Οι αριθμοί ως γνωστόν είναι αδιάψευστοι και όντως το ποσοστό της αύξησης του 41% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2013 είναι αυτό και είναι εντυπωσιακό.

Όμως για να πανηγυρίζουμε πρέπει να ξέρουμε να διαβάζουμε και πίσω από τους αριθμούς.

Πόσες από αυτές τις πωλήσεις είναι λοιπόν εταιρικές;

Ποιο είναι το ποσοστό κέρδους των εισαγωγέων όταν πραγματοποιούν μια εταιρική πώληση;

Και κυρίως, πόσο επηρεάζεται η υπολειμματική αξία του δικού μας αυτοκινήτου, όταν το αντίστοιχο μοντέλο έχει καταγράψει μεγάλες εταιρικές πωλήσεις;

 

Αρχικά λοιπόν να πούμε πως από τα 7.964 αυτοκίνητα που ταξινομήθηκαν τον Ιούνιο, περίπου το 55% είναι εταιρικές πωλήσεις. Νοικιάρικα με άλλα λόγια και leasing λόγω της αναμενόμενης αύξησης του τουρισμού και όχι μόνον.

Αν σε αυτό συνυπολογίζουμε ότι πρόκειται για αυτοκίνητα μάλλον μικρής-μεσαίας κατηγορίας και ότι οι εισαγωγείς πουλάνε σε χαμηλότερες τιμές τους εταιρικούς στόλους, τότε κατανοούμε πόσο χαμηλό (έως και ανύπαρκτο) είναι το κέρδος τους...

 

Σε δεύτερο χρόνο, όλα αυτά τα αυτοκίνητα μόλις κλείσουν τον (σύντομο) κύκλο ζωής τους, θα βγουν στην αγορά σαν μεταχειρισμένα, με τιμές πολύ χαμηλές, συμπαρασύροντας και την τιμή-αξία του αντίστοιχου δικού μας μεταχειρισμένου αυτοκινήτου. Και αυτό το τελευταίο είναι σημαντικό για τον μέσο καταναλωτή που θα θελήσει κάποια στιγμή να αντικαταστήσει το παλιό του αυτοκίνητο με κάποιο καινούργιο.

 

Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια ευφορία που μάλλον δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα στην πραγματική αγορά, αυτή δηλαδή των λιανικών πωλήσεων.

 

Αν κάποιοι θέλουν να καλλιεργούν αυτό το κλίμα ευφορίας και αισιοδοξίας καλά κάνουν και δικαίωμά τους, όμως θα πρέπει να γνωρίζουμε πως η πραγματική ανάκαμψη στον κλάδο δεν έρχεται από τις εταιρικές πωλήσεις αλλά από τις λιανικές. Από το αυτοκίνητο δηλαδή που θα αγοράσει ο καθένας από εμάς για προσωπική του χρήση και θα το κρατήσει στην κυριότητά του για 5-6 χρόνια.

Με αυτό το σκεπτικό καλό θα ήταν ο ΣΕΑΑ (Σύνδεσμος Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτων) να ανακοινώνει κάθε μήνα μαζί με τον αριθμό των καινούργιων αυτοκινήτων που μπαίνουν στην αγορά, πόσα από αυτά είναι λιανικές πωλήσεις και πόσα εταιρικές. Μόνον έτσι θα έχουμε μια πλήρη και σφαιρική εικόνα της αγοράς.

 

Η δυναμική της αγοράς, οι ανάγκες (και δη άμεσες) για καινούργια αυτοκίνητα, δεδομένης και της μεγάλης μέσης ηλικίας του στόλου που κυκλοφορεί στους δρόμους, είναι της τάξεως των 100.000 - 120.000 αυτοκινήτων το χρόνο και αναφερόμαστε σε πωλήσεις λιανικής.

 

Όταν και εφόσον αυτές επιτευχθούν, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ανάκαμψη της αγοράς.  Να σημειώσουμε πως τον Ιούνιο του 2009, χρονιά που η κρίση είχε ήδη χτυπήσει την Ελλάδα, οι ταξινομήσεις που κατεγράφησαν ήταν 24.272, ενώ τον αντίστοιχο μήνα του 2010 ήταν 14.790. Και στις δύο περιπτώσεις δηλαδή μακριά από τις 7.964 που... πανηγυρίζουμε σήμερα. 

 

Σε κάθε περίπτωση, ναι, είναι θετικό το +41%. 

Όμως απέχει πολύ από το να πανηγυρίζουν κάποιοι λέγοντας ότι βγαίνουμε από την κρίση.

Η όλη ιστορία μου θυμίζει την εποχή που οι πωλήσεις εκτοξεύονταν στα ύψη, με τις τράπεζες να «χαρίζουν» χρήμα και να πριμοδοτούν χρηματοδοτικά προγράμματα του τύπου «μηδέν προκαταβολή, 100 δόσεις με την πρώτη δόση μετά από 2 χρόνια». 

Τότε, όταν όλοι πανηγύριζαν, υπήρχε μόνον ένας άνθρωπος στην ελληνική αγορά αυτοκινήτου (ο αείμνηστος Δημήτρης Σακελλαρόπουλος, βαθύς γνώστης του αντικειμένου), ο οποίος παρόλο ότι η εταιρία που διηύθυνε (Ford) πήγαινε από το καλό στο καλύτερο, φώναζε τονίζοντας πως «βιάζουμε την αγορά και υποθηκεύουμε το μέλλον της». 

 

Ας κρατάμε λοιπόν και τώρα μικρό καλάθι, ας χαιρόμαστε με την άνοδο, αλλά παράλληλα ας μάθουμε να διαβάζουμε και πίσω από τους αριθμούς και να ερμηνεύουμε σωστά και κυρίως σε βάθος χρόνου τις επιπτώσεις στην αγορά.