Οι αυτοκινητοβιομηχανίες δεν "γεννούν" έτσι στα καλά καθούμενα μοντέλα και μετά αν πουλήσουν, πούλησαν. Προηγούνται έρευνες στην αγορά, μετρήσεις και μετά έρχεται η επένδυση στην παραγωγή ενός νέου μοντέλου. Αν μείνουν αυτοκίνητα στο ράφι αυτό σημαίνει ζημιά και μάλιστα μεγάλη.

Άρα είναι σίγουροι ότι ο λαός θέλει SUV. 

 

Θέλει, αλλά τα χρειάζεται κιόλας; 

Εδώ η απάντηση είναι εύκολη: Το μάρκετινγκ δεν ενδιαφέρεται αν χρειάζεσαι το προϊόν που σου πουλάει. Εκείνο που το νοιάζει είναι απλά να σε πείσει ότι το χρειάζεσαι έστω και αν δεν εξαντλήσεις ποτέ όλα όσα μπορεί να σου προσφέρει. 

 

Πάρτε παράδειγμα τα smart phones: Πόσοι από τους κατόχους τους εξαντλούν τις δυνατότητες τους; Και όμως έχουν πεισθεί ότι τα χρειάζονται και μάλιστα, κάθε φορά που βγαίνει ένα πιο εξελιγμένο μοντέλο τρέχουν να το αποκτήσουν. 

Έτσι γίνεται και με τα αυτοκίνητα. Το μάρκετινγκ ανακάλυψε την κατηγορία των SUV. Την έβαλε στη ζωή μας με όρους live style και από εκεί και μετά, όσο η ζήτηση αυξάνεται τόσο και νέοι παίκτες μπαίνουν στο παιχνίδι. 

 

Έχω ακούσει δεκάδες "δικαιολογίες" απο αγοραστές αυτοκινήτων της κατηγορίας για το γιατί επέλεξαν ένα τέτοιο αυτοκίνητο: Είναι ασφαλέστερο (επειδή βλέπουν τους άλλους αφ´υψηλού). Έχω καλύτερη ορατότητα (οι κυρίες το λένε συνήθως αυτό). Μπορώ να πάω παντού (μέγας μύθος αλλά τι να τού εξηγείς). Κρατάει καλύτερα (ακόμη δεν του έχουν πει ότι SUV δεν σημαίνει απαραίτητα και 4Χ4), και πάει λέγοντας... 

Ένας μόνον κάποτε μου είχε πει την αλήθεια: "Όλοι στη γειτονιά τέτοιο πήραν, εγώ να μην έχω;".

 

Όχι δεν παραγνωρίζω τη χρησιμότητα και τη χρηστικότητα των μοντέλων της κατηγορίας. Κάθε άλλο. 

Άλλωστε για να πετύχει εμπορικά ένα προϊόν πρέπει να έχει και λόγο ύπαρξης. 

Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο να αγοράζουμε SUV όταν η πιο "ακραία" πράξη που θα κάνουμε είναι να καβαλήσουμε το πεζοδρόμιο εμπρός απο το σπίτι (το έχω ακούσει και αυτό), υπάρχει μια απόσταση. 

Για ξανασκεφτείτε το... 

 

Υ.Γ.

Αφορμή για το άρθρο ένα από τα εκατοντάδες SUV που είδα να διακοπεύουν στο νησί μου: Παρατημένο σε ένα χωματόδρομο που οδηγούσε σε μια απόμακρη παραλία, με σκισμένο από μια πέτρα το χαμηλοπρόφιλο ελαστικό του και με τον ιδιοκτήτη να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τρόπο να το μεταφέρει στον... πολιτισμό. Καθότι όταν το αγόρασε ουδείς του είπε ότι τα πιο πολλά από τα νέα αυτά μοντέλα δεν έχουν ούτε καν ρεζέρβα ανάγκης και ότι το «φούιτ» κάνει μόνον για καμία τρυπούλα από καρφί. Μη σου τύχει...