Μας αρέσει δεν μας αρέσει, το ράλι Τουρκίας πέτυχε.

Όχι μόνον γιατί με το αποτέλεσμά του έβαλε φωτιά στο πρωτάθλημα, βάζοντας σε τροχιά διεκδίκησης έναν ακόμη οδηγό (Ott Tanak), αλλά και διότι οργανωτικά όλα λειτούργησαν πολύ καλά.

Οι γείτονες επένδυσαν σε αυτό ουκ ολίγα σε επίπεδο χρήματος, την ώρα που η οργάνωση λειτούργησε όπως έπρεπε τόσο σε επίπεδο αγωνιζομένων, όσο και σε αυτό των θεατών.

Οι Τούρκοι ήξεραν πολύ καλά πως έδιναν κρίσιμες εξετάσεις και φρόντισαν να πάνε διαβασμένοι στο… διαγώνισμα.

Από την άλλη, η όλη εικόνα έδειξε ότι οι οργανωτές έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μην υπάρξει η παραμικρή έλλειψη, έτσι ώστε η FIA να μην έχει να γκρινιάξει για τίποτα.
Η τελευταία ήταν εκεί παρούσα δια του ιδίου του Jean Todt, όλες τις ημέρες, με τον ισχυρό άνδρα της FIA να παρίσταται και στην απονομή μαζί με τον πρόεδρο Ερντογάν.
Ο τελευταίος βρέθηκε στο βάθρο να χειροκροτεί τους νικητές δίνοντας παντού το μήνυμα ότι η πολιτεία – σε ανώτατο επίπεδο – θέλει τον αγώνα και θα κάνει το παν να τον διατηρήσει.
Δεν ξέρουμε τι είδους συζητήσεις έγιναν ανάμεσα στον «Σουλτάνο» και τον Todt. Το βέβαια είναι πως έγιναν.
Και το ακόμη πιο βέβαιο είναι ότι ο πρώτος έδωσε υποσχέσεις (ίσως και εγγυήσεις) στον δεύτερο για συνεχή στήριξη του αγώνα.
Ασχέτως των όποιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η γείτων (και είναι πολλά), το σίγουρο είναι ότι στο πλαίσιο της πολιτικής Ερντογάν, διοργανώσεις όπως ένας αγώνας WRC είναι βούτυρο στο ψωμί του: Ενισχύουν την εικόνα που θέλει να προβάλει στο εσωτερικό της χώρας του και παράλληλα ενδυναμώνουν το «φαίνεσθαι» της Τουρκίας προς τα έξω. Άλλωστε, στα τηλεοπτικά πλάνα, η «τουρκική Ριβιέρα» είχε τον πρώτο λόγο και αυτό μόνον τυχαίο δεν ήταν.
Από αυτήν την άποψη η παρουσία του εκεί, δεν ήταν από «απλή υποχρέωση» (όπως εκείνη του Σαμαρά στο Ζάππειο), αλλά μια πολιτική κίνηση ανάλογη της παρουσίας του Πούτιν στο ρωσικό GP.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά;

Mα διότι στα social media (facebook, twitter, κτλ) πολύ πριν τον τουρκικό αγώνα αλλά και αμέσως μετά, υπήρχε μια συζήτηση που συνέκρινε τον εκεί αγώνα με το δικό μας «Ακρόπολις» (σ.σ.: το αληθινό) και πόσο κρίμα είναι που το χάσαμε ή πόσο καλύτεροι είμαστε από τους γείτονες.
Άποψη μας πως δεν είναι της παρούσης η διερεύνηση του γιατί το «Ακρόπολις» βγήκε από το καλαντάρι του WRC. Η ιστορία είναι λίγο ως πολύ γνωστή, με την αντικειμενική αλήθεια που δεν είναι άλλη από την οικονομική ένδεια,  να έχει χαθεί ανάμεσα σε αναίτιες και ανούσιες αντιπαραθέσεις προσώπων, παραγόντων και πάσης φύσεως ειδικών…

Σε ό,τι έχει να κάνει με το πόσο καλύτεροι είμαστε ή ήμασταν πάλι δεν τίθεται θέμα συζήτησης: Μπορεί ο δικός μου ο φούρνος να φτιάχνει το καλύτερο ψωμί, αλλά αν ο πελάτης δεν το θέλει, τσάμπα ο κόπος. Ο φούρνος του γείτονα θα ευημερεί και εγώ απλά θα κάθομαι πάνω από τις κρύες φρατζόλες να λέω πως κάποτε ο πελάτης με προτιμούσε… Τόσο απλά!

Η ένταξη ενός αγώνα στο καλαντάρι του WRC (ή της F1) είναι περισσότερο μια πολιτική απόφαση σε επίπεδο FIA (και όχι μόνον…) και λίγο έχει να κάνει με την αρτιότητα της οργάνωσης που αρκεί να καλύπτει κάποια στάνταρ και μόνον.
Θυμίζουμε ότι άπαντες γκρινιάζουν για την οργάνωση του Ράλι Μόντε Κάρλο, όμως ουδείς έχει διανοηθεί να προτείνει την «αποβολή» του από το θεσμό.

Με άλλα λόγια, οι Τούρκοι ήθελαν τον αγώνα, τον πήραν, επένδυσαν πολλά και τα πήγαν μια χαρά. Είναι βέβαιο πως δεν θα έχουν τη τύχη της Πολωνίας.

Όπως βέβαιο είναι ότι εμείς εδώ θα επιμένουμε να καταλογίζουμε ευθύνες γι’ αυτό που χάσαμε, δίχως ουδείς να προτείνει το παραμικρό για το πώς θα το ξαναποκτήσουμε.
Διότι ως γνωστόν στην Ελλάδα, φταίνε πάντα οι άλλοι…  Έστω και αν οι «άλλοι» είμαστε «εμείς»…