Τελευταία φίλοι και γνωστοί με ρωτούν συχνά τι έχω. Απορούν που είμαι ασυνήθιστα σιωπηλός. Και δεν με πιστεύουν όταν απαντώ ότι δεν έχω τίποτα. Στην κυριολεξία όμως. Τίποτα να πω.
Για γυναίκες δεν μιλάμε πια. Κανείς μας δεν ξενοπηδάει, officially τουλάχιστον, αλλά έτσι κι αλλιώς σπανίως βρισκόμαστε μόνοι μας. Παρουσία γυναικών, δηλαδή συζύγων και μητέρων των παιδιών μας, είναι απίστευτο πώς μονοπωλεί τις κουβέντες αυτή η κουραστικά λεπτομερής περιγραφή κάθε γκριμάτσας, κάθε κίνησης, κάθε κατάκτησης των μικρών στον κόσμο των μεγάλων. Και η κάθε μία να προσπαθεί να πείσει τις υπόλοιπες ότι το δικό της είναι το πιο έξυπνο, το πιο όμορφο, το πιο χαριτωμένο, που κάνει τις πιο πονηρές σκανταλιές. Βαρεμάρα...
Μόνη διέξοδος η συζήτηση για αυτοκίνητα. Με ρωτούν διάφορα. Όχι πια όμως για γρήγορα GTI, για τετρακίνητα rally replicas, για όμορφα κουπέ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ούτε κι εγώ οδηγώ τέτοια πλέον, έτσι όπως έχουν συρρικνωθεί δραματικά οι στόλοι των αυτοκινήτων για δοκιμές. Τα φθηνά, μικρά ντίζελ είναι το τρεντ της εποχής. Πριν όμως προλάβω να απαντήσω, σπεύδουν να δώσουν οι ίδιοι την απάντηση στον εαυτό τους. Η οποία συνήθως διαφέρει αντιδιαμετρικά με τη δική μου θέση, που γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο από το ένα αυτί μπαίνει, από το άλλο βγαίνει. Όσοι ενδιαφέρονται στα αλήθεια έχουν ήδη διαβάσει το περιοδικό, οπότε πράγματι έχω ελάχιστα να προσθέσω.
Όταν η κουβέντα φτάσει στις δουλειές, αυτές που οι περισσότεροι έχασαν και οι υπόλοιποι συνεχίζουν με τα μισά ή καθόλου χρήματα για μήνες, νιώθω πραγματικά ένοχος. Τα έχω περάσει και ξέρω. Αλλά έστω κι αν πληρώνομαι κάτι παραπάνω από τα μισά σε σχέση με δυο χρόνια πριν, τουλάχιστον έχω ακόμη κάπου να πάω το πρωί όταν ξυπνήσω, και μάλιστα κάπου όμορφα. Τι να τους πω λοιπόν τώρα; Ότι πήγα στο Μαρανέλο και οδήγησα 458 Spider; Ή μήπως να γκρινιάξω για την χωρίς λόγο προσβλητική αντιμετώπιση του DRIVE από κάποιες εισαγωγικές εταιρείες; Κακό του κεφαλιού τους. Έτσι κι αλλιώς πυροβολούν το πόδι τους όσο επιμένουν να μην βλέπουν ότι είμαστε το μόνο περιοδικό αυτοκινήτου με μέλλον. Κι έχω πολλούς λόγους να το πιστεύω αυτό.
Από την «ατζέντα» του καφέ δεν λείπει πλέον και η πολιτική. Για πρώτη φορά στις δικές μου παρέες. Μεγαλώσαμε προφανώς... Εδώ κι αν δεν μπορώ να ανοίξω το στόμα μου. Άλλοτε οργισμένος τόσο πολύ που σίγουρα δεν θα είμαι καλός συνομιλητής, αν μάλιστα αφήσω κάποιον άλλο να μιλήσει. Κι άλλοτε πάλι απογοητευμένος, νιώθω τα χείλη μου κολλημένα, το στήθος βαρύ, το μυαλό χυλωμένο. Η επαναδιαπραγμάτευση ήταν καραμέλα που έλιωσε πολύ γρήγορα. Μια μπλόφα που έπαιξαν τόσο τα κόμματα του μνημονίου όσο και οι δανειστές, που προεκλογικά άφησαν να εννοηθεί ότι υπήρχε περιθώριο. Έχω μετανιώσει ήδη που πίστεψα ότι μπορεί να υπάρχει μέση λύση. Που φοβήθηκα να πω «στο διάολο όλα». Πνίγομαι στη σκέψη ότι τους έδωσα το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν ως αριστερό άλλοθι την ψήφο μου.
Και με τη μπάλα έχω ξενερώσει. Μετά από χρόνια ανομίας, βρωμιάς και ασυδοσίας, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει περιέλθει στην κατάντια που του αξίζει. Ο Πίου και όλο του το σόι θα κλοτσάνε το τόπι. Στις κερκίδες θα είναι τρεις και ο κούκος. Και αυτοί θα πηγαίνουν περισσότερο για να βγάλουν το άχτι τους κυνηγώντας μπάτσους, βάζοντας φωτιές και σπάζοντας καθίσματα παρά για ό,τι άλλο. Για τον Παναθηναϊκό, άσε καλύτερα. Θέλει θράσος ώστε εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες και καναλάρχες να ζητούν 200ευρα από άνεργους για τη σωτηρία της ομάδας.
Μπορείτε να θεωρήσετε τη σελίδα αυτή άδεια. Οι λέξεις υπάρχουν απλώς από τυπική υποχρέωση προς τους κανόνες της έκδοσης. Στην πραγματικότητα θέλω μόνο να μοιραστώ τη σιωπή μου. Όπως μόνο με φίλους, με ανθρώπους που έχεις ουσιαστική σχέση μπορείς να κάνεις. Μου επιτρέπετε…