Δέκα αυτοκίνητα. Μια κατηγορία ολόκληρη. Δύο πεδία δοκιμών. Τρεις δοκιμασίες.
Και μόνο ως «logistics» –κατά τη μοντέρνα έκφραση– να το δει κανείς, είναι ένα ηράκλειο έργο.
Παράλαβε τα αυτοκίνητα από τις τέσσερις γωνιές της Αθήνας. Πήγαινέ τα στα πεδία από τα χαράματα. Στήσε κορύνες, αφού μετρήσεις τις αποστάσεις με ακρίβεια εκατοστού. Εγκατάστησε φωτοκύτταρα και χρονόμετρα. Βάζε και βγάζε το δορυφορικό V-Box σε καθένα από τα δέκα αυτοκίνητα, πριν και ύστερα από την κάθε δοκιμασία. Και μετά γύρνα τα αυτοκίνητα στις αντιπροσωπείες –και γρήγορα, διότι έχεις να επεξεργαστείς όλα τα στοιχεία και να γράψεις τα κομμάτια...
Τα έλεγα όλα αυτά σ’ ένα φίλο μου, λίγο-πολύ άσχετο με το χώρο, και τον είδα ν’ απορεί: «Καλά, εσείς δεν έχετε συνεργασία με τους Άγγλους;». Έχουμε. «Και δεν μπορείτε να παίρνετε τα κομμάτια έτοιμα;». Μπορούμε – και έχουμε κι ευρεία επιλογή, από το Autocar, το What Car?, το Autosport, το MotorSport, το Classic & Sports Car… «Τότε γιατί κάθεστε και παιδεύεστε; Αφού πληρώνετε που πληρώνετε τα δικαιώματα, γιατί να ξοδεύετε τόσα λεφτά και τόση ενέργεια σε μια τόσο δύσκολη εποχή όπως σήμερα;»
Ομολογώ ότι για μια στιγμή προβληματίστηκα. Και στο νου μου ήρθαν τα λόγια κάποιου παλιού μου εργοδότη, 20 χρόνια πριν: «Έλα μωρέ, νομίζεις ότι καταλαβαίνουν οι αναγνώστες; Ποιος διαβάζει πια, όλοι ξεφυλλίζουν και κοιτάνε τις φωτογραφίες, άντε να δουν και καμιά λεζάντα». Και δεν σταματούσε εκεί –καλή του ώρα– αλλά πήγαινε το πράγμα και πιο πέρα: «Άλλωστε οι ξένοι τα κάνουν καλύτερα. Γιατί λοιπόν να εφεύρουμε και πάλι τον τροχό; Δες τι γίνεται στην αγορά: Το χάμπουργκερ πάει να εκτοπίσει τελείως το σουβλάκι...»
[inset side=left]«Γιατί να εφεύρουμε και πάλι τον τροχό; Δες τι γίνεται στην αγορά: Το χάμπουργκερ πάει να εκτοπίσει τελείως το σουβλάκι...»[/inset]Αυτή την τελευταία φράση, όταν τη θυμήθηκα ησύχασα. Δύο ολόκληρες δεκαετίες πέρασαν, και τα σουβλατζίδικα –ή, αν προτιμάτε, τα Goody’s– τα πάνε ακόμα μια χαρά. Για να μην πω ότι τα ξενόφερτα χαμπουργκεράδικα ήταν αυτά που αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα. Κι αν το σκεφτείς είναι λογικό. Η Ελλάδα είναι άλλος τόπος, με διαφορετικές συνθήκες. Κι εμείς άλλοι άνθρωποι, με διαφορετικές ανάγκες, διαφορετική νοοτροπία και τη δική μας, ιδιαίτερη παράδοση. Πρέπει αυτό που τρώμε να ταιριάζει στις εδώ συνθήκες, στο ελληνικό κλίμα, να είναι φτιαγμένο από προϊόντα τοπικά και εποχικά που να τα ξέρουμε. Έτσι και το περιοδικό, θέλω να πιστεύω ότι δεν το ξεφυλλίζουμε στα πεταχτά, σαν fast food για να γεμίσουμε απλά το στομάχι μας, αλλά το γευόμαστε και το χαιρόμαστε. Διότι κρίνει τα αυτοκίνητα σύμφωνα με τις συνθήκες που εμείς αντιμετωπίζουμε, στους δικούς μας δρόμους και στο δικό μας οικονομικό περιβάλλον. Διότι γράφουν άνθρωποι στη δική μας γλώσσα – άνθρωποι που τους ξέρουμε, τους καταλαβαίνουμε και μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους.
Γι’ αυτό και στο DRIVE εξακολουθούμε να ξοδεύουμε φαιά ουσία και χρήμα σε θέματα δικά μας, που εμείς σκεφτόμαστε, εμείς υλοποιούμε και δεν μπορείς να τα βρεις πουθενά αλλού. Κι όταν αναγκαζόμαστε (επειδή ζούμε στη μικρή Ελλάδα, την αποκομμένη από τα αυτοκινητικά δρώμενα) να πάρουμε κάποια θέματα από τους ξένους συνεργάτες μας, κοιτάμε να συμμετέχουμε κι εμείς στην υλοποίησή τους, όπου είναι αυτό δυνατόν.
Η εύκολη λύση θα ήταν άλλη: Να βγάζουμε ένα τεύχος όλο μεταφράσεις, αυτούσιες, όπως ακριβώς είναι στα ξένα περιοδικά. Και να διεκπεραιώνουμε απλά τα κείμενα. Άντε να γράφουμε και δυο-τρία δικά μας «τεστ», οδηγώντας και φωτογραφίζοντας τα αυτοκίνητα στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Χαλκηδόνας. Για να μην πω και να βάζουμε γκρίζα διαφήμιση στο εξώφυλλο, όπως έκαναν τα πρώτα ελληνικά περιοδικά αυτοκινήτου στις δύσκολες εποχές, τέσσερις δεκαετίες πριν. Γιατί όχι; Δύσκολη εποχή δεν είναι και η σημερινή;
Είναι πολύ δύσκολη. Και το ζούμε όλοι στο πετσί μας, προσπαθώντας σκληρά για να επιβιώσουμε. Αλλά όσο ακόμα τα καταφέρνουμε, τα στάνταρ μας δεν θα τα ρίξουμε. Διότι πιστεύουμε ότι αυτή είναι η σωστή στρατηγική ώστε να υπάρχει για μας αύριο, αφού εσείς, οι αναγνώστες μας, καταλαβαίνετε τη διαφορά.