Το είδαμε και το ζήσαμε κι αυτό. Ο Donald Trump έγινε ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Το αν πρόκειται για ένα ηθικά και κοινωνικά ανερμάτιστο άτομο, νομίζω πως μπορεί κανείς να το διαπιστώσει από όλες τις δηλώσεις και προγραμματικές του θέσεις για τη γυναίκα, τη μετανάστευση, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, για όλο το φάσμα της κοινωνικής δραστηριότητας και βέβαια και για την πολιτική που θα ακολουθήσει. Προφανώς και η Αμερική πρέπει να έχει πολύ καλύτερους άντρες για να γίνουν ο επόμενος Πρόεδρος. Αλλά και πολύ καλύτερες γυναίκες από την Hillary.

Διότι η Hillary ήταν μάλλον ο λόγος που ο Trump τελικά εξελέγη. Για να είμαι πιο ακριβής ό,τι η Hillary εκπροσωπούσε ή δεν αντιπροσώπευε. Εκπροσωπούσε λοιπόν ένα κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο που έχει -προφανώς- κουράσει το μέσο Aμερικανό με το να είναι διαρκώς στα πράγματα. Δεν αντιπροσώπευε μια φρέσκια πρόταση, διακυβέρνησης, όπως το έκανε οχτώ χρόνια πριν ο Barack Obama. Αυτή είναι μια πολύ πρόχειρη και σύντομη ερμηνεία, την οποία δεν θα αναλύσω παραπάνω.

Διότι θέλω να σταθώ στην απίστευτη μπαλαφάρα που έχει από κείνη τη μέρα κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο, με τον μανδύα βαθυστόχαστων και βαθιά «προβληματισμένων» διαπιστώσεων για την ανικανότητα, τη βλακεία, την έλλειψη κριτικού πνεύματος, την ανυπαρξία προβληματισμού του εκλογικού σώματος, το οποίο, παρά την καταφανώς προβληματική υποψηφιότητα του Trump, πήγε και τον εξέλεξε. Γιατί; Μα απλώς διότι ο «λαός είναι ηλίθιος». Άρα, θέλει να πει ο εμφορούμενος από ιερή αγανάκτηση «ποιητής», ανίκανος να αποφασίσει τί είναι καλό γι αυτόν. Άρα (θέλει να πει αλλά δεν το λέει, ακόμα) δεν θα πρέπει να ψηφίζει.

Η πλήρης δηλαδή διαστρέβλωση της αιτιότητας, η καταπάτηση της συνάφειας δύο καταστάσεων: Ο Trump βγήκε επειδή ο λαός κατά πλειoνότητα είναι ηλίθιος. Και ύστερα έρχεται η σύνδεση με την εσωτερική επικαιρότητα: Ο Τσίπρας βγήκε για τον ίδιο λόγο. Ή ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου. Και πάει λέγοντας. Ό,τι δεν συνάδει με την κοινωνικοπολιτική κοσμοθεωρία μας αποδίδεται στη «βλακεία» του διπλανού μας. Ξεχνώντας έτσι ότι πρώτον, πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε και δεύτερον αθωώνουμε με μια νοητική πιρουέτα τις βαθύτερες και αφανείς αιτίες των φανερών αιτιατών.Αν δηλαδή πάω να ανάψω το φως στο δωμάτιο και αυτό δεν ανάβει, αυτό δε σημαίνει ότι είμαι ανίκανος να πατήσω τον διακόπτη. Το πιο πιθανό είναι να έχει καεί ή λάμπα ή να υπάρχει γενική διακοπή ρεύματος.

Και αυτή η γενική διακοπή πολιτικού και πολιτισμικού ρεύματος είναι εμφανέστατη στον Δυτικό Κόσμο. Υπάρχουν παντού προειδοποιητικές πτώσεις τάσης: Αφενός επιχειρείται και συντελείται μια εκτεταμένη φτωχοποίηση. Της οποίας τα αποτελέσματα προσπορίζεται σχεδόν ξεδιάντροπα μια όλο και πιο πλούσια ελίτ. Αφετέρου η περιθωριοποίηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας είναι πιο εμφανής από ποτέ. Και οι αντιδράσεις γίνονται ολοένα και πιο σπασμωδικές, διότι η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι επίσης πρόδηλη.

Μπροστά στα μάτια μας λοιπόν διεξάγεται η πρώτη πράξη του δράματος που είναι ο πολιτικός αυτοχειριασμός: Ψηφίζω (επειδή ακόμα μπορώ...) τον πιο ακραίο υποψήφιο, είτε παραγνωρίζοντας τις συνέπειες είτε αδιαφορώντας γι’ αυτές, διότι τί άλλο έχω να χάσω. Και το επίσης εκπληκτικό είναι ότι όσο πιο σφόδρα πολεμούν τα συστημικά μέσα αυτόν το δήθεν παρία και ακραίο, τόσο εμπεδώνεται η θέληση της μάζας να πάει κόντρα. Επειδή απλούστατα η καχυποψία περισσεύει.

Το ίδιο και η καθαρή σκέψη. Μπορεί ο «παρίας» να είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα του ίδιου συστήματος που θέλεις να χτυπήσεις, αλλά τελικά η μεγάλη εικόνα θολώνει από το μεγάλο θυμό. Και ύστερα έρχεται το επόμενο χτύπημα: Δεν φταίει ρε παιδί μου το σύστημα, φταίνε οι άνθρωποι που ψηφίζουν. Για να έρθει κατόπιν το τελειωτικό, που θα προκύψει αβίαστα, ως νοητική επαγωγική τσιγκολελέτα.... Αλλά τότε θα είναι αργά και για τους «βλάκες» και για τους «έξυπνους»...