Μεσογειακή λογική: ο Μόντι στην Ιταλία βάζει €20 ετήσιο τέλος για κάθε ίππο πάνω από τους 250.
Άδικο; Από τη δική μας άποψη, αυτή των βενζινοαίματων, σίγουρα ναι. Διότι το μέτρο δεν θα πτοήσει τους πλούσιους, αυτούς που έχουν τα λεφτά να αγοράσουν καινούργια μεγάλα SUV ή supercars. Θα χτυπήσει όσους ονειρεύονταν να πάρουν ένα δυνατό μεταχειρισμένο. Μ’ άλλα λόγια, οι τέτοιου είδους νόμοι δεν χτυπάνε την πολυτέλεια, αλλά το πάθος. Το ξέρουμε καλά εδώ στην Ελλάδα, το έχουμε νιώσει στο πετσί μας επί δεκαετίες...
Από την άλλη μεριά, η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι σήμερα μονόδρομος. Και καθώς πρέπει να πιαστεί γρήγορα φορολογητέα ύλη, οι αδικίες είναι δυστυχώς αναπόφευκτες.
Ας μη βαυκαλιζόμαστε, λοιπόν. Αν κηρύσσεται πογκρόμ κατά των δυνατών αυτοκινήτων σε προηγμένες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, περιμένουμε να σταματήσει εδώ; Ούτε καν μεταχειρισμένα δεν θα μπορούμε να τα αγοράζουμε. Διότι ναι μεν θα πέσουν οι τιμές τους, αλλά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα εξαφανιστούν από την αγορά, παίρνοντας την άγουσα για την ανατολική Ευρώπη και τα εκεί «νέα τζάκια»...
[inset side=left]Περισσότερο με ανεβάζει το να ταπεινώνω τους επαρμένους οδηγούς μεγάλων, ακριβών αυτοκινήτων, οδηγώντας κάτι σαφώς υποδεέστερο[/inset]Να τα βάψουμε μαύρα, δηλαδή; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Διότι καλά μεν τα άλογα, αλλά δεν αποτελούν και την πεμπτουσία της αυτοκίνησης. Θα αποφύγω το κλισέ ότι «ο σκοπός είναι το ταξίδι κι η παρέα, το αυτοκίνητο είναι απλώς το μέσο». Ισχύει μεν, αλλά για εμάς εδώ στο DRIVE η οδήγηση είναι και αυτοσκοπός. Το θέμα είναι: απαιτεί απαραιτήτως κυβικά και άλογα η οδηγική απόλαυση;
Κάθισα για λίγο και σκέφτηκα ποια από τα αυτοκίνητα που έχω οδηγήσει στα 30 χρόνια της επαγγελματικής καριέρας μου έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου:
Το πρώτο Nissan Micra, διότι ήταν το αντικείμενο του παρθενικού μου «τεστ». Το Golf II GTI για τη ροπή και την ομοιογένειά του. Το Peugeot 205 GTi 1.9 για την αίσθηση, την ευελιξία και την ταχύτητά του στα ορεινά στροφιλίκια. Το Citroen 2CV για τον μοναδικό ρετρό χαρακτήρα του. Το Daihatsu GTti για το απίστευτο μοτεράκι του. Το πρώτο Mazda MX-5 για την ακρίβεια και το ζύγισμά του. Το πρώτο Toyota Prius για την καινοτομία του ως εμπειρία. Άντε και η Lancia Integrale για την πρωτόφαντη τότε μαγεία του συνδυασμού τούρμπο και τετρακίνησης – και για το τι βέβαια αντιπροσώπευε.
Από εκεί και πέρα, είχα την αίσθηση ότι τα είχα δει όλα. Ακριβά αυτοκίνητα με πολλά άλογα μου άρεσαν μεν, αλλά δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να μου πουν. Τα ξέχασα. Και οι Ferrari, Lamborghini και Σία; – θα ρωτήσετε. Ναι, τις θυμάμαι, αλλά περισσότερο για το άγχος που μου είχε δημιουργήσει η ευθύνη τους. Ανάλογο άγχος είχα και για τα μεγάλα, ακριβά τζιπ και SUV όταν τα οδηγούσα στις συνθήκες για τις οποίες (υποτίθεται ότι) είχαν σχεδιαστεί. Πολύ περισσότερο έχω χαρεί εκτός δρόμου με το Feroza μου και άλλα μικρά, στενά κι ελαφρά 4x4 που δεν με πολυένοιαζε να χτυπήσουν από κάτω ή να γδαρθούν σε κλαδιά.
Τελικά, μπορεί και να μην έχουν τόσο άδικο όσοι λένε πως τα μεγάλα, δυνατά αυτοκίνητα δεν είναι παρά μια προέκταση του εγώ μας. Κι εγώ είμαι υπεράνω; Ίσως όχι, αλλά περισσότερο με ανεβάζει το να ταπεινώνω τους επαρμένους οδηγούς τέτοιων αυτοκινήτων οδηγώντας κάτι σαφώς υποδεέστερο.
Τα πρώτα μου δημοσιογραφικά χρόνια, είχα γνωρίσει τον Τάκη Πιρπιρή, εκ των ιδρυτών του χώρου στην Ελλάδα. Ήταν τότε στέλεχος της αντιπροσωπείας της BMW και μου είχε κάνει εντύπωση που μου είχε πει ότι ο ίδιος προτιμούσε να έχει χιλιάρια και να τα αλλάζει κάθε τόσο. Τότε το θεώρησα εκκεντρικό, αλλά τώρα το καταλαβαίνω πολύ περισσότερο. Ανάγκα φιλοτιμίαν ποιούμενος; Όχι, ειλικρινά. Έξω από το σπίτι τώρα έχω ένα Panda ντίζελ. Και αδημονώ να τελειώσω αυτή τη στήλη για να το πάω βόλτα, να χαρώ τη ροπή του όταν φουσκώνει το τούρμπο και να νιώσω έξυπνος οδηγώντας σβέλτα με τον δείκτη κατανάλωσης στα μόλις 4,8-4,9 lt/100km.