Είμαστε μέλος μιας ισχυρής Ένωσης, έχουμε στα χέρια μας ένα νόμισμα ισχυρό όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία, από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου ίσως, και οι αγορές μάς δανείζουν αφειδώς με επιτόκια τόσο χαμηλά που ποτέ άλλοτε το σύγχρονο ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να δανειστεί.

Η στρατηγική επιλογή μας λοιπόν ήταν μία: η αφασία. Σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό. Δε λέω πως δεν υπήρξαν άνθρωποι που άρπαξαν την ευκαιρία και δημιούργησαν πρωτογενή παραγωγή, αλλά αυτοί ήταν λίγοι και ολίγον κορόιδα στα μάτια των πολλών. Εδώ θα σημειώσω πως προφανώς το μερίδιο ευθύνης είναι αναλογικό και σε καμία περίπτωση ισομερές. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, υφίσταται. Η αφασία λοιπόν μοιραία δημιουργεί αυταπάτες, με κυριότερη, κατά τη γνώμη μου, αυτήν της κοινωνικής κινητικότητας. Εκ των υστέρων διαπιστώνουμε πως, σε όλα αυτά τα χρόνια της ευμάρειας, η αναδιανομή του πλούτου ήταν η απόλυτη φενάκη. Στηρίχτηκε σε χοντρά ψέματα που ήθελαν να κρύψουν ότι όλο το παιχνίδι γίνεται υπέρ συγκεκριμένων ολίγων. Σικέ από την αρχή, κυρίως διότι το οικονομικό σύστημα που ζούμε δεν πιστεύει στην αναδιανομή. Αλλοίμονο. Πιστεύει στη χρεοκρατία, την οποία καμουφλάρει εντέχνως ως παροχές. Το φθηνό χρήμα, χωρίς καμία σοβαρή επιτήρηση της προέλευσης και της κατάληξής του, είναι απλώς ένα γεμάτο πιστόλι με το οποίο καλείς τον μικρομεσαίο να παίξει ρώσικη ρουλέτα. Θα χάσει. Να το πω απλά. Τα διακοποδάνεια είναι αυτό ακριβώς: δάνεια για διακοπές. Τα στεγαστικά με χρηματοδότηση στο 100% για 40 χρόνια, σε δεσμεύουν δια βίου. Οι πιστωτικές κάρτες δώρο με πιστωτικό όριο €5.000 και βάλε είναι το τυρί. Η φάκα θα κλείσει μετά... χραπ!

Ε, λοιπόν, η φάκα έκλεισε. Και μας ακρωτηρίασε. Πριν όμως ακρωτηριαστούμε οικονομικά, δεν βλέπαμε πως είχαμε ήδη ένα ηθικό κολόβωμα. Οικονομική κατάρρευση δια της ηθικής και πολιτικής σήψης. Ιδιοφυές! Δεν πιστεύω στα σχέδια, ούτε στις συνομωσίες, υπό την έννοια ότι υπάρχει ένα σκοτεινό κονκλάβιο που εξυφαίνει δολοπλοκίες τέτοιου τύπου. Πιστεύω όμως πως το σύστημα αποκτά μια συλλογική συνείδηση, σαν μελίσσι ένα πράγμα, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και τα συμφέροντά του και σπρώχνει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση για να τα εξυπηρετήσει.

Μέχρι που έρχεται μια στιγμή στην Ιστορία, που κάτι γίνεται και ο μηχανισμός αποκαλύπτεται. Έστω εν μέρει. Και μετά χάνει τη δυναμική του κυρίως προς τούτο: ο μέσος άνθρωπος, ενώ γνωρίζει πως ζει σε έναν κόσμο των ισχυρών, ξαφνικά δεν το αποδέχεται ως αξίωμα. Αυτό είναι το τέλος της αφασίας, το τέλος του κυνισμού, η απαρχή εσωτερικών αναζητήσεων, η εξωτερίκευσή τους μέσα από μια απλή κουβέντα ή μέσα από συλλογικότητες, η αντίδραση μέσα από ένα δημοψήφισμα, η συνειδητοποίηση που για πρώτη φορά οδηγεί σε πράξη. Όχι απαραίτητα σε μια ενέργεια. Για αρχή είναι μια χαρά και ένα «όχι ρε πούστη μου, αυτό δεν μου αρέσει. Δεν το δέχομαι!» Αυτό το δεν το δέχομαι μπορεί να στραφεί και προς τα έσω: «δεν δέχομαι να είμαι υποχείριο, δεν δέχομαι να μην είμαι πληροφορημένος, δεν δέχομαι που δεν έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή μου, δεν δέχομαι να θαυμάζω κρυφίως τα λαμόγια και κατά βάθος να θέλω να γίνω σαν κι αυτά!». Και ύστερα να είστε βέβαιοι πως θα εξωτερικευτεί. Βιώνουμε ιστορικές στιγμές. Δεν φτάνει. Θα πρέπει να επιδιώκουμε και να τις συνδιαμορφώνουμε. Την επίγνωση φοβάται το σύστημα. Την επίγνωση πως είμαστε συνδιαμορφωτές και τελικοί κριτές, κατά το Σύνταγμα. Αυτή είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Αυτό είναι το τέλος της αφασίας...