Όταν ο Τζον Ουότσον κέρδιζε το Βρετανικό GP στο Σίλβερστον το 1981, ίσως κανείς δεν φανταζόταν ότι είχε μόλις ανακαλυφθεί η λύση στο πρόβλημα της κατανάλωσης και των χαμηλών εκπομπών CO₂. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα αυτοκίνητα. Η McLaren του διέθετε ένα σασί μονοκόκ κατασκευασμένο από ανθρακονήματα. Ένα νέο τότε υλικό, 30% πιο ελαφρύ από το αλουμίνιο και 50% από το ατσάλι, και ταυτόχρονα πολύ πιο ανθεκτικό και άκαμπτο.

Η αυτοκινητοβιομηχανία έδειξε αμέσως ενδιαφέρον. Από τη δεκαετία του ’80, όπως μου είχε αποκαλύψει ο Παγκάνι που εργαζόταν για τη Renault πάνω σε ένα project ενός αυτοκινήτου με carbonfibre σασί, στο μέγεθος του Megane. Ωστόσο το νέο υλικό ήταν ακριβό γιατί δουλευόταν αποκλειστικά στο χέρι κι αυτό καθιστούσε αδύνατη τη μαζική παραγωγή σε αυτοκίνητα χαμηλού κόστους. Μέχρι χτες, το φθηνότερο αυτοκίνητο, αν μπορείς να το πεις έτσι, με carbon σασί ήταν το X-Bow της KTM, με βάρος 800 περίπου κιλά και τιμή που ξεκινά από €60.000. Αύριο η Alfa Romeo 4C, ένα κανονικό διθέσιο αυτοκίνητο με οροφή, κλιματισμό, αερόσακους, ηχοσύστημα και ηλεκτρικά παράθυρα/καθρέφτες, θα ζυγίζει 850 κιλά και θα κοστίζει λιγότερα από €50.000.

[inset side=left]Αν η Alfa μπορεί το 2012 να παράγει 5.000 4C με carbon σασί σε τιμή γύρω στα €50.000, έχουμε κάθε δικαίωμα να ελπίζουμε ότι το 2020 θα κατασκευάζει από το ίδιο υλικό το σασί της τότε MiTo[/inset]Έχω διαβάσει δύο και τρεις φορές ό,τι έχει γραφτεί τις τελευταίες μέρες γι’ αυτό το θέμα, πιστεύοντας σίγουρα ότι κάπου έχω κάνει κάτι λάθος. Ή ότι ο δαίμων του τυπογραφείου και οι hackers του πλανήτη έχουν αποφασίσει να δημιουργήσουν μια παγκόσμια παρεξήγηση.

Οι Ιταλοί μας έδωσαν ραντεβού σε 18 μήνες στις εκθέσεις, που σημαίνει ότι το αυτοκίνητο είναι σε μεγάλο βαθμό έτοιμο. Αν ισχύουν όλα αυτά που ανακοινώθηκαν από τα πλέον επίσημα χείλη στη Γενεύη, αυτό που παρουσίασε η Alfa Romeo είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από ένα πολύ όμορφο και πολλά υποσχόμενο ως προς τη συμπεριφορά του σπορ αυτοκίνητο. Είναι μια επανάσταση για την αυτοκινητοβιομηχανία, μεγαλύτερη από την υβριδική τεχνολογία, για να μην πω αντίστοιχου μεγέθους με την ανακάλυψη του κινητήρα εσωτερικής καύσης. Αφού, όπως φαίνεται, η 4C θα είναι η σωτηρία του. Και μαζί όσων λατρεύουμε τον ήχο, τις μυρωδιές, τη λειτουργία του βενζινοκινητήρα και τα ελαφριά σπορ αυτοκίνητα.

Πολλοί ειδικοί μας έλεγαν off the record τον τελευταίο καιρό ότι η υβριδική τεχνολογία είναι ημίμετρο. Και ότι η πραγματική λύση στη μείωση της κατανάλωσης και των εκπομπών CO₂ θα ήταν η μείωση του βάρους. Αν λοιπόν η Alfa Romeo έχει την τεχνολογία να παράγει το 2012 περίπου 5.000 μονάδες 4C με carbon σασί σε τιμή γύρω στα €50.000, έχουμε κάθε δικαίωμα να ελπίζουμε ότι το 2020 θα είναι σε θέση να κατασκευάζει από το ίδιο υλικό το σασί της τότε MiTo και οποιουδήποτε άλλου φθηνού, ευρείας κυκλοφορίας μοντέλου της.

Η ιδέα της μαζικής παραγωγής σασί από ανθρακονήματα είναι για την αυτοκινητοβιομηχανία αυτό που λέμε στα ελληνικά the next big thing. Και σίγουρα η ιστορία που ξεκίνησε από το καλοκαίρι με την πρόταση αγοράς της Alfa Romeo από τη VW δεν είναι άσχετη. Όπως όλα δείχνουν, οι Ιταλοί έχουν το προβάδισμα και φρόντισαν να το κατοχυρώσουν με την παρουσίαση της 4C, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα έναν πραγματικό επικοινωνιακό θρίαμβο.

Η VW φυσικά δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Όταν το προξενιό με την Alfa ναυάγησε, προχώρησε σε εξαγορά ποσοστού 8% της εταιρείας SGL έναντι ποσού 140 εκατομμυρίων ευρώ, όπως ανακοίνωσε στη Γενεύη. Πρόκειται για μια εταιρεία που ειδικεύεται στην κατασκευή εξαρτημάτων από ανθρακονήματα και με την οποία ήδη συνεργάζεται –και θα συνεχίσει να συνεργάζεται– η BMW για την εξέλιξη των ηλεκτρικών της αυτοκινήτων. Η αντεπίθεση των Γερμανών θα είναι σφοδρή. Μακάρι. Τώρα μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα οδηγικά μας γεράματα δεν μας επιφυλάσσουν μονάχα θλιβερά, βουβά, άχρωμα και άοσμα μικρά τρόλεϊ.