Η αλήθεια είναι πως με τις πρίζες και τα καλώδια ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Τα χέρια μου πιάνουν μόνον για να αλλάζω καμιά λάμπα στο σπίτι. 
 

Ακόμη χειρότερα τα πήγαινα με ό,τι ηλεκτροκίνητο, αρχής γενομένης από τα τρόλεϊ που για έναν ανεξήγητο λόγο (ακόμη και τότε που στην Αθήνα κυκλοφορούσαν ακόμη αυτά τα τελευταία της Alfa Romeo), μου την έσπαγαν για έναν ανεξήγητο επί της ουσίας λόγο.

Κάπως έτσι, με μπόλικη προκατάληψη, οδηγώντας τα πρώτα υβριδικά αυτοκίνητα που βγήκαν πριν χρόνια, δεν αισθανόμουν και τόσο άνετα να είμαι στα πηδάλια ενός οχήματος που τσουλάει, επιταχύνει ή φρενάρει χωρίς να ακούγεται.
 

Ένα - δύο χρόνια πριν, κάπου έξω από το Μόναχο, σε μια tech day της BMW οδήγησα ένα concept ηλεκτρικό σειράς 1. Ήσυχο, αθόρυβο, άνετο, ολίγον βαρύ, αλλά σε κάθε περίπτωση εντυπωσιακό, δεν με τρέλανε αλλά σε καμία περίπτωση δεν με άφησε και αδιάφορο. Μάλλον με προβλημάτισε για το αν και πότε θα βγουν τέτοια αυτοκίνητα στην παραγωγή, για το πόσο χρήσιμα είναι, πόσο εφαρμόσιμες είναι στην πράξη αυτές οι τεχνολογίες, κοκ.

Μην θέλοντας να "πονοκεφαλιάσω" παραπάνω επί του θέματος, κατέληξα στο "ας έρθουν και μετά βλέπουμε" και πέταξα στην άκρη του μυαλού μου την ηλεκτροκίνηση, τα καλώδια, τις μπαλαντέζες και όλα τα συναφή.

 

Μέχρι που η μέρα που... φοβόμουν ήρθε και μαζί της ήρθε και το BMW i3.

Και τώρα τι γίνεται;

Τί είναι τούτο το πράγμα που είναι και όμορφο και πρέπει κάθε βράδυ να το βάζω στην πρίζα μαζί με το κινητό;

 

Δεν θα μπω στη λογική να περιγράψω οδηγικά,  τα "τι" και τα "πως". Υπάρχει ολόκληρη ανάλυση γι' αυτό από τον Κλεάνθη στο τεύχος που είναι στα περίπτερα, οπότε... σπεύσατε!

Θα μπω όμως στη λογική (πειρασμός επί της ουσίας) να περιγράψω αυτό το "περίεργο όχημα" και εν τέλει να αναθεωρήσω πολλά από αυτά που έλεγα και έγραφα (εκτιθέμενος ως αποδεικνύεται τώρα...) για τα ηλεκτρικά.

 

Πρώτα από όλα είναι όμορφο! Πολύ όμορφο!

Ευάερο, ευήλιο, άνετο μέσα, μικρό και "μανιτζέβελο" στη χρήση μέσα στην πόλη, και εντελώς μοναδικό και ξεχωριστό.

Δεν σε ενοχλεί που σε κοιτούν όλοι στο δρόμο γιατί δεν σε κοιτάνε με εκείνο το ύφος που σε κοιτούν αν στην Ελλάδα της κρίσης οδηγείς μια "7άρα" για παράδειγμα. Σε κοιτούν με χαμόγελο, ίσως θαυμασμό και μπόλικη περιέργεια.

Ρωτούν, δείχνουν ενδιαφέρον και εντέλει "κουμπώνονται" όταν ακούνε για την τιμή και ξεκουμπώνονται όταν ακούν το πόσο (δεν) καίει.

 

Μετά είναι αυτή η διαφορετικότητα που "σε φτιάχνει". Δεν είναι μόνον η ξεχωριστή τεχνολογία που ενσωματώνει, είναι και η "φάτσα" που σε προκαταλαμβάνει θετικά, πριν ακόμη μπεις μέσα, ενώ όταν μπεις δεν θέλεις να βγεις και αυτό κάτι λέει...

 

Με δυο λόγια: Αν οδηγούσα το i8 θα ένιωθα έως και άβολα (Τάγκο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλω...), ενώ με το i3 νιώθεις μια δύσκολη να περιγραφεί ευεξία. 

 

Επί της (ηλεκτρικής) ουσίας τώρα, τι να πω και τι να πρωτο-αναθεωρήσω. Στρίβει, φρενάρει και κυρίως επιταχύνει σαν πύραυλος και ο μόνος φόβος-άγχος είναι να ξεχαστείς με το πόδι στο δεξί πεντάλ κάπου στην Αττική Οδό και να χάσεις τον... προϋπολογισμό των χιλιομέτρων, αφού αν πηγαίνεις "τέρμα γκάζι" το range των χιλιομέτρων μειώνεται πολύ γρήγορα. Και το "κακό" είναι πως σε εμπνέει να πας γρήγορα. 

 

Συμπέρασμα; Ναι, έκανα λάθος. 

Το ηλεκτροκίνητο i3 είναι αληθινό αυτοκίνητο, δεν είναι το παιχνιδάκι του λούνα-πάρκ. 

Έχει στα σωθικά του τεχνολογία κορυφαία αλλά και αυτό το DNA της BMW που το κάνει ακόμη πιο ξεχωριστό, ίσως και πιο ξεχωριστό και από το σχήμα του.

Και όσο το χαζεύω κάτω από το γραφείο "πριζομένο", τόσο περισσότερο μου αρέσει και τόσο περισσότερο θυμώνω με τον εαυτό μου που λίγους μήνες πριν έγραφα απαξιωτικά για την τεχνολογία της ηλεκτροκίνησης.

 

Αν θα το αγόραζα;

Σε πρώτο πρόσωπο όχι. 

Αλλά για τη Xάρις και την Αλίκη "ναι", με κλειστά τα μάτια... 

Για να μπορώ να τους το "κλέβω" κάθε φορά που θα ήθελα να μου φτιάξει το κέφι και να νιώσω αυτήν την ανεξήγητη ευεξία...