Κυβέρνηση αποκτήσαμε. Οι τρεις έκαναν αυτό που έπρεπε να είχαν κάνει από τις πρώτες εκλογές για να μη μείνει η χώρα παγωμένη για σαράντα μέρες. Η ζωή τώρα συνεχίζεται, οι λογαριασμοί ξαναγίνονται το βασικό άγχος, τα λεφτά επιστρέφουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Η γκρίνια αρχίζει πάλι να μετατρέπεται σε μουρμούρα, η μουρμούρα θα γίνει ψίθυρος, ο ψίθυρος φωνή και η φωνή διαδήλωση. Έρχονται οι φορολογικές δηλώσεις, νέοι φόροι περιμένουν στην ουρά και όλοι μαζί περιμένουμε μπας και χτυπήσει την ΕΕ κάποιο τσουνάμι ανάπτυξης και παρασύρει κι εμάς μαζί του.
Την ίδια ώρα, στη μακρινή Αλβιόνα, η μεγάλη μάζα του πληθυσμού θεωρεί ότι η κυβέρνηση του Κάμερον κάνει περικοπές σε μισθούς και συντάξεις προκειμένου να δώσει λεφτά στην Ελλάδα και στους αχαΐρευτους κατοίκους της. Άχου τον καλό μου, πώς μας φροντίζει κι αυτό το παλικάρι. Να είναι καλά. Μου βγήκε το λάδι για να πείσω το φίλο και συνεργάτη μου, ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα έχει καταλάβει και ότι η μεγάλη πλειονότητα δουλεύει για μισθούς που δεν ανταποκρίνονται στο κόστος ζωής. Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήταν όταν του είπα για το νέο βασικό μισθό για τους νέους κάτω των 25 ετών, οπότε και με ρώτησε με έκπληξη αν αναφερόμουν σε βδομαδιάτικο…
Τέλος πάντων, καθώς περιμένω υπομονετικά και αισιόδοξα τις μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη και επειδή είναι άχαρο να περιμένεις στο σαλόνι σου όταν έξω σκάει ο τζίτζικας με 38 βαθμούς Σέλσιους (sic), πετάχτηκα για ΣΚ μέχρι το εξωτικόν και πάντα φιλόξενο Ξυλόκαστρο. Σε σπίτι φίλων, με αυτοκίνητο φίλων, καθώς οποιαδήποτε επί πληρωμή υπηρεσία είναι out of the question στις μέρες μας. Αν θυμάστε καλά, όσοι πιστοί αναγνώστες, είχα ξαναγράψει για μια περιπέτειά μου στην άψογα ρυμοτομημένη κωμόπολη της Κορινθίας, που για να μην ξεχνιόμαστε, έδωσε το μεγαλύτερο ποσοστό σε ολόκληρη τη χώρα στη νεοναζιστική συμμορία που λυμαίνεται τη Βουλή και με κάνει να ντρέπομαι για την καταγωγή μου. Στο τεύχος 178 λοιπόν και με τίτλο «Λωρίδα καθυστερημένων» περιέγραφα πως κατά την επιστροφή μου μέσω Εθνικής Οδού, σε μποτιλιάρισμα εξαιτίας ατυχήματος, τετράτροχα ζώα τιμόνια κραδαίνοντα, γέμισαν εν ριπή οφθαλμού τη Λωρίδα Εκτάκτου Ανάγκης. Προχτές λοιπόν, ακριβώς ένα χρόνο αργότερα η ιστορία επαναλήφθηκε. Χωρίς ατύχημα, απλώς λόγω επιστροφής είχε παραπάνω κίνηση. Η ΛΕΑ πάλι γεμάτη, την ώρα που στον υπερσύγχρονο ηλεκτρονικό πίνακα αναβόσβηνε θαρρείς ειρωνικά το «Κρατάτε τη ΛΕΑ καθαρή». Ένα περιπολικούλι μονάχο πέρασε αυτή τη φορά και απ’ όσο είδα, ουδόλως ενδιαφερόταν να κάνει κάτι. Ε, άρχιζε και το ματς του Euro σε καμιά ώρα, που να γράφεις κλήσεις σε καμιά πεντακοσαριά αμάξια…
Αυτή τη φορά δεν «έβραζα» από θυμό. Δεν ήθελα να κατέβω από το αυτοκίνητο, μήτε να τους κλωτσήσω, μήτε να τους φτύσω έναν-έναν. Εξακολουθεί παρόλα αυτά να μου είναι αδύνατο να τους κατανοήσω. Ήμασταν τρεις λωρίδες μήκους αρκετών χιλιομέτρων με χιλιάδες αυτοκίνητα με τουλάχιστον έναν και συνήθως πάνω από δύο άτομα μέσα. Μια ατελείωτη παρέλαση από μαλάκες, όλοι θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι μας, αλλά τηρούσαμε τον ΚΟΚ και μέναμε ακινητοποιημένοι. Ήσαν λοιπόν και μια αρμαθιά που όχι απλά δεν ήσαντο μαλάκες, μα ήντουσαν προφανώς εξυπνότεροι ημών. Έμπαιναν στη ΛΕΑ και συνέχιζαν το ταξίδι τους αγέρωχοι.
Στον ένα χρόνο που πέρασε από την προηγούμενη φορά οι ζωές μας άλλαξαν πολύ. Πάρα πολύ και προς το χειρότερο. Όπως είναι πολύ λογικό, κανείς δεν είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος και πως θα μπορούσε άλλωστε. Στη διάρκειά του έγιναν πολλά και για πολλούς λόγους, οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν είτε εκφράζοντας την αγανάκτησή τους στην παρέα τους είτε διαδηλώνοντας στις πλατείες. Μας ενοχλούν αυτά που αλλάζουν, αλλά έχω την εντύπωση ότι μας ενοχλούν επειδή μας ξεβολεύουν όχι διότι είναι λάθος, άδικα, στραβά ή οτιδήποτε άλλο.
Είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι που θεωρούν εαυτούς εξυπνότερους από τους άλλους και κλείνουν τη ΛΕΑ, πέρασαν το χειμώνα τους βρίζοντας και φωνάζοντας να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, να βάλουμε κρεμάλες στο Γουδή και πόσταραν υπερήφανους Σπαρτιάτες μαχητές όταν περάσαμε στην επόμενη φάση του Euro. Είναι αυτοί που πρέπει να απομονωθούν. Είναι αυτοί που πρέπει επιτέλους να αλλάξουν.