Οι μακρινοί προγονοί μας γέννησαν τη Λογική. Εμείς, οι διόλου αντάξιοι απόγονοι έχουμε πάρει οριστικό διαζύγιο από αυτήν.
Για την ακρίβεια είμαστε ένα βήμα πριν μας φορέσουν εκείνο το όμορφο λευκό βαμβακερό πουκάμισο με τα μανίκια που δένουν στην πλάτη. Βρισκόμαστε ως κοινωνία σ΄ εκείνη ακριβώς την κρίσιμη φάση κατά την οποία άλλες κοινωνίες θα ξεκινούσαν διεργασίες σωτηρίας. Εμείς όμως δεν θέλoυμε να σωθούμε. Αυτό είναι ίσως καλό από μια άποψη.
Ποτέ ο ελληνικός λαός δεν θα ακολουθούσε με πίστη έναν ηγέτη, στην καλύτερη ή και στη χειρότερη εκδοχή του όρου. Ποτέ δηλαδή δεν θα πίστευε σ’ ένα Χίτλερ. Όχι λόγω αντιπάθειας στο φασισμό. Αντίθετα πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού είναι εξόχως ευεπίφορο σε φασίζουσες ιδέες. Απλώς και μόνο επειδή κανείς Έλληνας δεν θα υπέφερε την πειθαρχία,  και τη συμμόρφωση σε νόμους που συνεπάγεται ένα τέτοιο καθεστώς. Το ξαναλέω, όχι επειδή οι νόμοι θα ήταν άδικοι, ρατσιστικοί, ισοπεδωτικοί. Απλώς επειδή θα ήταν νόμοι
Να πάρουμε την αντίθετη περίπτωση. Πόσες φορές στη σύγχρονη ιστορία μας απαξιώσαμε ανθρώπους με κάποιο στοιχειώδες όραμα; Είμαστε ο λαός, εκπρόσωποι του οποίου προσπάθησαν να σκοτώσουν το Βενιζέλο (τον παλιό καλό εννοώ...) την επόμενη της υπογραφής της συνθήκης των Σεβρών. Για όσους το αγνοούν με τη Συνθήκη των Σεβρών, το 1918 η Ελλάδα έπαιρνε την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο και την περιοχή της Σμύρνης.... Έχουμε το αρματολίκι στο αίμα μας. Απλώς εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ’ άρματα τώρα οι γύφτοι κρεμάνε τα νταούλια. Ο νόμος μας προκαλεί δυσανεξία, αλλεργική αντίδραση.
Η Λογική ως έννοια της ορθολογικής εξέτασης και αντίδρασης μπορεί να αναπαύεται εν ειρήνη στη χώρα που την συνέλαβε ως έννοια.
Φαντάζομαι θα καταλαβαίνετε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Όλοι μας ζήσαμε το απίστευτο θέατρο του παραλόγου τις μέρες που προηγήθηκαν. Πιθανόν την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να παίζεται μια ακόμα πράξη του. Είναι ξεκάθαρο ότι το πολιτικό προσωπικό είναι ανάξιο των περιστάσεων. Να πω και ένα αφοριστικό: Όλοι τους; Να το πω. Το πρόβλημα που προκύπτει λογικά σκεπτόμενος, είναι ότι ανάξιο των περιστάσεων είναι και ένα τεράστιο κομμάτι του ελληνικού λαού. Των συμπατριωτών μου. Ενός λαού που εξέθρεψε, ανέχτηκε, ύμνησε, δικαίωσε την ανομία, τον παραλογισμό, την αποσυνάγωγη αίσθηση (όλοι τους και μόνοι μας). Δεν φταίμε όλοι. Εν μέρει σωστό.
Φταίνε όλοι οι Γερμανοί για την άνοδο των Ναζί στην εξουσία και τον όλεθρο που έσπειραν στην Ευρώπη και στον ίδιο τους τον τόπο; Σκεφτείτε τις αναλογίες: Φταίμε οι Έλληνες για την άνοδο και γιγάντωση ενός συστήματος εξουσίας με ξεκάθαρα υφέρπουσα φασιστική νοοτροπία; Για τη δικτατορία του κράτους- πατερούλη και του πολιτικού δικομματισμού ο οποίος στην ουσία έχει ένα και μοναδικό πρόσωπο; Φταίμε για την ανάπτυξη ενός κίβδηλου «πολιτισμού» της μαγκιάς, του μπουζουκιού, της αποθέωσης του ξέκωλου, της «πλάγιας οδού», του μέσου, του αυθαίρετου, της επιχειρηματικότητας της αρπαχτής, της αμεριμνησίας, της προκλητικής αδιαφορίας απέναντι στο νόμιμο; Το κράτος-πατερούλης μας τα έμαθε όλα αυτά τα παιχνίδια, μας οδήγησε στον γκρεμό. Και τώρα που τον κοιτάμε κατάματα λέμε: Κάτω οι κλέφτες, δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, δεν φταίμε. Για να ανακάμψεις οφείλεις να αποδεχτείς το μερίδιο ευθύνης σου. Πρέπει να παραδεχτείς το λάθος για να μην το επαναλάβεις. Μια κοινωνία είτε έχει συλλογική ευθύνη είτε δεν είναι κοινωνία, αλλά μια παρέα ανθρώπων που έτυχε να έχουν την ίδια γλώσσα και υπέρτατη αρχή το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Διότι όταν η φωτιά κοντοζύγωνε, τότε που μπορούσαμε να μιλήσουμε, να διαδηλώσουμε, να υψώσουμε ανάστημα, σφυρίζαμε κλέφτικα. Και αλλοίμονο σε όποιον σύγχρονο Λαοκόωντα φώναζε. Τον έτρωγαν τα φίδια της απαξίωσης. Δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη αλά καρτ. Αλλιώς δεν μπορούμε να λογιζόμαστε ως έθνος που του αξίζει η ευκαιρία να ανακάμψει.