Του Colin Goodwin

Το μονοθέσιο που βλέπετε στις φωτογραφίες, δεν είναι κάποιο προπολεμικό αγωνιστικό από την Ιταλία, αλλά ένα kit car που κατασκευάστηκε στο Kent της Μ.Βρετανίας από ένα πραγματικό λάτρη της αυτοκίνησης.

Η θέα προς τα εμπρός σε κάνει να νιώθεις σαν τον Fangio - βλέπεις το στενό καπό και τους ακάλυπτους τροχούς μέσα από ένα μικρό κομμάτι γυαλιού με αλουμινένιο πλαίσιο. Πιάνω το ξύλινο τιμόνι με τέσσερις ακτίνες ενώ ο επιλογέας ταχυτήτων βρίσκεται δεξιά από το πόδι μου. Όργανα με λευκό φόντο σε ένα αλουμινένιο πίνακα οργάνων. Όλα είναι πολύ απλά.

Παρόλο που βρίσκομαι μέσα σε μονοθέσιο, έχω άπλετο χώρο για τους αγκώνες μου. Θα προτιμούσα αν τα πεντάλ ήταν λίγο πιο κοντά αλλά δυστυχώς η θέση οδήγησης δεν είναι ρυθμιζόμενη καθώς αυτό το αυτοκίνητο φτιάχτηκε στα μέτρα του ιδιοκτήτη του και όχι για άλλους οδηγούς.

Η πρώτη φορά που είδα το JNS ήταν πέρυσι το καλοκαίρι στη συνάντηση του Vintage Sports Car Club στο Brands Hatch, εκεί που ήταν παρκαρισμένο μαζί με άλλα kit cars έξω από τα καταστήματα. Από μακριά, πίστεψα πως είναι μια Alfa Romeo 159 Alfetta, επειδή είχε πολύ παρόμοια γρίλια. Όμως καθώς πλησίαζα και είδα πινακίδες κυκλοφορίας και φλας, δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Πάντως από εμφάνιση ήταν φανταστικό. Ευτυχώς, μπροστά από το αυτοκίνητο υπήρχε μια πινακίδα που τα εξηγούσε όλα. Μια ξεχωριστή κατασκευή, δημιουργία του John Nash που ήταν μέλος του Kent Kit Car Club.

Έχασα δύο αγώνες περιμένοντας τον ιδιοκτήτη να εμφανιστεί. Γιατί; Πρώτον, επειδή ήθελα να τον συγχαρώ για την απίστευτη ποιότητα της δουλειάς του. Σε όλη μου τη ζωή αξιολογώ kit cars και δεν έχω δει ποτέ μου κάτι τόσο όμορφο σαν και αυτό. Δεύτερον, επειδή είχα περιέργεια για το τι υπάρχει κάτω από το αμάξωμα - ένας κινητήρας Jaguar; ή μήπως ένας twin-cam της Alfa Romeo; Και τέλος, ήθελα να μάθω πώς κατάφερε ο Nash να κατασκευάσει ένα τόσο υπέροχο όχημα με τόσο λίγα χρήματα!

Όταν τελικά έφτασε, μου είπε έφτιαξε το όχημα από το μηδέν μέσα σε 5 χρόνια, παίρνοντας έμπνευση από τα αγωνιστικά των grand prix πριν και μετά τον πόλεμο. Μου είπε πως δαπάνησε £5.750 (€6.330) και 7.000 εργατοώρες για την κατασκευή του - ενώ το όλο project παραλίγο να του κοστίσει και τον γάμο του. 

Αρκετούς μήνες μετά, περιεργαζόμαστε το JNS στο γκαράζ του Nash στο Hythe. Δεν είναι το πρώτο αυτοκίνητο δικής του σχεδίασης. «Έφτιαξα ένα τρίκυκλο με παρόμοιο σχεδιασμό. Αλλά αρκετοί φίλοι μου είπαν πως θα έδειχνε πολύ καλύτερο με τέσσερις τροχούς. Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω τη μετατροπή, όμως σύντομα διαπίστωσα πως θα ήταν πιο απλό να ξεκινήσω από το μηδέν την κατασκευή του.»

Ανοίγοντας το καπό, αποκαλύπτεται ο κινητήρας - και δεν είναι αυτό που περίμενα. «Ένα μέλος του club είχε δύο Renault 5 προς πώληση, ένα από τα οποία ήταν η έκδοση Gordini Turbo. Κατάφερα να αγοράσω και τα δύο για £200 (€220), να τα αποσυναρμολογήσω στο γκαράζ του και να πάρω μαζί όλα τα εξαρτήματα που χρειαζόμουν.»

«Το να κατασκευάσεις ένα πισωκίνητο όχημα είναι σύνθετο, επειδή χρειάζεσαι χώρο για τη μετάδοση, οπότε θεώρησα πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο απλά να χρησιμοποιήσω τον κινητήρα Gordini στο διάμηκες, με το κιβώτιο ταχυτήτων μπροστά. Έτσι, κατάφερα να χρησιμοποιήσω ημιαξόνια, ψαλίδια, ελατήρια και φρένα από το Renault.»

