Οι ενδοσκοπικοί απολογισμοί δε, καλό είναι να αποσκοπούν ακριβώς σε αυτό. Να υπόκεινται σε μια εσωτερική βάσανο που δεν χρειάζεται καθόλου να μοιράζεται, παρεκτός ίσως με πολύ δικούς σου ανθρώπους.

Επειδή όμως εσείς είστε εκ των πραγμάτων δικοί μας άνθρωποι -ειδικά τώρα που έχουν αραιώσει προς το παρόν οι περιστασιακές γνωριμίες– κι επειδή δεν πρόκειται για αυστηρά δικό μου απολογισμό, θα τον αποτολμήσω.

Είναι παράξενο που όσο τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα ψάχνεις μέσα σου και βρίσκεις ψυχικές εφεδρείες που δεν ήξερες πως υπάρχουν. Το εκπληκτικό δε, είναι πως όλη αυτή η εσωτερική πάλη ξαφνικά διαμοιράζεται με τους ανθρώπους που μοιράζεσαι το μόχθο. Όλο το μυστικό για να είσαι επιτυχημένος στη δουλειά σου είναι οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύεις μαζί.

Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, το 2013 υπήρξε μια καλή χρονιά. Κυρίως διότι έφτασε στο τέλος της και εγώ μπορώ να κάνω απολογισμό από την ίδια στήλη κι όχι περιμένοντας στην ουρά του ταμείου ανεργίας. Ξέρετε πόσο δύσκολο ήταν αυτό; Τρομακτικά.

Η ερήμωση του χώρου του αυτοκινήτου είναι βιβλικών διαστάσεων. Το ντόμινο των επιπτώσεων το βλέπεις από μακριά να ρίχνει τα νταμάκια το ένα μετά το άλλο και εσύ προσπαθείς να στυλώσεις γερά τα πόδια για να μην πέσεις. Η μάχη διεξάγεται πλέον σε μια στενή λωρίδα γης, στα «Οδοφράγματα» και στον «Κόκκινο Οκτώβρη».

Ωστόσο, φτάνεις τελικά να κατασταλάξεις μέσα σου πως η υποχώρηση δεν είναι επιλογή. Κι όλα αυτά χωρίς λεκτική συνεννόηση. Φτάνεις στο συμπέρασμα πως θα το παλέψεις κι άλλο, διότι δεν βλέπεις κανέναν γύρω σου να βαρυγκωμάει. Διότι τώρα που τα γράφω όλα αυτά απέναντί μου ο Αργύρης γράφει, μέσα η Χριστίνα στήνει μανιωδώς και στο γραφείο του Κουτσουφλάκη τους ακούω με τον Μιχάλη και τον Κλεάνθη να σχεδιάζουν μελλοντικά πρότζεκτ.

«Ναι, τελειώνω κι έρχομαι να τα πούμε...». Άλλωστε είναι μόνο 21:30 ακόμα... Γυρίζω πίσω μου να ρίξω μια ματιά στη βιβλιοθήκη, στα τεύχη που έχουμε εκδώσει και ειλικρινά είμαι απροετοίμαστος γι’ αυτό που βλέπω. Από τις αρχές του 2013 έχουμε οδηγήσει με χρονολογική σειρά Ariel Atom, Westfield Megabird, Ferrari F12, McLaren 12C, Porsche Cayman S, Lamborghini Aventador Roadster, Maserati MC Stradale, Porsche 911 GT3.

Έχουμε πάει στην πίστα της F1 στην Κωνσταντινούπολη με Astra OPC και Toyota GT86, κάναμε Cannonball με τα πιο γρήγορα ντίζελ, γυρίσαμε στην πίστα του Spa με Carrera 4S και R8, μαζέψαμε όλες τις γενιές 911 σε ένα αφιέρωμα 50 σελίδων για τα πενήντα χρόνια του θρυλικού μοντέλου, καθίσαμε στα θρανία του RSR Track Driving Academy, συνοδηγήσαμε DTM Mercedes C-Coupé και μας έκαναν την τιμή να οδηγήσουμε BMW Z4 GT3. Ήμασταν οι πρώτοι που δοκιμάσαμε το Peugeot 208 GTi στην πίστα του Κλερμόν Φεράν και μετά ήμασταν πάλι οι πρώτοι που το συγκρίναμε με Renault Clio RS στο θρυλικό Nürburgring.

Και αυτά ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου, η βιτρίνα. Από κάτω ο μηχανισμός δούλευε για να γίνουν συγκριτικά, έτρεχε σε φωτογραφήσεις, βριζόταν στα τηλέφωνα για αυτοκίνητα που γίνονται πλέον όλο και πιο δυσεύρετα, έβαζε το κεφαλάκι του στον τροβά στην ευθεία μετρήσεων στη Θήβα.

Χώρια τα παιδιά του ίντερνετ, ο Χρήστος, ο Αλέξης, ο Παναγιώτης, που με τη βοήθεια του Γιάννη και του Θοδωρή κατάφεραν να κάνουν το drive.gr μέσα σε λίγους μόνο μήνες το καλύτερο αυτοκινητικό site με πάνω από 100.000 μοναδικούς επισκέπτες το μήνα. Όλα αυτά τα έκαναν συνολικά δέκα άνθρωποι.

Με όλα αυτά, το DRIVE ήταν το μόνο Περιοδικό αυτοκινήτου που δεν είχε το 2013 καμία κυκλοφοριακή απώλεια σε σχέση με το 2012. Και σας ευχαριστούμε γι’ αυτό. Διότι κάπως έτσι είναι τα πραγματικά success stories κι όχι κάτι άλλα γιαλαντζί...