Το παράδειγμα Giulia

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί η Alfa Romeo έχει τόσο πολλούς και κυρίως τόσο φανατικούς οπαδούς.

Θα το καταλάβαινα αν το ημερολόγιο δεν έδειχνε 2016 αλλά 1966. Τότε, ναι! Μεσουρανούσε με μοντέλα όπως η Spider, η Giulia 1600 Super, η Giulia Coupé GT Junior, αλλά και η Sprint GT Veloce, η 2600 Sprint. Όμως εν έτει 2015, πέρυσι δηλαδή, είχε στην γκάμα ενάμισι μοντέλο με το ζόρι. Άντε δύο, αν βάλεις και την 4C. Και ξέρετε πόσες ήταν οι παγκόσμιες πωλήσεις; 56.688 αυτοκίνητα! Συνολικά! Προφανώς, αν δεν ήταν μέλος της FCA, θα είχε κλείσει από καιρό. Ακόμα προφανέστερα, αν δεν είχε αυτή την προστιθέμενη αξία του ονόματος, κανείς δεν θα ασχολούνταν με το πώς θα την ανατάξει οικονομικά. Σίγουρα πάντως όχι ο Marchionne.

Αλλά η Alfa είναι κάπως σαν την Ελλάδα. Στηρίζεται στην ιστορία της για να διεκδικήσει το παρόν της. Με έναν τρόπο που πλησιάζει στο όριο του μεταφυσικού. Μάλλον γι’ αυτό και οι Έλληνες είμαστε (εντάξει, όχι όλοι...) τόσο φανατικοί με τη μάρκα. Ασυνείδητα παθαίνουμε μια ταύτιση. Τα περασμένα μεγαλεία. Οι βάρβαροι, που όταν οι Έλληνες είχαν χοληστερίνη, αυτοί έτρωγαν βελανίδια. Σε απόλυτη αναλογία: Που όταν η Alfa είχε δισκόφρενα, αυτοί (οι Γερμανοί κυρίως) είχαν κάτι χρέπια. Ο ισχυρισμός βέβαια δεν θα μπορούσε να απέχει πιο πολύ από την αλήθεια, αλλά ας μην την αφήσουμε (την αλήθεια) να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία.

Επίσης αλήθεια είναι πως η Alfa ήταν περισσότερο από κάθε άλλη ιταλική μάρκα ο καθρέφτης της ψυχοσύνθεσης των συμπαθών γειτόνων. Μια υπέροχη μετουσίωση σε λαμαρίνα του Dolce Vita του Fellini, αλλά την ίδια στιγμή και του dolce far niente. Εκπληκτικά σε πολλούς τομείς (αυτούς που αξίζουν, θα πουν οι παθιασμένοι) και εκπληκτικά άστοχα σε άλλους (σε αυτούς που πουλάνε, θα πουν οι ορθολογιστές). Και οι δύο θα έχουν δίκιο.

Αλλά αυτή η σχιζοειδής ψυχοσύνθεση ήταν που έριξε την Alfa σε παρατεταμένη παρακμή, όταν η ρομαντική νέο-belle époque εποχή των 60s και των αρχών των 70s έδωσε τη θέση της στην εποχή της κρίσης του πετρελαίου, των ορθολογικών επιλογών, της απαίτησης για αξιοπιστία. Ο σύγχρονος καπιταλισμός του χρηματιστηρίου και της σχεδόν χυδαίας επίδειξης του νέου χρήματος ήταν ένα τρένο που η Alfa όχι απλώς δεν το πήρε, αλλά μάλλον δεν κατάλαβε καν ότι πέρασε. Και όταν της το δείξανε, άρχισε ασθμαίνοντας να τρέχει από πίσω με μοντέλα που όπως πάντα έδειχναν όμορφα, αλλά πλέον δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν το νεοτευτονικό μοντέλο επίδειξης πλούτου και υλικής υπεροχής. Και τεχνολογικής, συν τω χρόνω. Είπαμε, κάτι σαν την Ελλάδα που επαίρεται για τη διάδοση του πολιτισμού αλλά... του αρχαίου. Για πόσο καιρό θα ζητάς πνευματικά δικαιώματα; Πότε λήγει η πατέντα;

Να όμως που η Alfa Romeo δείχνει πλέον σημάδια ζωής. Και μάλιστα ζωής πάλλουσας, με σφυγμό δυνατό, με φωνή βροντώδη, με μορφή σαγηνευτική. Να λοιπόν που ύστερα από δεκαετίες οδήγησα μια ολοκαίνουργια Alfa που δεν με αφήνει με αυτή τη γλυκόπικρη γεύση. Η νέα Giulia που ήρθε πριν από λίγες μέρες κάτω από τα γραφεία μας, είναι επιτέλους ένα πραγματικά καλό αυτοκίνητο. Τόσο απλοϊκά αν θέλετε. Όπως όλα τα σύγχρονα αυτοκίνητα, έχει και αυτή ατέλειες. Πιστέψτε με, ύστερα από 18 χρόνια στη συγκεκριμένη δουλειά, το πιο εύκολο πράγμα είναι να βρω ατέλειες σε οποιοδήποτε αυτοκίνητο.

Αλλά το συγκεκριμένο μοντέλο είναι συνολικά το καλύτερο ιταλικό αυτοκίνητο που έχω οδηγήσει όσο κάνω αυτή τη δουλειά. Προφανώς των supercars εξαιρουμένων. Και το πιο σημαντικό είναι πως η Giulia δεν διεκδικεί την προτίμησή μου επειδή είναι όμορφη, ή επειδή στρίβει καλά. Τη διεκδικεί διότι είναι ολοκληρωμένη ΚΑΙ διαφορετική. Είναι ορθολογική ΚΑΙ γεμάτη συναίσθημα. Θα μπορούσε να είναι ένα μάθημα και σε εμάς: Την αναγνώριση δεν την αξιώνεις επειδή έχεις ένα όνομα ή μια ιστορία. Πρέπει να την κερδίζεις με την πραγματική ουσία της ύπαρξής σου. Γι’ αυτό και μόνο αξίζουν συγχαρητήρια στους Ιταλούς της Alfa. Διάλεξαν ένα δρόμο κοντά στην καρδιά τους, αλλά μακριά από τον κακό τους εαυτό.

Εμείς;