Προφανώς και δεν χρειαζόταν να κατεβάσω 3η στα 90 km/h… Για να ακούσω τον 6κύλινδρο να αλλάζει τόνο μετά τις 5.000 rpm το έκανα και να νιώσω μια τελευταία φορά το τράβηγμά του. Οκτώ χρόνια κατέβαινα κάθε μέρα στο Ν. Κόσμο, τόσο άδεια την εθνική δεν την πέτυχα ποτέ. Ούτε είχα βρει ποτέ παρκινγκ συντομότερα από το 20λεπτο. Σήμερα που δεν βιάζομαι να φτάσω, για την ακρίβεια δεν θέλω να φτάσω, όλα συνωμοτούν εναντίον μου.
Η οικογένειά μου, το σπίτι μου, πολιορκήθηκε από την κρίση ως άλλο Μεσολόγγι τρία χρόνια τώρα. Και η κατάληξη ήταν δυστυχώς η ίδια. Η έξοδος από τη ζωή που πιστεύαμε ότι είχαμε φτιάξει δεν μας εξέπληξε, σημάδι ότι ποτέ δεν χάσαμε την επαφή με την Γη. Αλλά ηρωική δεν τη λες. Στόχος από εδώ και πέρα να παραμείνουμε συνεπείς απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στα παιδιά μας, με αξιοπρέπεια.
Δεν ήθελα ποτέ BMW απαραιτήτως. Ήθελα πάντα ένα πισωκίνητο, καλοζυγισμένο πλαίσιο, με καλό τιμόνι και δυνατό μοτέρ. Στην εποχή μου, τέτοια φτιάχνουν μόνο στο Μόναχο. Και παρότι στην πορεία χρειάστηκε να κόψουμε διάφορα, αυτή ήταν το τελευταίο οχυρό μας. Δεν ήταν ποτέ σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης. Την οδηγούσα σπάνια, αλλά η σκέψη ότι είναι εκεί σκονισμένη στο γκαράζ και με περιμένει με ηρεμούσε. Καμιά φορά την έπαιρνα κι ανοιγόμουν μακριά από τις σκοτούρες, χωρίς προορισμό. Και κάθε φορά ένιωθα την ίδια βαθιά ικανοποίηση στρίβοντας το τιμόνι, πιέζοντας τα φρένα, γλιστρώντας λίγο την ουρά. Η σχέση μας είχε μια συντροφικότητα που συνήθως οι άντρες αναπτύσσουν με το σκύλο τους. Εγώ λατρεύω τα σκυλιά αλλά έχω αλλεργία στο τρίχωμά τους. Η Φωτεινή μου καταλάβαινε και δεν θα μου ζητούσε ποτέ να την πουλήσω. Αλλά η αλήθεια είναι πως, παρότι μεταχειρισμένη την πήρα στην τιμή ενός φτωχά εξοπλισμένου i30, για να την έχω χωρίς τύψεις θα έπρεπε το βάθος της τσέπης μου να αντιστοιχεί στην τιμή της ως καινούρια. Καμία σχέση δηλαδή.
Στη ζωή μου πολλές φορές ευχήθηκα να μην ένιωθα αυτή τη μοιραία ακατανίκητη έλξη για το αυτοκίνητο. Και σήμερα είναι μια από αυτές. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν το έβλεπα απλώς ως μεταφορικό μέσο. Και την οδήγηση σαν αγγαρεία.
Πρώτα από όλα δεν θα τσακωνόμουν με την αδερφή μου για τις στοίβες περιοδικών που μάζευα στο σπίτι και τα διάβαζα αντί για τα μαθήματά μου. Πιθανότητα θα είχα περάσει και στη Νομική, όπως τόσο πολύ νόμιζα πως ήθελα. Δεν θα είχα βγάλει όλο το χειμώνα του ’94 άφραγκος, μαζεύοντας τα χαρτζιλίκια για το δίπλωμα. Κι αργότερα, θα είχα αγοράσει ένα Micra ή κάτι τέτοιο για να κάνω τη δουλειά μου. Και δεν θα δούλευα τρεις δουλειές για να ξεχρεώνω το Punto GT και να το ταΐζω 100άρα. Θα είχα γλιτώσει τη μάνα μου από κάμποσες επισκέψεις στον καρδιολόγο. Άλλες αδικαιολόγητες, επειδή κάποιος της είπε ότι το GT είναι «σκοτώστρα» κι άλλες δικαιολογημένες, διότι είχα όντως τρακάρει αλλά δεν έφταιγε το GT.
Θα είχα σίγουρα λεφτά στην άκρη. Δεν θα είχα πάρει ποτέ την Compact ti και δεν θα τα έτρωγα σε μπλοκέ, λάστιχα, αναρτήσεις κ.λπ. Και πιθανότατα θα έκανα άλλη δουλειά. Πωλήσεις ας πούμε, όπως μέχρι το 2001 που έκανα τα παιδικά μου όνειρα πραγματικότητα δρασκελίζοντας το κατώφλι της εταιρείας. Περισσότερα θα έβγαζα. Κι αν ερχόμουν αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο πολλαπλών μειώσεων στο μισθό μου, όπως αυτές που έχω δεχτεί με κατανόηση, θα άλλαζα πολύ ευκολότερα εργοδότη ή και κλάδο, διότι δεν θα με κρατούσε τίποτα. Ούτε το αντικείμενο της δουλειάς ούτε η παρέα.
Και ακόμη κι αν είχα αποκτήσει αυτή την 325i για κάποιο λόγο, σήμερα δεν θα με στεναχωρούσε που θα την αποχωριζόμουν. Άλλωστε, αν ήταν για τη μόστρα, θα βολευόμουν και με 316.
Βέβαια, θα είχα στενότερους ορίζοντες, αφού δεν θα είχα ταξιδέψει τόσο. Δεν θα μπορούσα να κάνω 1000 km κάθε ΣK επί μήνες για μια γυναίκα, ούτε θα είχα γνωρίσει την Φωτεινή. Δεν θα είχα κάνει εξαιρετικούς φίλους όπως όλοι οι τωρινοί και οι περισσότεροι από τους πρώην συνταξιδιώτες στη διαδρομή του DRIVE. Και μάλλον κάπου θα είχαμε χαθεί με τον κολλητό μου, αφού οι βόλτες μας και οι ατέλειωτες συζητήσεις για αυτοκίνητα είναι η συγκολλητική ουσία στη σχέση μας από τα θρανία του Γυμνασίου. Με λίγα λόγια, αν δεν αγαπούσα τα αυτοκίνητα, θα είχα κόψει δρόμο και θα είχα γλιτώσει πολύ ανηφόρα, αλλά θα είχα προσπεράσει τη μισή ζωή μου χωρίς να το πάρω χαμπάρι.