Μεγάλε, αλήθεια σου λέω! Θα μετανιώσεις που για άλλη μια χρονιά, στην αρχή της, είσαι χαρούμενος.

Θα αρχίσεις σταδιακά να τινάζεις από πάνω σου την αισιοδοξία, σαν την άχνη από τον κουραμπιέ. Και αλήθεια σου λέω, χωρίς την άχνη ο κουραμπιές δεν βλέπεται.

Μεγάλε, θα μετανιώσεις με τα σχέδια που κάνεις. Τα σχέδια δεν είναι σχεδίες να σε σώσουν και η ζωή δεν είναι λίστα που την τικάρεις και πας παρακάτω.

Μεγάλε, θα μετανιώσεις που θέλεις να σταματήσεις να μεμψιμοιρείς. Στο κάτω κάτω, η μεμψιμοιρία είναι μια μορφή κατάφασης, ένα ψυχολογικό νεύμα υποχώρησης στο παράλογο. Πως αλλιώς θα την παλέψεις άλλη μια μέρα στο δρόμο για τη δουλειά, άλλη μια μέρα «συνταρακτικών» αποκαλύψεων βυσσοδωμίας του κρατικού χρήματος, άλλη μια μέρα πτώσης από τα σύννεφα;

Μεγάλε, θα μετανιώσεις που αφήνεις προτεραιότητα σ’ αυτόν τον τύπο που περιμένει στο στενό. Τον βλέπεις τώρα που περνά όλη τη σειρά στο φανάρι για να βγει μπροστά; Θα μετανιώσεις που συγκρατείς τα νεύρα σου και δεν ξεσπάς σε αυτόν που έσφαξε το στοπ. Τον βλέπεις τώρα που κατεβάζει καντήλια σε αυτόν που έκανε ακριβώς το ίδιο; Γιατί όχι κι εσύ;

Εσύ γιατί να μην κλέψεις το κράτος όπου μπορέσεις; Θα μετανιώσεις. Το Κράτος θα σου τα πάρει διπλά, όποτε βρει την ευκαιρία ή τη δικαιολογία ή και τα δύο ακόμα καλύτερα.

Θα μετανιώσεις που πιστεύεις σε έννοιες όπως η συνταγματική νομιμότητα. Το Σύνταγμα επαφίεται στους πολίτες για την τήρησή του κι αυτοί επαφίενται στους πολιτικούς για την καταπάτησή του. Θα το μετανιώσεις που πιστεύεις πως νόμος είναι το δίκιο. Τελεία. Όχι του εργάτη, όχι του δημόσιου υπάλληλου, όχι του συνδικαλιστή, όχι του κομματόσκυλου. ΤΟ δίκιο.

Θα το μετανιώσεις που αφήνεις να περνάνε έτσι στο ντούκου οι αλητείες κάποιων ανεγκέφαλων γεμάτων μούσκουλα με τατού της ελληνικής σημαίας, επειδή φοβάσαι μη τις φας. Διότι έτσι θα τις φας σίγουρα αργότερα.

Το μετανιώνεις κάθε μέρα που περιμένεις στο φανάρι κι έρχεται ο αλλοδαπός να σου καθαρίσει το τζάμι ή να σου πουλήσει χαρτομάντηλα και δεν μπορείς να τον κοιτάξεις στα μάτια. Συμπεριφέρεσαι με σκαιό τρόπο, κάνοντας ότι δεν υπάρχει, αόρατος, διάφανος, να μπορείς να κοιτάξεις από μέσα του το αμφίβολο μέλλον σου. Λες και είναι παντελώς απίθανο να βρισκόσουν εσύ σε αυτή τη θέση. Λες και η ζωή σου χρωστάει και η ανθρωπιά δεν σου περισσεύει.

Το έχεις μετανιώσει ήδη που ψήφιζες για χρόνια τους ανθρώπους που τώρα βλέπεις να πηγαινοέρχονται στην Ευελπίδων. Το ζήτημα όμως εδώ είναι γιατί; Επειδή δεν έφαγες μαζί τους ή επειδή τους πίστεψες; Ποιο είναι το ηθικό σου ζύγι, προς τα πού γέρνει; Το μετανιώνεις που βλέπεις αυτό το ίδιο ζύγι της κοινωνίας που μεγάλωσες να είναι καιρό τώρα σπασμένο; Ή μήπως καμώνεσαι πως δεν το βλέπεις ή δεν το ένιωθες, αλλά σώπαινες για να μη χαλάσεις το ανέμελο φαγοπότι;

Μεγάλε, για άλλη μια φορά θα το μετανιώσεις που εξακολουθείς να διατηρείς ελπίδες και κάνεις όνειρα για το νέο χρόνο και για τα χρόνια που έρχονται και θέλεις μάλιστα να κάνεις παιδί για να το μάθεις μάλλον πώς να μετανιώνει.

Εκτός κι αν κάποια στιγμή βαρεθείς να μετανιώνεις. Εκεί πια έχεις δύο δρόμους: Ή θα αποδεχτείς ότι έτσι είναι και θα γανώσεις την συνείδησή σου ή θα αποφασίσεις πως μπορείς, ακόμα και με ελάχιστες καθημερινές πράξεις, να κάνεις μια διαφορά. Να μάθεις για παράδειγμα στο παιδί σου ότι η τιμιότητα, ο ανθρωπισμός, η συμπόνια, η δικαιοσύνη, θα το κάνουν πιθανότατα να υποφέρει πολύ στη ζωή του, αλλά θα το απαλλάξουν τουλάχιστον από το να μετανιώνει καθημερινά...