Παρά την ευημερία του αεροναυτικού βραχίονά της, -μην ξεχνάμε ότι τα μοτέρ της Rolls-Royce τα φορούσαν τα καταδιωχτικά Spitfire-, με το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου το βρετανικό γκρουπ αναρωτιόταν για την επάνοδό του στην αυτοκινητοβιομηχανία. Μέσα σε μια συγκυρία ελάχιστα πλεονεκτική σε πολιτικό και σε κοινωνικό επίπεδο, η εποχή εκείνη δεν ευνοούσε τα χειροποίητα αυτοκίνητα που πωλούντο σε αστρονομική τιμή.

Αλλά μολονότι η βρετανική φίρμα αρνείτο μετ’ επιτάσεως τη «βαρβαρική» μαζική κατασκευή, ωστόσο προσανατολίστηκε προς την τυποποίηση. Θα έπρεπε όμως να περιμένουμε δέκα χρόνια για να δούμε τα αποτελέσματα αυτής της προσεκτικής μετάβασης, με την εμφάνιση της Silver Cloud το 1955. 

Εφεξής φτιαγμένη στο εργοστάσιο του Crewe, στα βορειανατολικά της Αγγλίας, η καροσερί της έκανε κάποιες παραχωρήσεις μοντερνισμού, με ένα στιλ semi-ponton που ενσωμάτωνε μερικώς τα φανάρια και διατηρούσε την καμπύλη των φτερών, όπως και τη θρυλική κατακόρυφη γρίλια. Ιδιαίτερα φαρδύ, το πορτμπαγκάζ έκρυβε κάτω από ένα ψευδό-πάτωμα τη ρεζέρβα, έξτρα την εποχή εκείνη.

Άκρα του τάφου σιωπή
Ο συνδυασμός ήταν επικίνδυνος, αλλά το αποτέλεσμα έκοβε την ανάσα με μια τέλεια ισορροπία γραμμών που έδειχναν σχεδόν ρευστές. Παρά το εντυπωσιακό μέγεθος, η Silver Cloud προέτασσε μια ομοιογενή σιλουέτα, αισθητικά απόλυτα πετυχημένη. Συνδυασμός που την κατέστησε σύμβολο της αυτοκινητικής τελειότητας.

Φυσικά, η γενναιόδωρη καμπίνα, ανάμεσα στο τεράστιο πορτμπαγκάζ και το ατελείωτο καπό, ήταν μια πολυτελής περίπτωση. Ευρύχωρη, ντυμένη εξ ολοκλήρου με ακριβό, λουστραρισμένο ξύλο και παχύ, αψεγάδιαστο δέρμα, συνέθετε ένα ζεστό χώρο, αντάξιο της κορυφαίας παράδοσης της φίρμας. Το ταμπλό, από μασίφ τριανταφυλλιά, φορούσε πλήθος οργάνων, αλλά η λειτουργικότητα δεν ήταν το ίδιο ευχάριστη για το μεγάλο τιμόνι που φαινόταν σαν να κληρονομήθηκε από μια άλλη εποχή.

Ο συντηρητισμός στον τεχνολογικό τομέα επίσης δεν ξέφευγε από την παράδοση των ανθρώπων του Crewe. Έτσι, κάτω από τις τέλεια σμιλεμένες λαμαρίνες, τη Silver Cloud στήριζε ένα παλιό, καλό ξεχωριστό σασί που αναλάμβαναν να το φρενάρουν τέσσερα μεγάλα ταμπούρα και να κουμαντάρουν τις κινήσεις του απαρχαιωμένες αναρτήσεις. Αν και τέτοιες όμως, τα αμορτισέρ της ήταν ρυθμιζόμενα μέσω ενός λεβιέ στην κολόνα του τιμονιού. Ομοίως, κάτω από το μακρύ καπό ανάσαινε ένα 6κύλινδρο σε σειρά μοτέρ-αντίκα του ’20 (Silver Ghost), οριακά ανταποκρινόμενο στις απαιτήσεις του ’50. 

Ο V8 δίνει φτερά
Ένας ολοκαίνουργιος 8κύλινδρος σε V έκανε την εμφάνισή του στην γκάμα το 1959, χορηγώντας «επαρκή ισχύ», σύμφωνα με την ορολογία του Βρετανού κατασκευαστή –που δεν αποκάλυψε ποτέ τα νούμερα απόδοσης. Το νέο ελαστικό και δυνατό μοτέρ ταίριαξε σαφώς τέλεια με το αυτοκίνητο, καθώς εκτός από τις ανώτερες επιδόσεις ήταν παροιμιώδες για την απίστευτα αθόρυβη και χωρίς κραδασμούς λειτουργία. 

Η κυρίαρχη άνεση και η πραγματικά απολαυστική οδήγηση διατιμώντο από ένα αυτόματο 4άρι σασμάν Hydra-Matic της GM, κορυφαίας ακρίβειας.

Το πιο ολοκληρωμένο μοντέλο, αυτό της Series 2 που βλέπετε στις φωτογραφίες, το 1962 το διαδέχτηκε η Cloud III, αναγνωρίσιμη από τα τέσσερα εμπρός φανάρια. Τρία χρόνια αργότερα, το 1965, η τελευταία Silver Cloud θα άφηνε τη θέση της στην πολύ πιο μοντέρνα Silver Shadow.

Στην αγορά του κλασικού αυτοκινήτου, μια Silver Cloud Series I σε κατάσταση Concours, στοιχίζει περίπου 62.000 ευρώ, μια Series II περίπου 74 χιλιάδες, ενώ μια Series III φτάνει τα 100 χιλιάρικα. Οι τιμές αφορούν τη βασική ατσάλινη Cloud και όχι την αυτήν της έκδοσης LWB ή από εγκεκριμένο καροσερίστα, όπως ο HJ Mulliner ή ο James Young.  

Η Silver Cloud με μια ματιά
Κινητήρας 6κύλινδρος σε σειρά και V8
Χωρητικότητα 4.887 cc και 6.230 cc
Ισχύς 170 και 200 PS (εκτιμώμενη)
Τελική ταχύτητα 162 έως 185 km/h 
Παραγωγή 7.785 αυτοκίνητα (1955-1965)
Τιμή σήμερα €62.000 έως €100.000