Στα χρόνια του αδυσώπητου πολέμου ελαστικών μεταξύ Bridgestone και Michelin, αναπόφευκτα υπήρχε νικητής και χαμένος. Παρόλα αυτά, καμιά από τις δύο εταιρείες δεν είχε υποστεί τόση αρνητική κριτική όση φέτος η Pirelli, που έχει καταφέρει να χάσει έναν αγώνα στον οποίο τρέχει μόνη της.

Διαφωνώ πλήρως με την προσέγγιση της ως προς τα υπερευαίσθητα φετινά λάστιχα. Το Σπορ έχει καταντήσει ένας αγώνας regularity που νικητής είναι όχι ο ταχύτερος συνδυασμός οδηγού και αυτοκινήτου, αλλά αυτός που προστατεύει καλύτερα τα λάστιχά του, με αποτέλεσμα στα 2/3 του αγώνα τα μονοθέσια να γυρνούν σε ρυθμούς GP2 ή και πιο αργά. Και ναι μεν γίνονται προσπεράσματα, αλλά όποιος γνωρίζει τα στοιχειώδη, αντιλαμβάνεται ότι οι μάχες είναι «κατασκευασμένες» με την έκβαση τους προαποφασισμένη αρκετούς γύρους πριν. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να κατηγορήσω μόνο την Pirelli γι’ αυτό, καθώς η εντολή που έδωσε ο «πελάτης», δηλαδή οι ομάδες και ο Μπέρνι, ήταν ένα λάστιχο που θα επιδρά στη ροή του αγώνα όπως μια ξαφνική… μπόρα, ώστε να τους κάνει απρόβλεπτους.

Στα ζητήματα ασφαλείας ωστόσο, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για εκπτώσεις. Και είναι προφανές ότι φέτος η Pirelli έχει αποτύχει να βρει τη χρυσή τομή. Στην προσπάθειά της να κάνει ακόμη πιο πικάντικους τους αγώνες, έχουν προκύψει σοβαρά ερωτηματικά.

Φαινόμενα αποκόλλησης του πέλματος παρουσιάστηκαν και νωρίτερα φέτος, και η εταιρεία προσπάθησε να τα λύσει με διάφορους τρόπους, μεταξύ αυτών δημιουργώντας και ένα σκάνδαλο παράνομων δοκιμών. Η Pirelli εδώ και εβδομάδες επιχειρεί να παρουσιάσει τον εαυτό της ως θύμα των περιστάσεων. Της αδυναμίας των ομάδων να συμφωνήσουν ομόφωνα σε αλλαγές και των περιορισμών που βάζει η FIA.

Όμως γνώριζε τις συνθήκες υπό τις οποίες θα έπρεπε να δουλέψει. Ότι δηλαδή δεν επιτρέπονται δοκιμές ούτε πριν ούτε κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος με οδηγούς και μονοθέσια που συμμετέχουν σε αυτό. Το πράγμα είναι απλό. Κάν’ το ή φύγε.

Μάλιστα, ύστερα από το βρετανικό GP εμφανίστηκε να κατηγορεί τις ομάδες ότι χρησιμοποίησαν τα λάστιχα εκτός των προδιαγραφών τους ως προς τη γωνία κάμπερ και την πίεση. Ενώ κάποιες από αυτές, ισχυρίζεται η Pirelli, συνήθιζαν να χρησιμοποιούν εναλλάξ τα λάστιχα, πότε αριστερά και πότε δεξιά, μεγιστοποιώντας έτσι τη διάρκεια ζωής κάθε σετ.

Αν λοιπόν ήταν αυτό το πρόβλημα που προκάλεσε τα κλαταρίσματα, γιατί εδώ και μήνες εξέλισσαν και δοκίμαζαν διάφορες αλλαγές πάνω στο αρχικό σχέδιο των ελαστικών του 2013; Αυτές που δεν έγιναν ομόφωνα δεκτές από τις ομάδες. Γιατί τώρα θα φέρουν με το έτσι θέλω τα λάστιχα με τη ζώνη κέβλαρ στο GP της Γερμανίας; Και αν η δομή του σκελετού των φετινών ελαστικών δεν είναι αποτυχημένη, γιατί από το ουγγρικό GP θα επιστρέψουν σε αυτή του 2012 με γόμες ’13;

Τα παιχνίδια με τις γωνίες κάμπερ και τις πιέσεις, δεν είναι καινούρια υπόθεση. Οι ομάδες ανέκαθεν πειραματίζονταν με αυτά τα πράγματα. Αλλά οι Ιάπωνες δεν άφηναν τίποτα στην τύχη. Ο Χαμάσιμα Σαν ήξερε τα πάντα για τη χρήση των ελαστικών από κάθε ομάδα. Το είχε απαιτήσει, για να προστατέψει το όνομα και την επένδυση της Bridgestone, αλλά και το ίδιο το Σπορ. Και όταν έβλεπε αποκλίσεις, έσπευδε στο pitwall της ομάδας και ζητούσε να βγάλουν το αυτοκίνητο στα πιτς πριν γίνει το κακό.

Η Pirelli και οι μηχανικοί που έχει μοιρασμένους σε κάθε ομάδα όφειλαν να κάνουν το ίδιο. Και αν οι ομάδες δεν συνεργάζονταν, να βγει ΠΡΙΝ γίνουν όλα αυτά και με μια ανακοίνωση να φέρει τους πάντες προ των ευθυνών τους.

Με τα λάστιχα να διαλύονται σαν σαπουνόφουσκες σε μια από τις ταχύτερες πίστες του πρωταθλήματος, το τσαλακωμένο γόητρο της Pirelli είναι το λιγότερο από τα προβλήματα που θα μπορούσαν να είχαν προκύψει. Η F1 και ο πλανήτης ολόκληρος είδαν την κόλαση της Ίμολα του ’94 από τόσο κοντά όσο ο Αλόνσο την ουρά της McLaren του Πέρεζ την ώρα που διαλύθηκε το λάστιχο του Μεξικάνου στα 300 km/h.