Δεν θέλω πάλι να γκρινιάξω. Με στεναχώρησε η στήλη του Μιχάλη τον προηγούμενο μήνα και του ’ταξα κάτι  πιο αισιόδοξο. Καλοκαίρι είναι άλλωστε, τι διάολο. Καλύτερα να σας διηγηθώ μια προσωπική ιστορία. Ήταν το σωτήριο 2003 και, με τους πρώτους μισθούς από το περιοδικό στην τσέπη και το μόνο δάνειο της ζωής μου, έψαχνα αυτοκίνητο. Έχετε διαβάσει για αυτή την έρμη ΑΕ86 κάμποσες φορές. Με έξι χιλιάρικα, είχα δύο επιλογές: Μια απόλυτα «μαμά» και μια φτιαγμένη, με κομπρεσοράτο κινητήρα. Προτίμησα τη δεύτερη. Έφαγα τον καιρό μου να πασχίζω να βγάλω τα κρυμμένα άλογα. Την πούλησα απηυδισμένος κάμποσα χρόνια αργότερα και με τα λεφτά στο χέρι, έψαξα για ΜΧ-5.

Ορκιζόμουν –μέσα μου, για να μην έχει μεγάλη σημασία- ότι θα το κρατήσω «μαμά»… Ότι δεν θα το πειράξω, πως δεν θα το χαμηλώσω και άλλα τέτοια. Υπάρχει μια φράση για όσα έλεγα. Παπάρια μάντολες. Απλώς τότε τα πίστευα. Στον πρώτο μήνα που το είχα, ένα απόγευμα στο γραφείο χτύπησε το κινητό. «Βρήκα στο μαγαζί ενός φίλου ένα τούρμπο κιτ. Μας το δίνει πολύ φτηνά. Κανά 500άρι ευρώ». Αν το έπαιρνα θα έμενα πανί με πανί. Επικράτησε η λογική. Δεν είναι καιρός για τέτοια, σκέφτηκα. Το μετάνιωσα φρικτά, καθώς αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ολοκαίνουριο BBR κιτάκι, από αυτά που έδινε επίσημα και με εγγύηση η αντιπροσωπία της Mazda στην Αγγλία.

Το Miataki «χρειάστηκε» πολλά από τότε, άλλα ουσιαστικά και άλλα ανούσια. Μπλοκέ, coilover, ρολμπάρ και όλα τα καλά. Ακόμα και βελτιώσεις στο μοτέρ των 100 ίππων έκανα. Μια όμορφη μέρα, έφερα από την Αγγλία ένα τούρμπο κιτ. Καλοκαίρι του ’08, αν θυμάμαι καλά. Αλλά ο Αύγουστος ήταν πολύ κοντά και δεν προλάβαινα να το τοποθετήσω. Είπα να το κάνω ύστερα από τις διακοπές. Ήταν τότε που, μια μέρα πριν φύγουμε, μας ανακοίνωσαν ότι οι μισθοί δεν θα μπουν την πρώτη του μήνα.

Ήταν η απαρχή αυτού που ζούμε σήμερα. Απλώς πολύ νωρίτερα από την υπόλοιπη χώρα. Κανείς μας δεν φανταζόταν τι ακολουθούσε. Γυρνώντας από τις διακοπές, πούλησα το κιτ άρον-άρον, με την ουρά στα σκέλια. Δεν είναι ώρα για τέτοια, σκέφτηκα. Οκτώ μήνες αργότερα, με το περιοδικό να περνά δύσκολα και τους εργαζόμενους ακόμα δυσκολότερα, παραιτήθηκα. Έμεινα ακροβατώντας από δουλειά σε δουλειά ή χωρίς δουλειά για περίπου 1,5 χρόνο. Ύστερα έκανα μια σύμβαση σε ένα τηλεοπτικό σταθμό και αναθάρρησα. Είχα στερηθεί αρκετά και ήμουν βέβαιος ότι θα τα έπαιρνα όλα πίσω. Αλλά είχα αλλάξει πολύ. Το απωθημένο της υπερτροφοδότησης, δεν ήταν τόσο σημαντικό. Όταν όμως βρήκα ένα τούρμπο κιτ «ευκαιρία» στην Αγγλία, το έφερα. Είχα μάθει να κάνω υπομονή πια, να διπλοτσεκάρω το κάθε τι. Πήγα διακοπές, γύρισα, τα πράγματα φαίνονταν πολύ δυσοίωνα, έδωσα το κιτ σε ένα φίλο και αποδέχθηκα ότι δεν ήταν η μοίρα μου. Δεν είναι καιρός για τέτοια, σκέφτηκα.

Η σύμβαση τέλειωσε, έμεινα πάλι χωρίς δουλειά και ασφάλεια. Για κάποιο λόγο όμως και χωρίς ανασφάλεια. Πως όταν πας κάπου για δεύτερη φορά σου φαίνεται μικρότερη η διαδρομή; Κάπως έτσι. Δεν έχω κάτι για να σκάσω, δεν έχω δάνεια, δεν έχω παιδιά, δεν έχω τίποτε άλλο πλην του μικρού Mazda. Δεν έχω και τίποτα να προφυλάξω. Τα λεφτά; Ποια, αυτά που μπορεί εν μια νυκτί να μην έχουν καμία αξία; Με το Μάνο και το Γιάννη να στηρίζουν, με τον Δημήτρη το μηχανικό-εγγύηση, πούλησα κάμποσα από τα πράγματα που χα φορτώσει το Μiata και ξεκίνησα το τούρμπο πρότζεκτ. Αρχές Ιούλη μπήκε, ύστερα από τις εκλογές. Δουλειά από το απόγευμα ως το βράδυ, βγήκε πριν λίγες μέρες. Στο τσακ πριν τον Αύγουστο. Το έχω αφήσει κάτω από το σπίτι, ακινητοποιημένο από μια μικροβλάβη. Αύριο θα έρθει ένα φιλαράκι να το παλέψουμε. Θέλει και συμπλέκτη. Λεφτά δεν έχω. Ε, και;