις προηγούμενες υλοποιήσεις της Ferrari, ακόμα πολύ τυποποιημένες και περισσότερο σπαρτιάτικες.

Πολύ σοφή
Η ανησυχία για κάτι καλοφτιαγμένο οδήγησε ομοίως στην τοποθέτηση μια νέας ανεξάρτητης ανάρτησης πίσω. Μια αλλαγή που αντικαθιστούσε με πλεονεκτικό τρόπο τον άκαμπτο άξονα με τα ημιελλειπτικά φύλλα σούστας μιας άλλης εποχής. Με αυτό τον τρόπο φροντισμένη και εξοπλισμένη, η 330GTC επιδείκνυε μια δυναμική συμπεριφορά περισσότερο από γαλήνια και μια υπακοή που προσέφεραν πραγματική ευχαρίστηση στην οδήγηση. Φυσικά και οι δυνατές επιδόσεις βρίσκονταν στο ραντεβού μέσα από τους 300 ίππους που ξεχύνονταν από το 4λιτρο 12κύλινδρο μοτέρ της.

Ένα κοκτέιλ από τα πιο γοητευτικά, τουλάχιστον στα χαρτιά. Στην πραγματικότητα, οι γνώριμοι της μάρκας δεν θα έβρισκαν σε αυτό το αυτοκίνητο με την όχι και τόσο ισχυρή προσωπικότητα, το συμπαγή χαρακτήρα και την καμπίνα-κουκούλι που χαρακτήριζε τις «πραγματικές» Ferrari. Σοβαρή και διακριτική, θα σαγήνευε πρώτα απ’ όλα άνδρες που ασχολούνταν πολύ με την εικόνα τους, αλλά πολύ λιγότερο παθιασμένους με τη φίρμα και τη σπορ οδήγηση. Οι τελευταίοι θα έβρισκαν αυτό που έψαχναν στην 275 GTB που θα έκανε την εμφάνισή της λίγο αργότερα.

Ύστερα από διετή παραγωγή και περίπου 700 αυτοκίνητα (330GTC και 330GTS), αντικαταστάθηκε από την 365GTB και 365GTS και στην συνέχεια από την 365GTB/4 «Daytona». Στην αγορά του κλασικού αυτοκινήτου μια 330GTC του 1966 σε κατάσταση «Concours» στοιχίζει 750.000 ευρώ, ενώ μια σπανιότερη GTS 2.750.000 ευρώ. Ειδικά η τελευταία έφτασε σε μέγιστη τιμή τον περασμένο Ιανουάριο τα 3,6 εκατ.

Η 330GTC με μια ματιά
Κινητήρας 12 κύλινδροι σε V
Χωρητικότητα 3.967 cc
Ισχύς 300 PS/7.000 rpm
Ροπή 33,2 kgm/5.000 rpm
Επιτάχυνση 0-100 km/h 6,4”
Επιτάχυνση 0-200 km/h 22,8”
Επιτάχυνση 0-400 m 14,3” @ 163 km/h
Επιτάχυνση 0-1.000 m 25,7” @ 207 km/h
Τελική ταχύτητα 245 km/h (235 km/h η GTS)
Παραγωγή 600 αυτοκίνητα (+99 σε έκδοση Spider) 1966-1968
Τιμή σήμερα €750.000