- Πόση ομορφιά, ρε φίλε! Δεν είναι ν’ απορείς που μας ζηλεύουν οι  ξένοι και θέλουν το κακό μας

- Πες το ψέματα. Πού να βρουν τέτοιες θάλασσες, τα ζώα...

Ίσως πέσει και το γνωστό απόφθεγμα που σμίγει γλυκά με τα αρχιτεκτονήματα των αρχαίων ημών προγόνων (Παρθενώνας...), με τις διατροφικές συνήθειες των δικών τους προγόνων την ίδια χρονική περίοδο (βαλανίδια…).

Θα αισθανθείς λίγο πιο όμορφα, την ίδια στιγμή που θα βρίζεις τη Μέρκελ και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, με τους οποίους προφανώς δεν θέλεις να μπαίνεις στον ίδιο παρονομαστή.

Οι Έλληνες είμαστε έθνος ανάδελφο. Όντως είναι πιθανό να ξεχαστείς εκεί στην παραλία. Η ομορφιά του τοπίου μπορεί να ξεγελάσει. Την έχεις ανάγκη άλλωστε. Και την ομορφιά και τη λήθη και τη μετάθεση των ευθυνών. Κι εγώ το ίδιο.

Οι διακοπές των περισσότερων από εμάς μικραίνουν σε χρόνο και δηλητηριάζονται από το άγχος του βιοπορισμού, των χρεών που αναστέλλονται και των ρυθμίσεων που περιμένουν. Δεν φταις εσύ. Που είναι πιθανόν για κάποιους. Ή, εν πάση περιπτώσει, φταις λίγο που είναι πιθανόν για τους περισσότερους. Αυτή η μετάθεση ευθυνών, προσωπικά πάντα μου φαινόταν ένας εμφανέστατος λάκκος μέσα στη φάβα.

Αλλά ρε αδερφέ, αυτή η στιχομυθία μου καίει εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτή η βεβαιότητα του οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης, το οποίο προέρχεται από φθόνο για την ομορφιά του τοπίου και του τρόπου ζωής, με ξεπερνά. Και θέλω, στ’ ορκίζομαι, να ακουμπήσω την πλάτη μου στη ζεστή άμμο και ν’ αδειάσω το κεφάλι μου από την αδυσώπητη καθημερινότητα και να απολαύσω απλώς την ομορφιά, χωρίς να υποπτεύομαι επιβουλές. Έστω για λίγο.

Να καταλαγιάσω το θυμό μου ή μάλλον να μην του επιτρέψω να εκπορεύεται από συνομωσιολογικές αρλούμπες. Ο κόσμος είναι αρκετά σκληρός και χωρίς αυτές. Όχι, είναι πιο σκληρός χωρίς αυτές. Είναι άδικος και απάνθρωπος, όσο οι Ισραηλινοί που βομβαρδίζουν ανελέητα και εκδικητικά τους απάτριδες Παλαιστίνιους, όσο οι Αμερικάνοι που καταδικάζουν τους βομβαρδισμούς την ίδια μέρα που πουλάνε κι άλλα όπλα σε αυτούς που βομβαρδίζουν. Όσο οι φανατικοί Μουσουλμάνοι που διατάζουν κλειτοριδεκτομές, όσο οι Δυτικοί που αφήνουν τον Έμπολα να θερίζει στη Λιβερία.

Ο κόσμος είναι άπληστος, όσο τα hedge funds που οδηγούν την Αργεντινή στη χρεοκοπία. Ο κόσμος είναι χυδαίος, όσο αυτοί που σκορπάνε λεφτά σε σαμπάνιες στην Ψαρού για να διασκεδάσουν με Ρέμο και Χούλιο Ινγκλέσιας. Ο κόσμος, οι άλλοι είναι αυτό που είναι. Αυτό που τους αφήνεις να γίνουν. Αυτό που ενδεχομένως θα ήθελες να γίνεις κι εσύ αν μπορούσες.

Η ζωή δεν έχει υπερθετικό. Η ζωή είναι αυτό που την κάνεις. Διότι έχεις, έχουμε, όλοι αυτό το θλιβερό προνόμιο: Να μπορούμε να τη διαμορφώσουμε με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Με φανατισμό ή με διάλογο, με ανθρωπισμό ή με μίσος, με βία ή με συμπόνια.

Κάθεσαι λοιπόν στην ξαπλώστρα και πολύ καλά κάνεις. Το έχεις κερδίσει, το έχουν κερδίσει άλλοι για σένα. Μην το ευτελίζεις μόνο με ανοησίες. Δεν κάνεις ζωάρα! Είσαι εκεί επειδή ανήκεις στους τυχερούς, όπως κι εγώ. Μη διαπράττεις ύβρη. Δεν κάνεις ζωάρα, ούτε οι ξένοι σε ζηλεύουν ούτε είσαι άμοιρος ευθυνών ούτε προνομιούχος κληρονομικώ διακαιώματι.

Άλλο η ξεκούραση, άλλο η αποχαύνωση. Διαφορετικό πράγμα η ραστώνη από την πνευματική κατατονία. Το ξέρω ότι άκουγες Τρύπες μικρός. Θυμήσου τους στίχους: Η ζωή είναι μεγάλη, μη την κάνεις καρναβάλι.