Απότοκο της οικονομικής κρίσης ή απλά αδιαφορία σε μια χώρα όπου η ατιμωρησία είναι κανόνας; Όπως και νάχει ο αριθμός των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν ανασφάλιστα και αυτός εκείνων που δεν έχουν περάσει από τεχνικό έλεγχος συνεχώς βαίνει αυξανόμενος. 
 

Στην πρώτη περίπτωση, αυτήν των ανασφάλιστων, μιλάμε για ακραία ανευθυνότητα και τίποτε λιγότερο. Ουδείς γνωρίζει πότε θα εμπλακεί σε ατύχημα και πόσο σοβαρό θα είναι αυτό. 

Δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς μπορεί να σκέφτεται κάποιος (έστω και εν μέσω οικονομικής κρίσης) που προσπαθεί να εξοικονομήσει 200 ή 300 ευρώ το χρόνο και ρισκάρει να βρεθεί μπλεγμένος πολύ πιο άσχημα και με πάρα πολύ πιο σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις.  
 

Σε πρόσφατη συνάντηση με μέλη του ΣΕΑΑ (Σύνδεσμος Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτων) μάθαμε ότι αρκετές (ευτυχώς όχι οι περισσότερες και πάντως όχι οι σοβαρές) ασφαλιστικές εταιρείες δέχονταν σιωπηρά να «χρεώνονται» σε άλλα αυτοκίνητα αντί άλλων ατυχήματα (πχ έχεις δύο αυτοκίνητα, ασφαλίζεις το ένα και αν συμβεί κάτι κάνεις πάνω σε αυτό τη δήλωση). 
 

Πρώτον διότι έτσι επιβραβεύεις την ανευθυνότητα και δεύτερον διότι αν το ατύχημα είναι τέτοιο που δεν λυθεί με έναν «φιλικό διακανονισμό» αλλά χρειαστεί να επιληφθεί επί τόπου η τροχαία, τότε τα πράγματα και δεν καλύπτονται και γίνονται πολύ πιο σοβαρά. 

Με την αγορά να προσφέρει πολλές, οικονομικές και ευέλικτες λύσεις για την ασφάλιση του οχήματός μας, είναι ανεπίτρεπτο να κυκλοφορεί έστω και ένα αυτοκίνητο ανασφάλιστο.

 

Ας περάσουμε όμως και στα ΚΤΕΟ. Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα. Λίγοι είναι αυτοί που περνούν τα αυτοκίνητά τους στο προκαθορισμένο από το νόμο χρονικό διάστημα από τεχνικό έλεγχο, ενώ οι καταγγελίες που φτάνουν για το πώς πολλά από τα ΚΤΕΟ κάνουν τους ελέγχους είναι πολλές. 
 

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός - όπως και πάλι επεσήμαναν στελέχη του ΣΕΑΑ - ότι ενώ στη Γερμανία το ποσοστό των αυτοκινήτων που «κόβεται» στους τεχνικούς ελέγχους φτάνει το 30%, στην Ελλάδα το ίδιο ποσοστό δεν ξεπερνά το 4%. 
 

Αν θέλουμε να δούμε πόσο σοβαρό είναι αυτό το στοιχείο, πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι στη Γερμανία ο μέσος όρος ηλικίας των ΙΧ αυτοκινήτων δεν ξεπερνά τα 5 έτη (άρα μιλάμε για σχετικά καινούργια αυτοκίνητα), όταν στην Ελλάδα ο μέσος όρος ξεπερνά τα 12-13 χρόνια. 

Μια απλή εξήγηση είναι ότι στη Γερμανία τα αυτοκίνητα που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ασφαλείας «κόβονται», ενώ στην Ελλάδα αν βρεθεί κάποια βλάβη γίνεται απλά μια σύσταση επισκευής. 

Μια πιο... αληθοφανής είναι ότι ουδείς περνά πραγματικά από «κόσκινο» το ελεγχόμενο αυτοκίνητο, ή ότι όσοι πηγαίνουν στα ΚΤΕΟ ξέρουν ότι το όχημά τους είναι σε καλή κατάσταση και οι υπόλοιποι δεν περνούν ούτε απ' έξω. 

Ο ΣΕΑΑ έχει καιρό κάνει πρόταση στην πολιτεία να χρηματοδοτήσει ο ίδιος ένα μηχανισμό ελέγχου των ΚΤΕΟ που θα βασίζεται σε δειγματοληπτικούς ελέγχους αυτοκινήτων που μόλις πέρασαν από τεχνικό έλεγχο. 

Τα συμπεράσματα δικά σας. 

Είναι σαφές ότι ένα αυτοκίνητο που δεν ικανοποιεί τις προϋποθέσεις ασφαλείας είναι υποψήφιο να εμπλακεί σε ατύχημα. Και αν είναι και ανασφάλιστο, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα...

 

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει τον γηραιότερο στόλο ΤΑΧΙ στην Ευρώπη (που μάλιστα θα πάρει και άλλη παράταση ζωής σύντομα) και πως όσα φορτηγά η Ευρώπη έχει για απόσυρση κάνουν δεύτερη καριέρα στη χώρα μας, τότε συμπληρώνεται το πάζλ μιας εικόνας τριτοκοσμικής χώρας, όπου εκτός όλων των άλλων τα αυτοκίνητά της ρυπαίνουν όσο πουθενά αλλού το περιβάλλον. 

Αλλά  με αυτό το τελευταίο θα ασχοληθούμε μια άλλη φορά.