Πήγα σπίτι. Έτρεξα με αγωνία στην κουζίνα και άνοιξα αγχωμένος την πόρτα του ψυγείου. Πέταξα το τυρί, το γάλα και τα γιαούρτια. Τώρα οι δύο μπίρες είχαν το πάνω χέρι. Πέταξα και δυο μπριζόλες από την κατάψυξη κι έκανα χώρο για ένα μπουκάλι βότκα. Γέμισα και τη θήκη για τα παγάκια. Μην τυχόν και χρειαστούν για κανένα ουίσκι. Μετά γύρισα στο γραφείο, πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγήκα μια βόλτα. Δεν έχει σημασία ποιου αυτοκινήτου. Ενός από αυτά που χαρακτηρίζουμε hot και fun to drive. Για να δούμε...
Διάβασα κάπου ότι πρώτο «καμπανάκι» ότι γερνάς χτυπάει όταν το ψυγείο έχει περισσότερο φαγητό από μπίρες. Και το δεύτερο όταν σε καλούν σε περισσότερους γάμους και βαφτίσια από πάρτι. Κι εγώ τελευταία, από χορό του Ησαΐα σε κολυμπήθρα πηγαίνω συνέχεια.
Παραδέχομαι επίσης ότι διανύω μια κρίση πεσιμισμού, αποτέλεσμα κάποιων προσωπικών θεμάτων αλλά και της γενικότερης μιζέριας. Συχνά καταπιέζομαι από συναισθήματα που είμαι ανίκανος να εκφράσω. Ενώ δεν ήμουν ποτέ κυνικός, πλέον μου φαίνονται όλα σχεδον ανεμενόμενα ή/και αναπόφευκτα. Δυσκολεύομαι να εκπλαγώ, να χαρώ όσο πολύ θα ήθελα στα ευχάριστα νέα και να λυπηθώ όσο πολύ θα φοβόμουν στα δυσάρεστα.
Ξεκίνησα αυτή την εσωτερική αναζήτηση όταν γυρίσαμε από το θέμα με τα 5 μικρά GTi. Η MiTo μου άρεσε περισσότερο από τα υπόλοιπα κι έχω εξηγήσει αρκετές φορές γιατί. Γενικότερα όμως για κανένα δεν θα έβγαζα λεφτά από τη τσέπη μου. Στη διαδρομή, δεν ένιωσα να λαχταράω να κάνω κάποιο από αυτά δικό μου, όπως μου είχε συμβεί όταν είχα οδηγήσει το 106 Rallye ή το Punto GT. Και αυτό με προβλημάτισε. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να πω ακριβώς γιατί. Απλώς δεν μου κάνουν –αρκετά δυνατό– κλικ. Κι αυτό με προβλημάτισε.
Συχνά οι άνθρωποι εμφανίζουν την τάση να εξιδανικεύουν το παρελθόν τους και μαζί ανθρώπους, καταστάσεις ή... αυτοκίνητα στη συγκεκριμένη περίπτωση, που σχετίζονται με αυτό. Άλλο ένα σημάδι του γήρατος! Προφανώς η ασχετοσύνη μου τότε λόγω της ασχημάτιστης ακόμη γκάμας εμπειριών, δεν μου επέτρεπε την απόλυτη αντικειμενικότητα. Τώρα πλέον αντιλαμβάνονται ότι η ταχύτητα, η ασφάλεια, ο εξοπλισμός και τα τεχνολογικά καλούδια των σημερινών GTi κάνουν εκείνους τους ήρωες της νιότης μου να μοιάζουν με το Βουκεφάλα. Λείπουν όμως από τη σχέση με τον οδηγό η ένταση και το πάθος.
Δεν θα ανησυχούσα αν επρόκειτο για το δικό μου αυτοκίνητο. Αυτό που είχα «παντρευτεί» εδώ και χρόνια και το χρησιμοποιούσα κάθε μέρα. Η ρουτίνα πληγώνει τον έρωτα. Εγώ όμως αλλάζω αυτοκίνητα πιο συχνά από εσώρουχα. Οπότε τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν αλλού.
Φταίει το αυξημένο βάρος; Η εμμονή με την ασφάλεια που έχει φορτώσει τα αυτοκίνητα με αμυντικά ηλεκτρονικά συστήματα; Η υστερία με τις εκπομπές CO2 που έχει σαν αποτέλεσμα το γκάζι και η υποβοήθηση του τιμονιού να ελέγχονται από εγκεφάλους που κάνουν την απόκριση νωθρή και την αίσθηση τεχνητή; Η επιρροή του marketing που θέλει τα αυτοκίνητα politically correct και εύπεπτα για τους πολλούς; Ή μήπως ο πεσιμισμός και τα χρόνια που περνάνε αλληλεπιδρούν επηρεάζοντας την κρίση μου για τα αυτοκίνητα; Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο να πιστέψω. Ότι τελικά φταίνε τα γιαούρτια στο ψυγείο και η κακή μου ψυχολογία τον τελευταίο καιρό που δεν με ενθουσιάζει κανένα σχεδόν αυτοκίνητο από αυτά που δυνητικά θα μπορούσα να αγοράσω; Ή τα αυτοκίνητα τα ίδια; Εσείς τι λέτε γιατρέ;