Ο Μοντετζέμολο πρότεινε την αύξηση της φορολογίας των πλουσίων. Κι εδώ, οι πλούσιοι –που δηλώνουν φτωχοί– έσπευσαν να βγάλουν 50 δις στην Ελβετία
Ακούστηκε κι αυτό: ότι δύο χώρες της Ευρωζώνης θα πτωχεύσουν μέσα στο ’12. Η Ελλάδα κι η Ιταλία.
Με τη λογική του Σαμψών, κάτι τέτοιο ίσως ήταν για μας παρήγορο. Δεν θα είμαστε μόνοι. Όμως δεν πιστεύω πως η Ιταλία κινδυνεύει πραγματικά. Διότι οι Ιταλοί διαφέρουν από εμάς, παρότι λέμε πως έχουμε την ίδια φάτσα και ανήκουμε στην ίδια φυλή. Κι αυτό φαίνεται καθαρά από τον τρόπο που χειρίστηκαν την κρίση.
Δεν αναφέρομαι στο ότι οι διεργασίες ολοκληρώθηκαν σε μόλις τέσσερις μέρες από την παραίτηση του Μπερλουσκόνι. Ούτε στο ότι ο νέος, τεχνοκράτης πρωθυπουργός είχε ανακοινωθεί ευθύς αμέσως από τον Ιταλό πρόεδρο, Τζόρτζιο Ναπολετάνο, χωρίς να μεσολαβήσουν σενάρια, ονοματολογίες και παζάρια στο παρασκήνιο. Δεν αναφέρομαι στο ότι η κυβέρνηση του Μάριο Μόντι στηρίζεται πραγματικά από τα κόμματα, χωρίς το καθένα τους να κοιτάει τα βραχυπρόθεσμα εκλογικά του οφέλη. Ούτε καν στο ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα στην Ιταλία είναι αμιγώς τεχνοκρατικό, μικρό κι ευέλικτο, με μόλις 11 υπουργούς – αντί για τη δική μας πολυκομματική φρουτοσαλάτα με τα 49 μέλη…
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι η διαφορά νοοτροπίας ανάμεσα στους δύο λαούς. Διάολε, στην Ιταλία υπήρξε μέχρι και κίνηση μεγαλοεπιχειρηματιών για συνεισφορά στο κράτος. Ανάμεσά τους κι ο «δικός μας», Λούκα ντι Μοντετζέμολο, που πρότεινε την αύξηση της φορολογίας των πλουσίων.
Εδώ, οι πλούσιοι –που δηλώνουν φτωχοί– έσπευσαν να βγάλουν 50 δις στην Ελβετία. Έχοντας ήδη βγάλει τις επιχειρήσεις τους στη Βουλγαρία…
Και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο είναι που θέλω να σταθώ.
Ξέρουμε πως το Fiat Panda κατασκευαζόταν τα τελευταία εφτά χρόνια στην Πολωνία. «Με εξαιρετικά υψηλή ποιότητα», όπως μας τόνισε ο CEO του ομίλου Fiat, Σέρτζιο Μαρκιόνε. Και όμως, η εταιρεία πήρε τη θαρραλέα απόφαση να φέρει την παραγωγή του νέου Panda στην Ιταλία. Και μάλιστα στο Νότο, στο Πομιλιάνο ντ’ Άρκο, κοντά στη Νάπολι.
Στο άκουσμα αυτού του εργοστασίου πολλοί θα ανατριχιάσουν. Αυτό ήταν που χαντάκωσε την Alfasud, ένα εξαιρετικό στη σύλληψή του αυτοκίνητο. Απεργίες, κοπάνες, προχειρότητα και μεσογειακός ωχαδερφισμός του προσωπικού είχαν ως αποτέλεσμα μια ποιότητα κατασκευής που αποτελούσε θλιβερό ανέκδοτο. Και είχε αντίκτυπο στην εικόνα ολόκληρης της Alfa Romeo.
Μαζί με την Alfa, τo 1986, το εργοστάσιο του Πομιλιάνο περιήλθε στη Fiat. Που το 2007 επένδυσε εκεί 100 εκατομμύρια ευρώ για να βελτιώσει τις εργασιακές συνθήκες και την παραγωγικότητα. Οι παραγωγικές διαδικασίες αναδιοργανώθηκαν βάσει των αρχών του World Class Manufacturing (a-la Toyota) και το προσωπικό πέρασε από εντατική εκπαίδευση. Με αποτέλεσμα το Πομιλιάνο «να μεταμορφωθεί ως προς το επίπεδο ποιότητας και αξιοπιστίας», όπως μας είπε ο Μαρκιόνε.
Όμως με την κρίση του 2008 τα προβλήματα επανεμφανίστηκαν. Η παραγωγή έπεσε σε επίπεδο μη βιώσιμο, με τη λειτουργία του εργοστασίου να διατηρείται χάρη στο ταμείο ανεργίας. Εκεί ήταν που έπρεπε να παρθεί μια γενναία απόφαση. Και δεν πάρθηκε η εύκολη, του λουκέτου. Αποφασίστηκε να γίνουν ακόμη μεγαλύτερες επενδύσεις (800 εκατομμύρια ευρώ) και να μεταφερθεί εκεί η παραγωγή του νέου Panda.
«Ξέρετε πόση σημασία δίνουμε στη μείωση του κόστους», εξηγεί ο Μαρκιόνε. «Όμως η απόφαση δεν βασίστηκε σε οικονομικούς ή καθαρά ορθολογικούς υπολογισμούς. Από βιομηχανικής πλευράς, δεν αποτελούσε την ιδανική λύση. Το κάναμε γι’ αυτό που αντιπροσώπευε πάντα η Fiat, για τους ιστορικούς δεσμούς που έχει μ’ αυτό το έθνος».
«Το Πομιλιάνο συμβολίζει την άρνηση να παραδοθούμε σε μια προκαθορισμένη μοίρα, συμβολίζει την επιλογή μας να δράσουμε. Σήμερα, μπορούμε να επιλέξουμε την Ιταλία που θέλουμε».
Και για την Ελλάδα, ρε γαμώτο, εμείς τι κάνουμε;…