Ήταν από αυτές τις περιπτώσεις που το λευκό ψηφιακό χαρτί στην οθόνη του υπολογιστή έμοιαζε με άβυσσο έτοιμη να με καταπιεί. Αδύνατο να βρω θέμα για τη στήλη αυτού του μήνα. Λίγο ήθελα να μουρμουρίσω, λίγο να γράφω για το Lancer που με συνόδεψε στις διακοπές μου, λίγο να σας ενημερώσω για το Μiata που είναι και πάλι στο συνεργείο… Aλλά τίποτα δεν μου γέμιζε το μάτι και, ακόμα χειρότερα, τίποτα δεν μου γέμιζε το «χαρτί». Κι ύστερα ήρθε ο Κρις Χάρις με τη διαβόητη πια ατάκα του για το Mazda ΜΧ-5.

Το αρχικό ποστ, αλλά και το βίντεο που ακολούθησε, μπορείτε να τα απολαύσετε και να τα ξανά-πολαύσετε στο www.limited-slip.net Χοντρικά, ο φλεγματικός βρετανός δημοσιογράφος (πληρώνομαι με το κλισέ, γι αυτό τα χρησιμοποιώ) αποκάλεσε το ιαπωνικό ρόουντστερ «σκατένιο», συμπληρώνοντας ότι του είναι αδύνατον να κατανοήσει γιατί έχει γίνει τόσος ντόρος για ένα ουσιαστικά μέτριο αυτοκίνητο. Ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων (κι άλλα λεφτά στον κουμπαρά μου) στο σάιτ του Evo και σελίδες επί σελίδων γράφτηκαν παγκοσμίως στα fora. Ο Χάρις λοιπόν επανήλθε με ένα βίντεο, που οδηγεί ένα ΜX-5 πρώτης γενιάς και αν μη τι άλλο, απαλύνει πολύ τις εντυπώσεις.

Είναι σαφώς επικοινωνιακό το παιχνίδι του κυρίου Χάρις και, αφού ασχολούμαστε μαζί του, το έχει κερδίσει. Κρίνεται βέβαια για τις τακτικές του όσο και για τις απόψεις του. Πρώτα πετάει τη χοντράδα του, δημιουργεί ένα θέμα από το τίποτα και ύστερα το επαναδιαπραγματεύεται. Ενοχλητικό. Βέβαια, ομολογώ ότι μου προκαλούν πολύ μεγαλύτερη αηδία όσοι έσπευσαν να απαντήσουν με το «Who the fuck is Harris to judge?». Είναι πανεύκολο να ισοπεδώνεις κάποιον απλώς επειδή δεν σου αρέσουν όσα λέει. Το παράδοξο (;) βέβαια είναι, ότι παρότι κάτοχος ΜX-5, η γνώμη του Εγγλέζου προβοκάτορα με βρίσκει σύμφωνο. Πραγματικά, αν αποφασίσεις να απομονώσεις όλα τα οικονομοτεχνικά και λειτουργικά στοιχεία του μικρού Mazda και το κρίνεις αποκλειστικά ως «σπορ αυτοκίνητο», ο Χάρις έχει δίκιο. Δεν είναι τέτοιο. Ακόμα και στην πιο πλήρη εργοστασιακή του μορφή, το ΜX-5 πάντα είχε στοιχεία που το τραβούσαν πίσω. Το αδύναμο σασί, η ενδοτική ανάρτηση, η μέτρια θέση οδήγησης, η έλλειψη δύναμης, είναι στοιχεία που κρίνονται αυστηρά όταν μιλάμε για sportscar.

Υπάρχει όμως μια παρανόηση, η οποία δημιουργείται συχνά στο χώρο του αυτοκινήτου και με το πέρασμα του χρόνου. Αρχικά χάνεται η ιστορική θέση του μοντέλου σε σχέση με τον ανταγωνισμό τη στιγμή που κυκλοφόρησε. Στη συνέχεια χάνεται ο πραγματικός συσχετισμός αξίας/προσφερόμενης ευχαρίστησης. Πάρτε για παράδειγμα την περίφημη Corolla GT AE86. Είναι πραγματικό σπορ αυτοκίνητο; Όσοι έχουν οδηγήσει μια, ξέρουν πως δεν είναι. Με ασαφές στήσιμο, απαράδεκτο τιμόνι και κιβώτιο δεν θα μπορούσε να είναι. Με το πέρασμα των χρόνων όμως, όταν από τα 6,5 εκατομμύρια δραχμές που κόστιζε το 1986 έπεσε στα 4.000 ευρώ το 2009, είναι απόλυτα λογικό να αλλάζει το πρίσμα υπό το οποίο την εξετάζεις. Το ερώτημα μετατρέπεται από το αν είναι η ΑΕ86 ένα καλό σπορ αυτοκίνητο, στο αν υπάρχει κάτι πιο σπορ στα χρήματα αυτά. Και κάπως έτσι γεννιούνται οι μύθοι.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το MX-5. Σε απόλυτα κριτήρια, ναι, είναι ένα μέτριο σπορ αυτοκίνητο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όσοι καταπιανόμαστε σοβαρά έχουμε επέμβει σε πολύ βασικούς τομείς του με σκοπό να τους βελτιώσουμε. Τα απόλυτα κριτήρια όμως, έχουν εφαρμογή μόνο στη θεωρία. Στην πραγματική ζωή, εξετάζεις και άλλα. Tο στιλ, την ανοιχτή οροφή, την αξιοπιστία... Και είναι αυτά τα στοιχεία που εξασφάλισαν τις ατελείωτες πωλήσεις που ειρωνεύεται ο κύριος Χάρις. Ακόμα και αποκλειστικά ως μηχάνημα οδήγησης να το κρίνεις, πάλι δεν μπορείς να παραβλέψεις το γεγονός ότι στα λεφτά του, είναι μια από τις καλύτερες επιλογές. Είναι πολύ εύκολο να σχολιάζεις αυτοκίνητα πίσω από το τιμόνι μιας Ferrari, Κρις…