Ο Nash δαπάνησε πολλές ώρες ρυθμίζοντας το turbo. Στο Renault βρίσκεται μπροστά από τον κινητήρα, όμως στο JNS ήθελε να τοποθετήσει με τέτοιο τρόπο το ψυγείο ώστε να πετύχει το στενό αμάξωμα που οραματιζόταν. «Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το να έχεις turbo δημιουργούσε πολλά προβλήματα, οπότε το αφαίρεσα και βελτίωσα τον κινητήρα με νέα έμβολα ώστε να επαναφέρω την ιπποδύναμη στα ίδια επίπεδα.»

Το πως κατάφερε ο Nash να κατασκευάσει ένα τόσο υπέροχο όχημα με τόσο μικρό budget είναι ένας συνδυασμός του ότι τα έκανε όλα μόνος του και ότι σκέφτηκε πολύ το κομμάτι της προμήθειας εξαρτημάτων. «Για ορισμένες συγκολλήσεις απευθύνθηκα στους ειδικούς. Όπως για τους υστερούντες βραχίονες που προέρχονται από Citroën 2CV, όμως έπρεπε να τους κοντύνω για να φέρω τους πίσω τροχούς πιο μπροστά. Έφτιαξα μόνος μου όλα τα καλούπια για το αμάξωμα από fiberglass, όπως και τα πάνελ, όμως πλήρωσα έναν επαγγελματία για τη βαφή.»

Όταν είδα για πρώτη φορά το JNS στο Brands Hatch, ήμουν σίγουρος πως έβλεπα τη δουλειά ενός ανθρώπου με μηχανολογικές γνώσεις, και κάποια εμπειρία στο σχεδιασμό. «Έκανα πρακτική ως μηχανικός. Όμως τελικά κατέληξα να φτιάχνω τεχνικά σχέδια για τo Συμβούλιο Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας και, πριν πάρω σύνταξη, εικονογραφούσα manual στο εργοστάσιο Dungeness Power Station.». Αυτό τα εξηγεί όλα λοιπόν, όπως και το πανέμορφο σχέδιο του JNS στον τοίχο του γκαράζ - άλλη μια δημιουργία του John Nash.

Το να οδηγώ πανάκριβα υπεραυτοκίνητα ποτέ δεν με ενοχλεί. Μοναδικά concept cars μου δημιουργούν λίγο περισσότερο άγχος, επειδή κοστίζουν εκατομμύρια και απαιτούν χιλιάδες εργατοώρες για την κατασκευή τους. Όμως παραμένουν ιδιοκτησία μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών. Η οδήγηση του JNS ήταν πολύ πιο αγχωτική εμπειρία. Το είχα ασφαλίσει για £30.000, όμως δεν είναι τα χρήματα - είναι ο χρόνος που θα χρειαζόταν ο Nash για να το επισκευάσει αν το τράκαρα.

Οπότε θα πρέπει να είμαι υπερβολικά προσεκτικός. Κάθομαι σε ένα φαρδύ κάθισμα που ανήκε σε ένα Vauxhall Viva (Opel Karl). Τα λευκά όργανα προέρχονται από ένα Triumph Dolomite και κοστίζουν £10. Τα πόδια μου βρίσκονται στα πεντάλ από ένα Triumph Spitfire, ή ξεκουράζονται πάνω στην αλουμινένια πλακέτα που προέρχεται από μια τουαλέτα και κόστισε £5!

Ο ατμοσφαιρικός πλέον κινητήρας Gordini χρησιμοποιεί δύο καρμπιρατέρ Weber DCOE τα οποία είχε ήδη ο Nash στην ιδιοκτησία του, ενώ τα φίλτρα αέρα κατασκευάστηκαν από αφρό και συρματόπλεγμα. Δεν χρειάζεται να αγοράσεις ακριβά φίλτρα K&N όταν μπορείς να τα φτιάξεις μόνος σου για λίγα δολάρια. Ο κινητήρας έχει εξαιρετικό ήχο - όχι δυνατό, με την ιδανική ισορροπία θορύβου από την εισαγωγή και την εξάτμιση.

Πώς να κρίνεις τη δουλειά ενός τέτοιου λάτρη της αυτοκίνησης; Εύκολα όταν δεν έχεις πολλά να καταλογίσεις. Θα προτιμούσα αν το πεντάλ των φρένων δεν είχε τόσο μεγάλη διαδρομή, και ίσως δεν χρησιμοποιούσα σέρβο, ενώ ο επιλογέας ταχυτήτων έχει λίγο περίεργη αίσθηση. Ο Nash προσπάθησε να το διορθώσει αλλά πιστεύει πως έχει φτάσει στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες - η γενικότερη αίσθηση οδήγησης του αυτοκινήτου είναι εξαιρετική για ένα project που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στο σπίτι. Το τιμόνιε είναι υπέροχα άμεσο και ταυτόχρονα ελαφρύ, ενώ λόγω του ότι ο κινητήρας αποδίδει περίπου 110 PS, δεν υπάρχει καθόλου torque steer. Το καλύτερο από όλα πάντως είναι η άνετη κύλιση και η ευελιξία. Με βάρος μόλις 580 kg, το JNS είναι αρκετά ζωηρό. 

Ο Nash έχει ταξιδέψει με το JNS από και προς το Le Mans χωρίς προβλήματα. Μπορώ να φανταστώ την υπερηφάνεια που νιώθει κάθε φορά που ανοίγει την πόρτα του γκαράζ και βλέπει αυτή τη γρίλια.

[Πηγή: Autocar]