Το 1984, η Ford ανέθεσε στη Yamaha να σχεδιάσει και να παράγει μια έκδοση υψηλών επιδόσεων του σιδερένιου 3λιτρου V6 Vulcan.

To αποτέλεσμα ήταν ο Ford V6 SHO (Super High Output), με αλουμινένιο καπάκι, διπλό εκκεντροφόρο, 24 βαλβίδες και αυλούς εισαγωγής μεταβλητού μήκους – κάτι πολύ προχωρημένο για την εποχή.

Με απόδοση 223 PS/6.200 rpm και ροπή 27,6 kgm/4.800 rpm, ο V6 SHO έγινε ο αγαπημένος κινητήρας των βελτιωτών. Κι αυτό, όχι μόνο λόγω της απόδοσής του, αλλά και για δύο επιπλέον λόγους:

Πρώτον, μπορούσε να στροφάρει μέχρι τις 8.500 rpm – αν και στα Ford η κόκκινη γραμμή ήταν στις 7.000 rpm και ο κόφτης στις 7.300 για να προστατευτούν τα περιφερειακά εξαρτήματα.

Δεύτερον, ήταν απόλυτα συμμετρικός δεξιά-αριστερά, οπότε ήταν εύκολο να τοποθετηθεί εγκάρσια ή κατά μήκος, στο εμπρός ή το πίσω μέρος του αυτοκινήτου.

Έτσι, το 1990, οι βελτιωτές Chuck Bed της Special Editions και Rick Titus είχαν την τρελή ιδέα να τοποθετήσουν τον Ford V6 SHO σε ένα Mazda 121 – ή μάλλον Ford Festiva όπως ήταν γνωστό στην Αμερική. Χώρος κάτω από το καπό δεν υπήρχε, αφού ήταν υπολογισμένος για τον μικρό 4κύλιδρο Β3 των 1.100/1.300 κυβικών και 55/73 ίππων.

Έτσι τον τοποθέτησαν στο κέντρο του αυτοκινήτου, εκεί που ήταν το πίσω κάθισμα, ώστε να κινεί τους πίσω τροχούς μέσω του στάνταρ χειροκίνητου κιβωτίου MTX-IV, 5 σχέσεων. Φυσικά, χρειάστηκε να ξανασχεδιαστούν οι αναρτήσεις και προστεθούν φουσκωμένα πίσω φτερά από πολυεστέρα για να καλύπτουν το φαρδύτερο μετατρόχιο και τα μεγαλύτερα λάστιχα.

Οι δύο βελτιωτές έκαναν τη μετατροπή σε 7 Festiva, το καθένα από τα οποία βάφτηκε σε διαφορετικό χρώμα. Όλα μπορούσαν να κάνουν το 400άρι σε 12,9” με ταχύτητα εξόδου 162 km/h, και να αναπτύξουν στις στροφές πλευρική επιτάχυνση 0,95-1,04 g.

To No.3 από τα 7 Festiva V6 Shogun –όπως τα ονόμασαν–, αυτό με το ασημί χρώμα, το πήρε ο πασίγνωστος τηλεοπτικός παραγωγός και παρουσιαστής, Jay Leno, που έχει μια φοβερή συλλογή αυτοκινήτων στο γκαράζ του.

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να μας παρουσιάσει το τερατάκι του, στο video που ακολουθεί: