Ο τύπος στο βουλκανιζατέρ με κοίταζε με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
- Γυρίζετε στην πίστα;
- Ναι
- Με τι αυτοκίνητα;
Του λέω τα αυτοκίνητα. Το πιο αδύναμο από αυτά έχει 200 PS
- Πφ, έλα μωρέ με τις μπακατέλες. Και δε μου λες τουλάχιστον τα πάτε γρήγορα ή κάνετε βόλτα;
- Ε, κάτι κάνουμε...
- Καλά, να έρθω άμα κλείσω το μαγαζί να σας δείξω πως γίνεται;

Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι(;)
Να έρθεις, ρε παλικάρι. Κι εσύ και όλοι όσοι νομίζετε πως θα κάνατε καλύτερα τη δουλειά μας. Μπορεί και να έχετε δίκιο. Κάποιοι από εμάς δεν την κάνουμε σωστά. Αυτή η περίφημη κρίση απλώς αναδεικνύει τις τεράστιες αδυναμίες του επαγγέλματος. Ποια είναι η δημοσιογραφία στην Ελλάδα και πώς εφαρμόζεται; Γιατί μας καταδιώκει σαν μαινάδα αυτή η φράση περί αλητών και ρουφιάνων; Και το κυριότερο έχει εφαρμογή και στους δημοσιογράφους του ειδικού Τύπου;
Καταρχήν το επάγγελμα του δημοσιογράφου περνάει αξιακή κρίση στην Ελλάδα εδώ και πολύ καιρό. Απλώς, όπως συμβαίνει παντού στο Σύμπαν, το πρόβλημα αναδύεται σε όλο του το μεγαλείο σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής αποσάθρωσης.
Βεβαίως και δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι αλήτες και ρουφιάνοι. Πρώτον διότι οι περισσότεροι δεν είναι καν δημοσιογράφοι. Τα παιδάκια που τρέχουν πανικόβλητα με μισθούς που ντρέπεσαι και να προφέρεις το νούμερο δεν δημοσιογραφούν. Δουλοπάροικοι είναι. Κατά δεύτερον δεν υπάρχουν εκδότες. Υπάρχουν εργολάβοι οικοδομών, εφοπλιστές, εισαγωγείς-εξαγωγείς, εκθεσάρχες και λογής καιροσκόποι. Αυτοί που βιοπορίζονται αποκλειστικά από το δημοσιογραφικό και εκδοτικό λειτούργημα είναι πλέον ελάχιστοι.

Ας δούμε τον χώρο της δημοσιογραφίας αυτοκινήτου για παράδειγμα. Προβληματιζόμαστε όλοι γιατί οι πωλήσεις των περιοδικών αυτοκινήτου πέφτουν. Λοιπόν, δεν φταίει το Internet. Όπως δεν φταίει μόνο η οικονομική κρίση. Φταίει το γεγονός πως και σε αυτόν τον χώρο βρεθήκαμε πάρα πολλοί και οι περισσότεροι δεν λένε τίποτα. Άνθρωποι άσχετοι παπαγαλίζουν μπούρδες τις οποίες νομίζουν ότι ο αναγνώστης θα καταπιεί αμάσητες. Από την άλλη υπάρχει ένα αναγνωστικό κοινό που κουβαλάει όλη την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Άλλωστε κομμάτι της είναι. Πολλοί νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Άλλοι είναι σίγουροι γι’ αυτό, άλλοι βλέπουν το αυτοκίνητο ως μέσο κοινωνικής καταξίωσης και το αντιμετωπίζουν περίπου ως παπούτσι ή κοστούμι ή γόβα. Κάποιοι το δαιμονοποιούν και το καταδικάζουν. Ακριβώς επειδή στην ελληνική κοινωνία το αυτοκίνητο θεωρείται αποκλειστικά μέσο κοινωνικής καταξίωσης, που είναι, αλλά όχι μόνο. Ούτε κατά διάνοια. Λείπει η αυτοκινητική κουλτούρα από τους αναγνώστες. Λείπει η εν γένει κουλτούρα από πολλούς από τους ειδικούς δημοσιογράφους. Κι αν υπάρχει εγκλωβίζεται από τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Οι πωλήσεις πέφτουν επειδή αγνοούμε την ελληνική, επειδή απαλύνουμε τις εντυπώσεις καλύτερα και από μαλακτικό, επειδή στο τέλος ενός τεστ λέμε «το συμπέρασμα δικό σας». Επειδή «αυτοϊκανοποιούμαστε» με περίτεχνες αρλούμπες που δεν λένε τίποτα. Επειδή κάνουμε νοητικές, αλλά το κυριότερο αξιακές κωλοτούμπες. Επειδή ζητάμε από ανθρώπους να οδηγούν και να κρίνουν αυτοκίνητα πριν διαπιστώσουμε πως είναι ικανοί να κάνουν πρόταση με υποκείμενο ρήμα αντικείμενο. Οι πωλήσεις πέφτουν διότι στο τέλος της ημέρας ένα περιοδικό αυτοκινήτου είναι εξαιρετικά σημαντικό, αλλά για τους λάθος λόγους. Όχι γιατί μέχρι σήμερα ήταν όχημα για να πάρει ο κάθε επιχειρηματίας κομμάτι της πλούσιας (παλιά στο Τέξας) διαφημιστικής πίττας. Αλλά διότι οφείλει να διαμορφώνει άποψη και συνείδηση πάνω σε ένα από τα πιο σημαντικά βιομηχανικά προϊόντα του καιρού μας. Αυτές είναι οι λέξεις κλειδιά: Άποψη, γνώμη, γνώση, κρίση, κριτική, ανάλυση, σύνθεση ακόμα και σύγκρουση. Έτσι οφείλει να είναι. Ή τουλάχιστον να προσπαθεί. Ακόμα και η προσπάθεια δείχνει να έχει εγκαταλειφθεί από τους περισσότερους. ‘Ισως καλύτερα για να ξεβρομίσει μια ώρα αρχύτερα ο τόπος. Το ζήτημα είναι αν στο καθαρό κομμάτι θα είναι αυτοί που θα φύγουν ή θα μείνουν.