Κάθε μέρα που περνά στην Ελλάδα της κρίσης, ένα νέο φορολογικό μέτρο έρχεται να βάλει ακόμη χαμηλότερα τον πήχη για το τι θεωρείται προσιτό σπορ αυτοκίνητο ή, αν προτιμάτε, εφικτό όνειρο. Στο τεύχος Φεβρουαρίου (196) δεν κρύψαμε την αγωνία μας για το πώς θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε ζωντανή τη φλόγα του DRIVE σε μια αγορά διαρκώς συρρικνούμενη, αλλά και σε μια κοινωνία που το καλό αυτοκίνητο έχει σχεδόν ποινικοποιηθεί.

Στο περιβάλλον αυτό, οι αντιπροσωπείες περιορίζουν δραματικά τους στόλους των δημοσιογραφικών, εστιάζοντας κυρίως στα σουπερμίνι και στα οικογενειακά ντίζελ, με αποτέλεσμα να είναι όλο και δυσκολότερο να βρούμε αυτοκίνητα από αυτά για τα οποία θα ήθελε κανείς να διαβάσει σε ένα περιοδικό. Μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο, μπορείς είτε να πάρεις τα χέρια από το τιμόνι και να σκάσεις πάνω του είτε να αντιδράσεις ανοίγοντας το δικό σου δρόμο. Εμείς ακόμη και χωρίς πολλά άλογα μπορούμε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε. Το οξυγόνο μας είναι οι νέες οδηγικές προκλήσεις. Κι αυτές θα συνεχίσουμε να αναζητούμε.

Η αρχή έγινε ως συνήθως μεταξύ σοβαρού και αστείου. Όταν έριξα την ιδέα, ο Ντίνος, ο Κλεάνθης και οι άλλοι χαμογέλασαν και με κοίταξαν με κατανόηση. Όσο το κουβεντιάζαμε όμως άρχιζαν να το πιστεύουν και εκείνοι. Ότι δηλαδή, ένα περιοδικό από την ταλαίπωρη Ελλάδα, με ψίχουλα για προϋπολογισμό, μπορεί να κάνει αποκλειστική χρήση μιας πίστας Formula 1 για δύο μέρες. Το πράγμα ήταν δυσκολότερο από όσο φανταζόμουν, διότι το Istanbul Park F1 Circuit αυτή την εποχή βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση, όσον αφορά στο ιδιοκτησιακό καθεστώς – και το site, από όπου φανταζόμουν ότι θα ξεκινούσα την επαφή, δεν λειτουργεί. Λίγο πριν τα παρατήσω, σκέφτηκα τον φίλο μου Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον μόνο Έλληνα δημοσιογράφο για τη Formula 1 που μιλά απευθείας στο κινητό με τους σημαντικότερους ανθρώπους στα πάντοκ. Και μάλιστα, on first name terms. Ο Δημήτρης μετέφερε το αίτημά μας στον Αυστριακό πρώην οδηγό Formula 1 Άλεξ Βουρτς, αλλά και στην TOSFED, την τούρκικη ΕΛΠΑ. Λίγα e-mails και ένα τηλεφώνημα με τον ευγενέστατο και εξυπηρετικό Σάντι Χεζμπέρ, τον άνθρωπο που «τρέχει» την πίστα για λογαριασμό του νέου ιδιοκτήτη, ήταν αρκετά για να κλείσει το deal.

Διαβατήριο η δουλειά μας, όπως αυτή αποτυπώνεται διαχρονικά στο έντυπο και τον τελευταίο χρόνο και στο διαδίκτυο. Παρότι δεν γνωρίζουν τη γλώσσα και δεν καταλαβαίνουν τα γραπτά μας, οι γείτονες βλέπουν ότι τα μισά τεύχη του έτους είναι φτιαγμένα στις πίστες, ότι επενδύουμε σε αποκλειστικές ειδικές αποστολές, ότι μας ανοίγουν τις πόρτες εργοστάσια όπως η Ferrari, η Pagani, η Lamborghini και όχι μόνο. Και ανταποκρίνονται άμεσα, επιδιώκοντας εκείνοι μάλιστα μια ευρύτερη συνεργασία που ξεπερνά αυτή την πρώτη επίσκεψή μας. Σίγουρα είναι μια μορφή επιβράβευσης της επίμονης προσπάθειας, που εξελίσσεται καθημερινά με βαρύ κόστος σε «στομάχι» και ψυχικά αποθέματα.